ΚΟΡΕΑ : 64 ΧΡΟΝΙΑ ΚΡΙΣΗ

 «Τα παιδιά μας

 που πήγαν στην Κορέα…» (*)

«Πολεμάμε στην Κορέα ώστε να μην χρειαστεί να δώσουμε μάχες στην Γουίτσιτα, ή το Σικάγο ή τον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο»: Πρόεδρος Harry S. Truman, (1952)

.

 

Ο κόσμος απορεί γνωρίζοντας πολύ καλά πως στην πολιτική που ακολουθεί η Ουάσινγκτον, οι αντιπρόεδροι των ΗΠΑ δεν κάνουν σημαντικές ανακοινώσεις εξωτερικής πολιτικής, ούτε απειλούν άλλες χώρες με πόλεμο. Ούτε κι εκείνος ο απερίγραπτος Ντικ Τσέινι είχε κλέψει το ρόλο αλλά είχε υπαγορεύσει τι να κάνει ο ανεκδιήγητος πρόεδρος Tζορτζ W. Μπους, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

 Έτσι, μεγάλη εντύπωση προκάλεσαν οι προχτεσινές δηλώσεις του αντιπροέδρου Μάικ Πενς, με τις οποίες απείλησε τη Β. Κορέα με πόλεμο: «Το σπαθί έχει βγει απ΄ το θηκάρι κι είναι έτοιμο», δήλωσε λες κι είναι αρχηγός των αμερικάνικων ενόπλων δυνάμεων. Ή μπας κι είναι; Και που βρισκόταν ο πρόεδρος Τραμπ;

  Πριν αναρωτηθούμε γιατί η Βόρεια Κορέα επιθυμεί να είναι πυρηνική δύναμη, ας ρίξουμε μια ματιά στον «εχθρό». Η ιστορία της Κορέας έχει πάρα πολλές αναλογίες με του Βιετνάμ, με μόνη διαφορά ότι εξακολουθεί να παραμένει διαιρεμένη.

 Η Β. Κορέα,  έχει 24 εκατομμύρια κατοίκους, που δεν γνωρίζουν αν περνάνε καλά ή όχι, επειδή είναι απόλυτα αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο.

Η Κορεατική Χερσόνησος όμως, έχει περάσει κάθε άλλο παρά ήρεμη περίοδο, στην πάροδο των χρόνων με μία παλιότερη και μία νεότερη ιαπωνική κατοχή.  Είχε κερδίσει την ανεξαρτησία της το 1910 μετά από ιαπωνική κατοχή τεσσάρων δεκαετιών και πολλές μάχες. 

  Η Β. Κορέα, γνώρισε τον βίαιο διαχωρισμό της στον 38ο Παράλληλο, από τη Νότια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1945) και τον καταστροφικό πόλεμο 1950-53 που τερματίστηκε με κατάπαυση του πυρός, χωρίς να έχει ακόμη υπογραφεί ειρήνη.

 Οι κάτοικοι στη Χερσόνησο της Κορέα, ανήκουν σε αρχαίο έθνος που είχε αποκτήσει εθνική ενότητα παρά τις αλλεπάλληλες περιόδους κατοχής που είχε γνωρίσει και από δυναστείες της γειτονικής Κίνας, διατήρησαν την ιδιότυπη γλώσσα τους και τις παραδόσεις.

  Από τις αρχές του 20ού αιώνα οι κομμουνιστές άρχισαν να παίζουν σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας και σχημάτισαν τις ανταρτικές ομάδες που μάχονταν τους Ιάπωνες κατακτητές και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να συνεχίσουν να μάχονται εναντίον των Γάλλων και των Αμερικάνων κατόπιν.

  Με την υπογραφή της συνθηκολόγησης της Ιαπωνίας (15 Αυγούστου 1945) τα σοβιετικά στρατεύματα είχαν υπό την κατοχή τους μεγάλο μέρος της βόρειας Κορεατικής Χερσονήσου.

  Και θα πρέπει να σημειωθεί, ότι τα αμερικανικά στρατεύματα δεν είχαν παίξει ρόλο στην απελευθέρωση της Κορέας από τα ιαπωνικά στρατεύματα κατοχής.

  Επιδεικνύοντας «φιλική κίνηση στους συμμάχους», οι Σοβιετικοί είχαν αποδεχθεί στη διαίρεση της Χερσονήσου σε αμερικανικό και σοβιετικό τομέα. 

