της Μαριάννας Τζιαντζή
Εδώ και αιώνες, οι «ανέγγιχτοι» στην Ινδία είναι το κατώτατο κοινωνικό στρώμα, αυτοί που είναι στιγματισμένοι από γεννησιμιού τους και βρίσκονται πιο κάτω και από τους υπηρέτες. Αυτοί καθαρίζουν υπονόμους και τουαλέτες, μεταφέρουν και γδέρνουν κουφάρια ζώων και γενικά κάνουν τις χειρότερες δουλειές.
Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «ντάλιτ», δηλαδή «θρυμματισμένοι», ενώ σε βάρος τους ασκείται το πιο ανελέητο απαρτχάιντ. Αυτοί που ανήκουν στις τέσσερις επίσημες κάστες αποφεύγουν να τους αγγίξουν, ενώ ακόμα και η συνομιλία ή η συνύπαρξη με αυτούς σε κάποιο δημόσιο χώρο θεωρείται μολυσματική.
Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ και την κοινή ωφέλεια απεργούν γιατί θέλουν να παραμείνουν ανέγγιχτοι και να μη χάσουν τα υποτιθέμενα προνόμιά τους ενώ, την ίδια στιγμή, όλη η κοινωνία είναι «θρυμματισμένη», χτυπιέται από την κρίση.
Με την απεργία των εργαζομένων στη καθαριότητα, ο κοινωνικός αυτοματισμός θέριεψε.
Τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ μιλούσαν μόνο για τα βουνά των σκουπιδιών που απειλούν τη δημόσια υγεία ενώ η μνημονιακή δέσμευση (που επιβάλλει τις χιλιάδες απολύσεις) ξεχάστηκε. Όχι μόνο στους κύκλους της σκληροπυρηνικής δεξιάς αλλά και σε ένα ευρύ κομμάτι της κοινωνίας διαχέεται η άποψη ότι οι απεργοί είναι παράσιτα, κατάλοιπο των πελατειακών σχέσεων του παρελθόντος.
«Γιατί, κύριε, εγώ που δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα να τρέμω μήπως απολυθώ κι εσύ να ’χεις δεμένο το γάιδαρό σου;» Οι έλληνες «θρυμματισμένοι» εκπαιδεύονται να βλέπουν τον μόνιμο εργάτη καθαριότητας σαν ανέγγιχτο όχι επειδή κάνει μια βρώμικη δουλειά, αλλά γιατί δεν τον αγγίζει ο φόβος της απόλυσης και της ανεργίας.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από το θάνατο της καθαρίστριας Ντανιέλλας Πρελορέντζο. Όσοι κάποτε τη φθόνησαν επειδή η γυναίκα ήταν ανέγγιχτη από το φόβο της απόλυσης ίσως να το ξανασκεφτούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου