ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ

Λόγος αντρίκιος. Κατηγορηματικός. Λιτός.. Λόγος που σέρνει όσα ζεϊμπέκικα μέθυσαν στο αλκοόλ τους την ανδρική ψυχή. «Σα χορεύεις μάτια μου νάσαι ο Διγενής» μούλεγε η μάνα μου.. Αν δεν νιώθεις τη λάβα του ως το τελευταίο σου κύτταρο, δεν είσαι κι αν δεν είσαι, μη σηκώνεσαι.. Θα προδοθείς. Γιατί τα βήματά σου δεν θα σέρνουν τα "σεκλέτια" σου όπως οι δούλοι τις σιδερένιες μπάλες. Θα είσαι ψεύτικος. Παλιάτσος σε ακροβασίες. Και το ζεϊμπέκικο δεν είναι τσίρκο. Είναι ένας πόνος ασίγαστος, βουβός. Αυστηρά προσωπικός. Απολογιστικός Μια πλήρης περιστροφή πάνω από το σώμα της ήττας σου. Το νεκρό κρυφό όνειρό σου. Περιστροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών που αρχίζει από σένα και καταλήγει σε σένα. Που χωράει όλα όσα σε πόνεσαν. Όλα όσα έζησες. Από τη γέννα ως τον θάνατο. Γι αυτό και δεν γουστάρεις λεζάντες. Μονάχος ήρθες και μονάχος θα φύγεις. Κι όταν στην άκρη της στροφής χαστουκίζεις με την παλάμη σου τη γη, ζητάς, απαιτείς να σου αναστήσει τ’ όνειρο. Διαφορετικά, ν’ ανοίξει να σε υποδεχτεί. Έτσι σιωπηρά.. Ήσυχα.. Δίχως φανφάρες και φούμαρα. Δίχως χειροκροτήματα Επειδή ο πόνος σαν την ήττα είναι ορφανός. Δεν παρελαύνει. Αντιθέτως. Τρυπώνει ανεπιθύμητα στο σώμα και τα εννιά όγδοα είναι η μόνη έξοδος κινδύνου για τον ξενιστή. Ειδικά όταν αυτά έχουν ντυθεί την ερμηνεία του ανεπανάληπτου Τόλη.