Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Joan Baez - Diamonds and Rust


 
Και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι.. 

Αντί προλόγου ένα στιγμιότυπο από την ίδια. Η σκηνή εξελίσσεται στο θέατρο του Λυκαβηττού τη  δεκαετία του 80. Θέμα συναυλία με την Τζόαν Μπαέζ για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Σημείωση: Ήταν μαζί με τον Μπομπ Ντύλαν οι λατρεμένοι τραγουδοποιοί της πολιτικοποιημένης νεολαίας. Πανικός στο βουνό. 


Τα νιάτα που δεν είχαν ούτε κατ’ όψη αντικρίσει το μαγικό χαρτάκι κρέμονταν σαν τα σταφύλια από τους περιβάλλοντες βράχους του θεάτρου. 

Νέος δημοσιογράφος και παρουσιαστής ειδήσεων εγώ είχα μαζί με άλλους συναδέλφους καταλάβει ως προσκεκλημένος μια θέση στη πρώτη σειρά. Ενοχλημένος. Επειδή παραπλεύρως εμού φιγουράριζαν μια σειρά παρείσακτοι της οικονομίας και της πολιτικής που την μισούσαν.. 

Η μεγάλη ώρα ήρθε και ιδού η αναρχοαυτόνομη Μπαέζ επί σκηνής. 
Πανδαιμόνιο στις κερκίδες!! 
Άλλοι ούρλιαζαν, άλλοι έκλαιγαν, άλλοι λιποθυμούσαν.. 
Η κατάσταση έτεινε να γίνει ανεξέλεγκτη. 

Και ξάφνου σαν να κατέβηκε ένας διακόπτης έπεσε άκρα του τάφου σιωπή! 
Τι είχε συμβεί; 
Η Μπαέζ κάνει δυο τρία βήματα επί σκηνής κατευθυνόμενη προς το κέντρο της και εντελώς αιφνιδιαστικά αλλάζει δρόμο και βηματίζει προς τις πλευρές της. 
Φτάνοντας στα άκρα της υποκλίνεται βαθιά στα ανθρώπινα τσαμπιά επί των βράχων!! 
Αυτό ήταν. 
Παροξυσμός στις κερκίδες κι ας μας έφτυσε περιφρονητικά.. Από τότε δεν διασταυρώθηκα ποτέ με καλλιτέχνη που με τη συμπεριφορά του να τιμά και να αναδεικνύει τόσο δημιουργικά τους αποκλεισμένους στον πυρήνα της ζωής.. 

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θεϊκό κομμάτι !!!!

Ανώνυμος είπε...

Ερωτικός στίχος που του δίνει πολιτικές διαστάσεις σε μια ισορροπία μοναδικη..
Ελένη Σταυροπούλου

Ανώνυμος είπε...

Φωνή ξεχωριστή.. Γάργαρη.. Σαν του δικού μας του Ξυλούρη..