ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ


ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ


Ανεπανόρθωτα, όπως φαίνεται, ράγισε το γυαλί σε όλο τα φάσμα της πανεπιστημιακής κοινότητας μετά τη δήλωση του Συλλόγου Εκδοτών Επιστημονικών Βιβλίων (ΣΕΕΒΙ) περί αδυναμίας παραχώρησης πανεπιστημιακών συγγραμμάτων στους φοιτητές για την τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά.


 Οι τελευταίες εβδομάδες καταδεικνύουν ότι στη χρόνια διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στη δημόσια-δωρεάν παιδεία, οι επιθετικές κινήσεις του αρμόδιου υπουργείου –βλ. νόμος Γαβρόγλου– αποτελούν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. 

Επί της ουσίας, αν και ανεπίσημη, η αναίρεση του δωρεάν χαρακτήρα της φοίτησης σε συνδυασμό με τις νομοθετικές ρυθμίσεις όλων των αντιδραστικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, στοχεύουν στη μετατροπή του πανεπιστημίου σε κατακερματισμένα κέντρα παροχής αποστειρωμένης γνώσης-έρευνας για τις ανάγκες του κεφαλαίου, τα οποία και θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Δημιουργείται, έτσι, μια «εκρηκτική» κατάσταση μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, μπροστά στην οποία οι φοιτητές διαλέγουν το δρόμο της ρήξης και της σύγκρουσης με όσους παίζουν με τις ανάγκες και τα δικαιώματά τους.

Έτσι, λοιπόν, ξεπερνώντας το λήθαργο και την παρατεταμένη ακινησία του τελευταίου διαστήματος, το φοιτητικό κίνημα με δυναμικούς όρους κατάφερε να περάσει στην αντεπίθεση και να μεταφέρει το φόβο στην αντίπαλη πλευρά, αυτή του υπουργείου και της κυβέρνησης. 

Οι δεκάδες αγωνιστικές αποφάσεις σε όλη την Ελλάδα, οι μαχητικές κινητοποιήσεις για τη δωρεάν διανομή των συγγραμμάτων (καταλήψεις τυπογραφείων, συγκέντρωση στο υπουργείο Παιδείας κ.α.), καθώς και η ενεργή παρουσία και στήριξη των συλλόγων στο ζήτημα της Ηριάννας και του Περικλή, αποτελούν την απαρχή ενός φοιτητικού κινήματος που δεν είναι διατεθειμένο να παζαρέψει λύσεις και να υποταχτεί στις επιταγές κανενός. Αντίθετα, είναι αποφασισμένο να πάει τον αγώνα του μέχρι τέλους.

Στον αντίποδα των αισιόδοξων διεργασιών που λαμβάνουν χώρα εντός του φοιτητικού κινήματος, το αστικό κράτος, η κυβέρνηση και τα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων δεν αναλώνονται ούτε στο ελάχιστο με τακτικές ενσωμάτωσης, παρά τις επικοινωνιακές τρίπλες του ΣΥΡΙΖΑ. Επιλέγουν να απαντήσουν κατά μέτωπο και με αμείλικτο τρόπο. 

Η υποδοχή των φοιτητικών συλλόγων στο υπουργείο με ΜΑΤ και χημικά, οι απειλές για «σπάσιμο» καταλήψεων από προέδρους τμημάτων στην Αθήνα και τα εκβιαστικά διλήμματα από πρυτάνεις «αν κάνετε γενική συνέλευση θα καλέσω τα ΜΑΤ» στη Θεσσαλονίκη, καταδεικνύουν ότι όλοι εκείνοι που διατυμπανίζουν την ανάγκη περί στροφής των πανεπιστημίων στην «έννομη τάξη», δεν επιθυμούν να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα της στοιχειώδους δημοκρατίας. Οι επιθετικές κινήσεις από πλευράς κυβέρνησης και οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου, πέρα από εκδικητικές, είναι και ενδεικτικές του τρόμου που τους προκαλεί η εν δυνάμει αναγέννηση του φοιτητικού κινήματος.

Με φόντο τις πραξικοπηματικές πρακτικές κυβέρνησης-πρυτάνεων και τη μιντιακή προπαγάνδα περί βίας και ανομίας μέσα στα πανεπιστήμια, γεννιέται για το φοιτητικό κίνημα το μεγάλο πολιτικό καθήκον της υπεράσπισης και κατοχύρωσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στους κοινωνικούς χώρους της νέας γενιάς. Απέναντι στη στοχευμένη προσπάθεια της αστικής αφήγησης να υπονομεύσει τους δίκαιους κοινωνικούς αγώνες και να διαιρέσει την πληττόμενη πλειοψηφία της νεολαίας, η συνέχιση των κινητοποιήσεων, η όξυνση των μορφών πάλης απέναντι στο νόμο Γαβρόγλου και σε κάθε αντιδραστική αλλαγή μέσα στα ιδρύματα αποτελούν μονόδρομο.

Για την ολική ανατροπή των αντιδημοκρατικών πολιτικών στα πανεπιστήμια, όμως, απαιτείται συνολική και πολύπλευρη πολιτική στοχοθεσία. Κυρίαρχος άξονας πάλης του φοιτητικού κινήματος πρέπει να είναι η ολομέτωπη και βαθιά ιδεολογική αντιπαράθεση με τα κυρίαρχα αστικά ιδεολογήματα που επιτάσσουν τη μετάλλαξη του ελληνικού πανεπιστημίου σε ένα πολιτικά-κοινωνικά αποστειρωμένο κέντρο εξετάσεων, χωρίς το δικαίωμα στην παραγωγή ή άσκηση πολιτικής, χωρίς το δικαίωμα στον αγώνα. Μέσα από τις κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις των φοιτητών που γίνονται εντός των κινηματικών διεργασιών για το νόμο Γαβρόγλου, μπορεί και πρέπει να προκύψει μια λογική που όχι μόνο θα αντιστέκεται στον κυνικό αστικό τρόπο σκέψης αλλά θα προάγει την αναγκαιότητα και δυνατότητα για ένα πραγματικά δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο υπό φοιτητικό και εργατικό έλεγχο.

Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους, στον χώρο που ζει και αναπνέει η σπουδάζουσα νεολαία το λόγο τον έχει εκείνη. Το φοιτητικό κίνημα οφείλει και μπορεί να βάλει φρένο στην αντιδημοκρατική φρενίτιδα του τελευταίου διαστήματος και να επιβάλλει μια και καλή την αναγνώριση και κατοχύρωση των συλλογικών του διαδικασιών και τη δεσμευτική φύση των αποφάσεων τους, την παύση των διώξεων συνδικαλιστικής δράσης, το τέλος της αστυνομοκρατίας σε πανεπιστήμια και πορείες. Ούτε βήμα πίσω από τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας, εμείς ορίζουμε το μέλλον μας!