ΓΙΑ ΤΗ ΚΛΕΙΩ

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τη Κλειω.. Η εθελόντρια τροφός μου ήταν γιατί οι γονείς μου και οι δύο ήταν εξορία.. Δεν ήταν μόνο αυτή.. Ήταν και αυτή.  Όλη η γειτονιά με πρόσεχε. Στον αυτόματο κοινωνικό πιλότο είχαν οι άρπαγες της οικογένειάς μου θέσει τη γαλούχησή μου. Και γιατί θυμάμαι με ένταση τη Κλειώ; Γιατί συχνά μου ψιθύριζε νανουρίσματα στ αυτί.. Ένα βελούδο ήταν η φωνή της.. Μαγεία. Έπαιρνα το δρόμο για τ όνειρο στο φτερό. Έτσι αγάπησα τόσο τη μουσική.. Πολύ μετά τις πρώτες παρουσίες μου στη τηλεόραση πήγα στη μπουάτ που εμφανιζόταν .. Καταξιωμένη καιρό εκείνη. Τη πιάνει ο σάχλας ο ιδιοκτήτης και της λέει: Κοίτα Κλειώ θα έρθει απόψε πρώτο τραπέζι ένας δημοσιογράφος παρουσιαστής ειδήσεων. Να δώσεις τον καλλίτερό σου εαυτό. Μάγγισα η Κλειώ του λέει θα δώσω ότι δίνω κάθε βράδυ. Μπαίνω στο μαγαζί πάνω σε τραγούδι της.. Έπαθε κάτι σαν υστερία.. Παρατάει το μικρόφωνο τρέχει μ αρπάζει και δεν την έπαιρνε κανείς από πάνω μου. Δάκρυσα. Είχα χρόνια να τη δω.. Με τη φωνή της και με τις πατάτες τις τηγανιτές της μεγάλωσα. Πετάγεται ο σάχλας και τη ρωτά με όλο τον κόσμο να νομίζει πως η κοπέλα ήταν τεκνατζού. Καλά από πού κι ως που; Και θυμάμαι τη Κλειώ να του λέει ρε αστοδιάβολο παλιομαλάκα.. Παιδάκι μου είναι αυτός !! Όλο το υπόλοιπο βράδυ τραγουδούσε από το τραπέζι μου.. Αυτό το τραγούδι που τους στίχους έχει γράψει ένας αείμνηστος φίλος..Ο Λάκης ο Παπάς.