Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

KONTΡΑΣΤ..



 
Ξεπέζεψα σήμερα στη Λούτσα καλεσμένος στο σπίτι του συναδέλφου και φίλου Δημήτρη Σαπρανίδη..  Τρία τέσσερα χιλιόμετρα σε ακτογραμμή μακριά από τον τόπο του μαρτυρίου.. 
Ο πειρασμός ήταν μεγάλος.. 
Ήθελα να έχω εικόνα.. 
Και προσωπική γνώμη.. 




Καβάλησα ξανά τη μηχανή μου και με καύσιμα δυο τρεις μπύρες για την αντιμετώπιση ακραίων ψυχικών φαινομένων βρέθηκα στο γνωστό οικόπεδο. Στάθηκα αμίλητος με μάτια του ψόφιου ψαριού  στον ορίζοντα και τη καρδιά απλωμένη άσπρο σεντόνι πάνω από τα άψυχα σώματα των παιδιών. Σαν να κρατούσα πέντε λεπτών σιγή. Δεν άργησε το μαύρο χώμα να παίρνει ζωή και σχήμα ανθρώπων σε πανικό.. 

Τη ξέρω αυτή τη διαδικασία. Όταν το μάτι σταθεί σε κάτι αδρανές τότε αναλαμβάνει το υποσυνειδητο και σου προβάλλει σαν σφαίρες στην οθόνη του νου  τις εικόνες που σε τραυμάτισαν. Καθαρά αμυντική λειτουργία. Γι αυτό και ποτέ δεν πρέπει ένα τηλεοπτικό πλάνο να κρατά πάνω από έξη δεύτερα. Τον έχασες τον θεατή.. 

Σκίρτησα σαν να ξυπνούσα από λήθαργο. Και βγήκα ξανά στη γύρα. Λαός. Μελίσσι. Εθελοντές, στρατός, αστυνομία, λιμενικό πυροσβέστες, διασώστες, βυτιοφόρα, απορριμματοφόρα συσσίτια και … ξαπλώστρες!! Ναι ξαπλώστρες.. Στη παραλία και στις πισίνες των εν λειτουργία ξενοδοχείων. 

Σε μια πρώτη πρόχειρη περιφορά-με επιτάφιο έμοιαζε η βόλτα μου- η διαπίστωση ήταν θετική. Ελάχιστοι έλληνες.. Οι περισσότεροι αλλοδαποί. Η ζωή συνεχίζεται σκέφθηκα για μια εικόνα όμως που σε ξεπερνά και που δεν συνάδει με τον ψυχισμό του νότου..  

 Και πάνω που ο θυμός εναλλασσόταν με την συγκατάβαση νάσου ο χλιμίτζουρας με το κάμπριο και τα ηχεία στη διαπασόν. Τα κενά περιεχομένου κρανία από τις γκομενες πλάι του να αιωρούνται δεξιά αριστερά σαν τ’ αυτιστικά.. Σταματά δίπλα μου στο φανάρι της Μαραθώνος.. 

«Γαμάτο κομμάτι» του λέω.. 
«Δεν παίζεται» μου απαντά.. 
«Μαζωνάκης και ξερό ψωμί» επιμένω.. 
«Μεγάλος αδελφέ» με συμπληρώνει ανυποψίαστος μασώντας τη τσίχλα του.. 
«Και νεκρούς ανασταίνει» τον σαρκάζω. 
Και με ξεραίνει αδέλφια με ξεραίνει..
«Γιατί ποιος πέθανε» κάνει έκπληκτος λίγο πιο πάνω από έναν πληθυσμό που πάλευε κάθιδρος να καταπραΰνει τον πόνο των ζωντανών!! 
«Εσύ, του απαντώ τσαντισμένος, αλλά περιμένεις τον ιατροδικαστή να εκδώσει την ληξιαρχική πράξη του θανάτου σου» .. 
«Ληγμένα παίρνεις» μου απαντά και μαρσάρει με τα λάστιχα να σπινάρουν συναγωνιζόμενα τα ηχεία από το κινητό αντίσκηνο του …μεγάρου μουσικής. 
Αποκαρδίωση  ισχυρότερη της τραγωδίας στη διαπίστωση πως υπάρχουν πολλοί από το είδος του που είναι ήδη νεκροί αλλά δεν τους το επισημοποίησε ακόμη κανείς. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: