Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ..

 
 Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ..

 Βγάζει νύχια το γερασμένο κούγκαρ του Δυτικού Ημισφαιρίου...

Εντόπισα μια εξαιρετική ανάλυση της διεθνούς εικόνας στον Ριζοσπάστη και τη μεταφέρω ως έχει:

«Η στρατηγική αυτή είναι ρεαλιστική γιατί βλέπει με καθαρή ματιά τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, αναγνωρίζει τον κεντρικό ρόλο της δύναμης στις παγκόσμιες υποθέσεις...». Η διατύπωση αυτή στην ιστοσελίδα του Λευκού Οίκου είναι παραπάνω από ενδεικτική για το περιεχόμενο της νέας «εθνικής στρατηγικής για την ασφάλεια των ΗΠΑ», που παρουσίασε ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντ. Τραμπ, την περασμένη Δευτέρα.

Στρατηγική που έχει ως βασικό στόχο να διαφυλάξει την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, απέναντι σε «αναθεωρητικές δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία», που αμφισβητούν την επιρροή των ΗΠΑ, «προσπαθούν να διαβρώσουν την αμερικανική ασφάλεια και ευημερία», «να ανατρέψουν το παγκόσμιο status quo».

Η μεν πρώτη προσπαθώντας «να εκτοπίσει τις ΗΠΑ από περιοχές πέραν των δυτικών συνόρων της Ινδίας, τον Ειρηνικό έως τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ, να διευρύνει την πρόσβαση του κρατικοδίαιτου οικονομικού της μοντέλου, να αναδιατάξει το συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή υπέρ της». Η δε Ρωσία επιχειρώντας «να αποκαταστήσει το καθεστώς υπερδύναμης δημιουργώντας σφαίρες επιρροής κοντά στα σύνορά της», αντιμετωπίζοντας το ΝΑΤΟ και την ΕΕ «σαν απειλές».

Οπως χαρακτηριστικά λέγεται στο κείμενο, στη «νέα εποχή του στρατηγικού ανταγωνισμού» οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιήσουν «όλα τα εργαλεία - διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πληροφοριών - για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους» και να διασφαλίσουν ότι «η ισορροπία δυνάμεων παραμένει προς το συμφέρον των ΗΠΑ σε περιοχές - "κλειδιά" του κόσμου: Στον Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό, στην Ευρώπη, στη Μ. Ανατολή», με στόχο βέβαια τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, αγωγών μεταφοράς Ενέργειας, αγορών, «δρόμων κίνησης» εμπορευμάτων.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι ΗΠΑ ουσιαστικά παραδέχονται ότι η «διεθνής εκστρατεία» που έχουν ξεκινήσει ενάντια σε Ιράν και Β. Κορέα (χαρακτηρίζεται «παγκόσμια απειλή που χρήζει διεθνούς απάντησης»), αφορά την προώθηση των συμφερόντων τους στις δύο περιφέρειες, λειτουργεί ως «προθάλαμος» για τον ανταγωνισμό τους με Κίνα, Ρωσία κ.ά. Οπως τον ίδιο ρόλο αντικειμενικά παίζει και η συχνή επίκληση μέσα στο κείμενο των οργανώσεων «ακραίων ισλαμιστών τρομοκρατών» (π.χ. «Ισλαμικό Κράτος», «Αλ Κάιντα») που δημιουργήθηκαν σε «θερμοκήπια» των αμερικανικών και άλλων δυτικών μυστικών υπηρεσιών και αξιοποιούνται έκτοτε σε διάφορες περιοχές του πλανήτη (π.χ. Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή και Νοτιοανατολική Ασία).

«Πρώτα» τα αμερικανικά μονοπώλια...

 

Και οι τέσσερις κεντρικοί άξονες της «νέας» στρατηγικής ασφαλείας της κυβέρνησης Τραμπ («προστασία του εσωτερικού των ΗΠΑ», «προστασία της αμερικανικής ευημερίας», «διατήρηση της ειρήνης μέσω της ισχύος», «προώθηση της αμερικανικής γεωπολιτικής επιρροής») έρχονται να υπηρετήσουν συνδυασμένα τους στόχους αυτούς.
Ανάμεσα σε άλλα οι ΗΠΑ:

• Υπογραμμίζουν ότι «θα ανασυγκροτήσουμε τη στρατιωτική μας δύναμη ώστε να διασφαλίσουμε ότι παραμένει αξεπέραστη» (ο Ντ. Τραμπ ανακοίνωσε αύξηση του σχετικού προϋπολογισμού από τα 600 στα 700 δισ. δολάρια), ενώ ειδική αναφορά γίνεται και στην ανάπτυξη των αντιπυραυλικών συστημάτων σε Ευρώπη και Ασία, με τα οποία, όπως λένε, προσπαθώντας να καθησυχάσουν τους ανταγωνιστές τους «δεν επιδιώκουν (...) να υποβαθμίσουν τη στρατηγική ικανότητα ή να διακόψουν τη μακροχρόνια στρατηγική σχέση με Ρωσία και Κίνα».
• Τονίζουν ότι δεν θα ανεχθούν «παραβίαση εμπορικών πρακτικών ή συμφωνιών» ή συνέχιση της καταπάτησης πνευματικών δικαιωμάτων με ετήσιο κόστος «εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια» καθώς και ότι «θα αξιοποιήσουν την ενεργειακή τους κυριαρχία ώστε να διασφαλίσουν ότι οι διεθνείς αγορές παραμένουν ανοιχτές, και ότι τα πλεονεκτήματα της διαφοροποίησης των πηγών Ενέργειας προωθούν την οικονομική και εθνική ασφάλεια».
• Προειδοποιούν και τους κατά τ' άλλα εταίρους και συμμάχους πως οι ΗΠΑ θα επαναδιαπραγματευτούν και θα «επικαιροποιήσουν άδικες εμπορικές συμφωνίες» (π.χ. NAFTA, TPP) ή «άνιση κατανομή» οικονομικών βαρών στη χρηματοδότηση ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως το ΝΑΤΟ, πιέζοντας τους εταίρους τους στο ΝΑΤΟ να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες στο 2% του ΑΕΠ έως το 2024 ώστε «να γίνει ισχυρότερο». Είναι κι αυτό ένα στοιχείο ενδεικτικό για το ότι οι ανταγωνισμοί και η συνεργασία ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές δε χωρίζονται με σινικά τείχη. Εξίσου ενδεικτικό άλλωστε είναι ότι ενώ Κίνα και Ρωσία αντιμετωπίζονται σε όλο το κείμενο ως βασικοί αντίπαλοι σε όλα τα πεδία διεθνούς ανταγωνισμού, τις αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα και ως «εταίρους όσον αφορά στην επιδίωξη κοινών συμφερόντων».

Αξίζει να σημειωθεί ότι στη νέα στρατηγική είναι ακόμα πιο ευδιάκριτη η «συνέχεια» που υπάρχει ανάμεσα σε εσωτερική και εξωτερική πολιτική, αφού είναι πολλές οι αναφορές στη σχέση ανάμεσα στην οικονομική ευημερία των ΗΠΑ, την αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη, τη στασιμότητα των μισθών και την αύξηση φόρων και στην «εθνική ασφάλεια», καθώς εκτιμάται ότι «μία χώρα που δεν προστατεύει την ευημερία στο εσωτερικό της δεν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της στο εξωτερικό».

Εξίσου χαρακτηριστικές είναι και οι αναφορές που αποτυπώνουν τα «δυσδιάκριτα» όρια ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη, όπως και τα πολλά επίπεδα στα οποία διεξάγεται ο λυσσασμένος ανταγωνισμός, θέτοντας και ανάλογα καθήκοντα, όπως τον «πολλαπλασιασμό των προσπαθειών για την προστασία κρίσιμων υποδομών και ψηφιακών δικτύων» κ.ά.

Σε όλα τα μέτωπα

 

Για τον τρόπο που τα παραπάνω αποτυπώνονται στα διάφορα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η «νέα» αμερικανική στρατηγική καταγράφει:
Αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως περιοχή «ζωτικής σημασίας» καθώς είναι από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους και συμμάχους. Διαπιστώνει τη χρήση «ανατρεπτικών μέσων» από τη Ρωσία προκειμένου «να εξασθενίσει την αξιοπιστία και την αφοσίωση της Αμερικής». Κατηγορεί τη Ρωσία ότι με τις επεμβάσεις σε Ουκρανία και Γεωργία απέδειξε πως «θέλει να παραβιάσει την κυριαρχία χωρών της περιοχής». Υπογραμμίζεται δε η αύξηση της επιρροής της Κίνας με επενδύσεις και εξαγορές σε τομείς - κλειδιά, σε νευραλγικές υποδομές, βιομηχανίες και τεχνολογίες.

Στη Μέση Ανατολή, η κόντρα με το Ιράν αναγορεύεται ως το υπ' αριθμόν 1 πρόβλημα και όχι το Παλαιστινιακό, «που επί γενιές γινόταν αντιληπτό ως εμπόδιο για την ειρήνη και την ευημερία της περιοχής». Παράλληλα, εμφανίζεται ως «αντίβαρο» στη γεωπολιτική επιρροή του Ιράν «η συνεργασία ορισμένων εταίρων και ηγετών - κλειδιά» που επιζητούν την απόρριψη των ακραίων ισλαμιστών, υπονοώντας το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία. Το Ισραήλ, άλλωστε, «θεωρείται ότι δεν είναι αιτία για τα προβλήματα στην περιοχή»! Παραμένει προτεραιότητα η διατήρηση «απαραίτητων αμερικανικών στρατευμάτων για να προστατευτούν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους από τρομοκρατικές επιθέσεις και να διατηρήσουν ευνοϊκή περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων».

Στην Αφρική διαπιστώνονται «μεγάλα περιθώρια και δυνατότητες για νέες αγορές» για τα αμερικανικά μονοπώλια. Εκτιμάται πως η ζήτηση «για αμερικανικά προϊόντα και υπηρεσίες ποιότητας είναι υψηλή» και επισημαίνεται με πικρία πως η Κίνα «από μικρός επενδυτής πριν από δύο δεκαετίες έγινε ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος χωρών της Αφρικής».

Στη Νότια και Κεντρική Ασία, το Πακιστάν κατηγορείται ότι δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την ισλαμική τρομοκρατία. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν αντιμετωπίζεται ως «απαραίτητη», ενώ δεν λείπει η «ανησυχία για το ενδεχόμενο ινδο-πακιστανικής σύρραξης που θα μπορούσε να οδηγήσει στη χρήση πυρηνικών»!

Τέλος, και στο λεγόμενο Δυτικό Ημισφαίριο (Λατινική Αμερική) διαπιστώνονται η δράση της Κίνας και της Ρωσίας και προσπάθειες για αύξηση της εκεί γεωπολιτικής επιρροής τους, ενώ Βενεζουέλα και Κούβα αντιμετωπίζονται ως χώρες «που παραμένουν σε αναχρονιστικά αριστερά απολυταρχικά μοντέλα συνεχίζοντας να απογοητεύουν τους λαούς τους»