Είναι που οι χημειοθεραπείες μαζί με το ανοσοσιοποιητικό μου αποδομούν και το συναισθηματικό μου σύστημα.. Ξαφνικά μετά το πέρας τους νιώθω ευάλωτος. Όπως τώρα. Οι αντιστάσεις μου μειώνονται σε αυτό το βαθμό που ήχοι και εικόνες ακόμη και της καθημερινότητας παίρνουν μυθικές διαστάσεις στις αισθήσεις μου. Ανιχνεύοντας έτσι για τη πολιτική ή την κοινωνική εκτροπή του κανόνος (ο ορισμός της είδησης μη ρωτήσετε ακόμη και δημοσιογράφο δεν το ξέρει θα παραδειγματιστεί με τον άνθρωπο που δάγκωσε το σκύλο) έπεσα πάνω στο Βασίλη Σκουλά. Για ν’ αναγνωρίσω στις μελωδίες του, τους σεισμικούς σφυγμούς από τη «καρδιά της Κρήτης».. Θα σε παντρέψουμε εδώ μου έλεγε ο Βασίλης δε γλυτώνεις! Δίχως να με ρωτήσει αν ήθελα να γλιτώσω.. Σαν να μου έδινε εκείνο που φλεγόμουν να πάρω. Δεν συνέβη.. Παρά το ότι μου έκανε ένα ξημέρωμα καντάδα στο σπίτι μου στο Χαλάνδρι.. Και παρά το ότι με εξοικείωσε με τη λύρα και τα όπλα για να βρίσκω στόχο στον έρωτα. Μάλλον ήμουν ανεπίδεκτος μαθήσεως. Το κέρδος μου ωστόσο ήταν ένα πλήθος πολύτιμων σαν το χρυσάφι αναμνήσεων. Και τούτο το τραγούδι που απαιτούσα να το λέει κάθε που διασταυρωνόμασταν. Ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Γιατί ανάμεσά τους στεκόμαστε όλοι.
(όποιος δεν έχει βιώσει τη Κρήτη δεν έχει μάθει ακόμη πως τα λουλούδια τα μυρίζουν δεν τα μετρούν..)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου