Δέος εμπρος στη θέα αυτών ξυπόλητων σωμάτων που κουβάλησαν στις πλάτες τους το αύριό τους.. Εμάς ..Τους μικρούς, τους άβουλους, τους μοιραίους, τους τιποτένιους. Σαν να στραγγίξαμε από ψυχή. Και πια το είναι μας, απόκτησε κάτι από την αβάσταχτη ελαφρότητα του Κούντερα. Φτερά στον άνεμο της καταστροφής.. Δεν γειωθήκαμε ποτέ μ' αυτούς. Και αιωρούμαστε σαν σκόνη πάνω απο τα πέτα του του καιρού και του τόπου.. Ώσπου κάποιος θα μας τινάξει για ν' απαλλαγούν της παρουσίας μας.. Δεν το αξίζαμε που ζήσαμε..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου