Δεν είναι που λείπεις.. Συνήθισα.. Στις υπογραφές και τα ψηφίσματά τους που με κρατούν δέσμιο σ ένα δωμάτιο ίδιο κελί. Δεν είναι που απουσιάζεις.. Έμαθα.. Να κοιμάμαι και να ξυπνώ αιχμάλωτος του ίδιου θεσμικού εφιάλτη που ολοένα μου στενεύει την ανάσα. Δεν είναι πούχεις φύγει και μιλώ με σκιές. Είναι που εξοικειώθηκα στο σκοτάδι. Τόσο ώστε κι αν δραπέτευα θα με τύφλωνε το φως της ελευθερίας. Και θα επέστρεφα έντρομος μέσα.. Αυτό με σκοτώνει..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου