ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΕΝΤΈΛΕΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΜΕΤΡΆΕΙ ΣΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΊΑΣ ΜΑΣ;

ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΕΝΤΈΛΕΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΜΕΤΡΆΕΙ ΣΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΊΑΣ ΜΑΣ;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

«Αγαπημένη μου ψυχή, πάψε να ποθείς αιώνια ζωή. 
Σπεύσε και εξάντλησε αυτή που έχεις όσο καλύτερα μπορείς»

Πίνδαρος

Η Bronnie Ware, μια νοσοκόμα από την Αυστραλία, η οποία περιέθαλψε υπερήλικες λίγο πριν το θάνατό τους, περιέγραψε σε ένα βιβλίο της(The Top Five Regrets of the Dying) τις τελευταίες τους σκέψεις και συγκεκριμένα τα πέντε σημαντικότερα πράγματα, που σε μια δεύτερη ευκαιρία της ζωής τους δεν θα τα επαναλάμβαναν ή τουλάχιστον δεν θα επιθυμούσαν, οι περισσότεροι, να τα επαναλάβουν.

1. Θα ήθελα να είχα το θάρρος να ζούσα τη ζωή μου, όπως ήθελα εγώ και όχι όπως ήθελαν οι «άλλοι».

«Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που φρόντιζα λίγο πριν πεθάνουν, δεν είχαν τολμήσει να ζήσουν ούτε κατά το ήμισυ τη ζωή τους όπως την ήθελαν. Αντί να υπηρετήσουν τις δικές τους επιθυμίες, προτίμησαν να υπακούσουν στις επιθυμίες και στις ανάγκες των άλλων».

2. Θα ήθελα να μην είχα εργαστεί τόσο πολύ

«Ολοι σχεδόν οι άντρες είχαν μετανοήσει γιατί εργάστηκαν παραπάνω απ’ αυτό που έπρεπε σε βάρος του ελεύθερου χρόνου για αναψυχή και ταξίδια. Το ίδιο σχεδόν μου είπαν και όσες γυναίκες είχαν εργαστεί σκληρά, αλλά λόγω της ηλικίας τους και της εποχής που θα έπρεπε να είχαν εργαστεί, δεν είχαν πολλές εργασιακή εμπειρία».

3. Θα ήθελα να είχα το θάρρος να εκφράσω ελεύθερα τα συναισθήματά μου

«Πολλοί μου εκμυστηρεύτηκαν ότι λόγω της ειρηνικής συμβίωσης και αρμονίας καταπίεσαν τα συναισθήματά τους και νομίζω πως πολλές από τις ασθένειές τους είχαν άμεση σχέση μ’ αυτό».

4. Θα ήθελα να είχα διατηρήσει επαφή με φίλους/ες των παιδικών μου χρόνων

«Εχω την εντύπωση, ότι σχεδόν όλοι, θα ήθελαν στο τέλος της ζωής τους να δουν για τελευταία φορά κάποιους παιδικούς φίλους».

5. Θα ήθελα να είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να ήμουν πιο ευτυχισμένος/νη

Οι περισσότεροι είχαν διαπιστώσει ότι το να ζήσεις ευτυχισμένος είναι αποτέλεσμα μιας προσωπικής επιλογής, αλλά δυστυχώς, έζησαν τη ζωή τους εγκλωβισμένοι σε προλήψεις, προκαταλήψεις και κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα, φοβούμενοι προσωπικές αλλαγές που θα τους έφερναν αντιμέτωπους με τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Εχω την εντύπωση, ότι ακόμη κι αν γνώριζαν όλοι τους τη γνωστή ρήση-προτροπή του Πίνδαρου από την ωδή του 3ου Πυθιόνικου, ακόμη κι αν τους δινόταν η ευκαιρία μιας δεύτερης ζωής, το μόνο που θα έκαναν οι περισσότεροι «αλλιώς», θα ήταν, «να αλλάξουν τον κόμπο της γραβάτας τους»( από ένα ποίημα του Γέρζι Σκολιμόφσκι) ή οι γυναίκες, «να αλλάξουν κομμώτρια».