Ζωντανού κι αποθαμένου.. Γράφει ο Στέλιος Κανάκης
O Σπύρος ήταν Κύπριος. Στην 1η οικουμενική σύνοδο τα έβαλε με τους Αρειανούς (καμία σχέση με τον πλανήτη) κι έκανε κάτι καραγκιοζιλίκια με ένα… κεραμίδι. Έβγαλε, λέει, τη φλόγα που το είχαν ψήσει, έπειτα το νερό που είχαν χρησιμοποιήσει για να το πλάσουν και στο τέλος το κεραμίδι χύθηκε ως χώμα χαμαί.
Κι όλα αυτά αναφερόμενος στο άγιο πνεύμα.
Σαχλαμάρες, αλλά το κοινό εντυπωσιάστηκε και από τότε τον είχαν περί πολλού. Ως πεθαμένος μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου συγκατοίκησε, για ένα διάστημα, με την εξ ίσου πεθαμένη Αυγούστα Θεοδώρα – καμία σχέση με το γνωστό καραπουταναριό που παντρεύτηκε ο λαπάς Ιουστινιανός.
Αυτή, ήταν γυναίκα του αυτοκράτορα Θεόφιλου και γνωστή εικονολάτρα. Λίγο πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης ένας παπάς κι αφού φαίνεται πως είχαν γίνει μετά θάνατον ζευγάρι, τους πήρε και τους δυο, Σπύρο και Θεοδώρα κι όπως ήταν λίαν προχωρημένα πεθαμένοι, τους περιόδευσε, άθελά του, ανά την Ελλάδα και τους κατέληξε στην Κέρκυρα, ηθελημένα. Κληροδότησε τα ζευγαρωμένα οστά σε κάποιον Καλοχαιρέτα κι ησύχασε.
Όταν πέθανε ο Καλοχαιρέτας κληρονόμησε τα κόκκαλα του Σπύρου – της Θεοδώρας αγνοούνται, στα παιδιά του. Κάτι σαν τα σεμεδάκια που πήγαιναν από γενιά σε γενιά. Τα Καλοχαιρετάκια σκέφτηκαν και πολύ σωστά, «τι να τα κάνουμε τα κόκκαλα» – τότε δεν τα περιόδευαν εμπορευόμενοι κι είπαν να τα πάνε στην Βενετία.
Ξεσηκώθηκε όμως ο κερκυραϊκός λαός, που πολύ τα είχε αγαπήσει, εν τω μεταξύ – για άγνωστο λόγο κι έτσι τα παιδιά, τα κράτησαν σπίτι τους. Κάποια στιγμή έχτισαν μια εκκλησία οι Κερκυραίοι και τα ‘χωσαν μέσα κι έτσι η Κέρκυρα είχε τον άγιό της, γιατί ένιωθε να υπολείπεται έναντι γειτόνων της που είχαν τον Γεράσιμο και τον Διονύση. Έκτοτε οι Κερκυραίοι τον έχουν σε πολύ τον Σπύρο και τέσσερις φορές τον χρόνο τον βγάζουν βόλτα. Κι αυτός όμως διόλου αχάριστος μαζί τους.
Στα νιάτα του που αγνοούσε τους Κερκυραίους έκανε διάφορα θαύματα για άλλους: Έκανε ένα φίδι χρυσό, για να ξεπληρώσει ένας φουκαράς το χρέος του. Όταν του το επέστρεψε τα δανεικά σε χρυσό, τα ξαναέκανε φίδι. Βοήθησε και μια αμαρτωλή να μετανοήσει. Ένα άλλο βράδυ κατέλυσε την απόλυτη νηστεία της σαρακοστής (είναι να ανατριχιάζει κανείς) για να συμφάγει με τον οδοιπόρο που φιλοξενούσε.
Συγχώρεσε και έλυσε (τους είχε δέσει ο θεός του) τους κλέφτες που πήγαν να του πάρουν τα πρόβατα. Τους έδωσε κι ένα κριάρι. Από τον 17ο αιώνα δραστηριοποιήθηκε στην Κέρκυρα. Κάποτε (Μ. Σάββατο ήταν), λοξοδρόμησε τρία καράβια φορτωμένα σιτάρι, ώστε να χορτάσουν οι Κερκυραίοι.
Σε ανάμνηση αυτού του θαύματος, κάθε μεγάλο Σάββατο τον βγάζουν βόλτα. Σε μια επιδημία πανούκλας, όπου κινδύνεψε να χαθεί ο κάθε Κερκυραίος, άρχισε, αλλά αφού εξολοθρεύτηκαν οι πολλοί, να ανάβει ένα απόκοσμο φως πάνω από την εκκλησία του και σώθηκαν κάτι λίγοι. Μετά σαράντα χρόνια, άλλη πανούκλα. Πάλι, επεμβαίνει ο άγιος – λίγο καθυστερημένα είναι αλήθεια κι έτσι έχουμε σήμερα Κερκυραίους.
Στη πολιορκία της Κέρκυρας, τον 18ο αιώνα, από τους Αγαρηνούς, κατέβασε ο άγιος ουράνια στρατιά και τους κατατρόπωσε. Τους Αγαρηνούς. Στη συνέχεια δολοφόνησε καμιά χιλιάδα, στην προσπάθειά του να μην πραγματοποιείται η θεία λειτουργία με… άζυμα. Τελευταία φορά παρουσιάστηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο όπου με το χέρι του έσπρωχνε τις βόμβες κι έπεφταν στη θάλασσα. Αυτά να τα βλέπουν οι Πειραιώτες άγιοι, που άφηναν τους Γερμανούς να βομβαρδίζουν τον Πειραιά. Το λείψανό του βρίσκεται στην Κέρκυρα και κομματάκια στο… Λένινγκραντ και στη Βενετία. Κυκλοφορεί σε εικόνες και μαγνητάκια.
ΑΤΕΧΝΩΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου