ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΤΙΚΟΥΔΗ

Tίμιος και αληθινός δεν είναι εκείνος που δεν συστήθηκε ποτέ την ατιμία και το ψέμα. Τίμιος και αληθινός είναι εκείνος που την βίωσε και στην συνέχεια την αρνήθηκε καταγγέλλοντάς την.

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Σε νηπιακή δημοσιογραφική ηλικία εγώ.. Εργαζόμουν στον Ριζοσπάστη έχοντας την βαριά ως νεοσσός ευθύνη να καλύπτω τις δίκες των αδίστακτων βασανιστών της χούντας. Τόσο αυτές των κτηνών τύπου Θεοφιλογιαννάκου και Χατζηζήση στο στρατοδικείο του Ρουφ (εκεί γνώρισα τη Σόνια τη Ζαχαράτου που κάλυπτε τη δίκη για τα ΝΕΑ) όσο και εκείνη της Χαλκίδας με τον Δημήτρη τον Σαπρανίδη..

Το καθημερινό άγχος μου για την επάρκεια της κάλυψης εκτόξευε τόνους αδρεναλίνης στο σώμα μου σε αυτό το βαθμό που θα πρέπει να επηρέαζε δραματικά τη συμπεριφορά μου.

Κάτι που έγινε αντιληπτό πρωτίστως από τον άμεσο προϊστάμενό μου τον Γιάννη Θεοδωράκη (ο αδελφός του Μίκη) έτσι ώστε ένα βράδυ εντελώς αναπάντεχα μπήκε στην αίθουσα μαζί με την αρχισυνταξία (Φαράκος Μαμάτσης) και μου έδωσαν δημόσια συγχαρητήρια.

Τη θετική γνώμη του Γιάννη μαζί με εκείνη της συζύγου του Νίτσας Θεοδωράκη Λουλέ ίσως και να την ανέμενα αφού εκείνοι πρότειναν ένθερμα ν απασχοληθώ αποκλειστικά με τις δίκες και πλέον αισθάνονταν δικαιωμένοι για την επιλογή τους. Αυτό που με κατέπληξε αφήνοντάς με άφωνο ήταν πως μαζί τους συμφώνησε επαινετικά και ο Χαρίλαος Φλωράκης που μόλις είχε μπει.

«Μπράβο παιδί μου» είπε και με χτύπησε πατρικά στη πλάτη. Ετοιμαζόμουν να φύγω αλλά μετά από αυτό αποπειράθηκα να κάνω μεταβολή  Ήταν αδιανόητο για μένα να αγνοήσω τον δημοφιλή γγ του ΚΚΕ και να βγω πρώτος από την αίθουσα..

«Αφού έφευγες γιατί έκατσες ξανά» μου είπε και δαγκώθηκα γιατί δεν μπορούσα να μεταφράσω στη γλώσσα του συναισθήματος τη φράση του αυτή.. Ευτυχώς το βούλωσα γιατί με πρόλαβε εκείνος.
 «Θα φύγουμε παρέα μου είπε» και για πρώτη φορά διαγράφηκε ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη μου..

Καθ ‘ οδόν προς τη Στουρνάρη κι αφού τον έχω ακούσει αμίλητος να μου εξιστορεί παραδειγματικά διάφορα γεγονότα περνούσαμε έξω από κάποια σφαιριστήρια. Κοντοστάθηκα κοιτώντας επιτιμητικά τους νέους θαμώνες.

«Τι συμβαίνει» με ρώτησε.
Πάνω στη φούρια των συγχαρητηρίων και της επιπόλαιας νιότης έγινα βασιλικότερος του βασιλέως λέγοντάς του:
«Με αυτούς θα επαναστατήσει ο λαός;» πρόφερα με περισσή απαξία..
Για να μου απαντήσει εκείνος κεραυνοβολώντας με:
« Να είσαι βέβαιος πως όταν φουσκώσει το ποτάμι της επανάστασης αυτοί θα είναι στη πρώτη γραμμή.. Εσύ μπορεί και όχι!!!!!!!! Άλλος άριστος δημοσιογράφος και λόγιος κι άλλο επαναστάτης»
Περιττό να σας πω ότι με άδειασε σα σακί κάτι όμως που κατάλαβε και χαμογελώντας μού χάϊδεψε το κεφάλι λέγοντάς μου:
«Εντάξει θα είσαι!» .. έκανε κατευναστικά..

Δεν το έμαθε ποτέ αλλά με την προσπάθεια αποκατάστασης δεν διορθώθηκε τίποτα. Ήταν μια φράση μαχαίρι που μου άφησε βαθιά πληγή. Τόσο βαθιά ώστε δεν την ξέχασα ποτέ..

Την αντιστοίχησα έτσι σήμερα με την Στικούδη. Επειδή παλιομαλάκες επικριτές (που εκφράζετε τη γνώμη σας με την αλαζονεία του εκ του ασφαλούς καταθέτοντος μάρτυρα) τίμιος και αληθινός δεν είναι εκείνος που δεν συστήθηκε ποτέ την ατιμία και το ψέμα. Τίμιος και αληθινός είναι εκείνος που την βίωσε και στην συνέχεια την αρνήθηκε καταγγέλλοντάς την.