  Ο νεαρός τότε Ντιν Ρασκ (αργότερα υπουργός Εξωτερικών επί Κένεντι και Τζόνσον) είχε τραβήξει τη γραμμή διαχωρισμού στον 38ο Παράλληλο, χαρίζοντας την πρωτεύουσας Σεούλ στον αμερικάνικο τομέα.

    

Το 1949 ήταν η χρονιά που σήμανε την απαρχή νέας αναταραχής στην Κορεατική Χερσόνησο. Ήταν η χρονιά της Κινεζικής Κομμουνιστικής Επανάστασης και της σοβιετικής ατομικής βόμβας. Την επόμενη χρονιά το 1950, η Ουάσινγκτον εξέδωσε το περίφημο έγγραφο Εθνικής Ασφάλειας Νο-68 (NSC-68) με το οποίο ξεκινούσε η παγκόσμια αντικομμουνιστική εκστρατεία και τριπλασίαζε τον αμερικάνικο αμυντικό προϋπολογισμό.

  Και μετά από επανειλημμένες συγκρούσεις κατά μήκος του 38ου παράλληλου στις 25 Ιουνίου 1950 ξεσπά ο πόλεμος Βορά-Νότου. Από την αρχή το Πεκίνο είχε προειδοποιήσει να μην πλησιάσουν ξένα στρατεύματα τα σύνορα της Κίνας. Εκφράζοντας φόβους μήπως επαναληφθεί το προηγούμενο της ρωσικής Επανάστασης και απειληθεί το κινέζικο καθεστώς, ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών Τσου Ενλάι διακήρυξε πως «η Κίνα δεν θα ανεχθεί να εισβάλουν στη γειτονιά τους καπιταλιστές».

  Ο Μακάρθουρ –όπως φαίνονται από τα απομνημονεύματά του- απείλησε να βομβαρδίσει με βόμβες ραδιενεργού κοβάλτιου, 100 φορές πιο φονικές από της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με την ραδιενέργεια που προκαλούν να επενεργεί θανατηφόρα για 60-120 χρόνια.

  Τον Ιούνιο του 1951, κινεζικές και βορειοκορεατικές δυνάμεις έσπρωξαν το στρατό του ΟΗΕ πέραν του 38ου Παραλλήλου. Αλλά τα περισσότερα θύματα ήταν οι άμαχοι –όπως σε κάθε πόλεμο.

Βόμβες Ναπάλμ κατέστρεψαν σχεδόν ολοκληρωτικά την Πιονγκγιάνγκ και οι Αμερικάνοι πιλότοι επέστρεφαν στις βάσεις τους λέγοντας ότι δεν έχουν πλέον στόχους να πλήξουν. 

  Βρετανοί δημοσιογράφοι είχαν γράψει τότε πως οι κάτοικοι στο Βορά ζουν ως τρωγλοδύτες.

  Κάτω από αυτές τις συνθήκες υπογράφηκε η κατάπαυση του πυρός με το καθεστώς του πολέμου να ισχύει ως τα σήμερα.

Το πολιτικό καθεστώς στη Βόρεια Κορέα διαμορφώθηκε με τον φόβο των αλλεπάλληλων ξένων δυνάμεων κατοχής που πέρασαν από την χώρα και τους πολέμους που γνώρισε.

  Παρ΄όλο που μετά τον Β΄Παγκόσμιο είχε θεωρηθεί δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης, μετά τον πόλεμο της Κορέα, φάνηκε πόσο έντονη έγινε η κινεζική επιρροή. Ωστόσο πολλοί είναι οι παρατηρητές που υποστηρίζουν ότι οι Β/Κορεάτες κατορθώνουν και ισορροπούν προσπαθώντας να εκμεταλλευθούν όσο γίνεται καλύτερα τι τους προσέφερε τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο.

  Επανειλημμένα στις δεκαετίες του 1980 και του 90, υπήρξαν φωνές αξιωματούχων των ΗΠΑ, όπως του Τσέινι ή του Γοιύλφοβιτς που ζητούσαν «επιτέλους να δοθεί οριστική λύση στο κορεατικό πρόβλημα».

  Επί διακυβέρνησης Κλίντον, ανακαλύφθηκε πως η Β. Κορέα κατασκεύαζε πυρηνικό εργοστάσιο, καθώς και πυραύλους μέσου βεληνεκούς.

Αλλά μετά την 11η Σεπτεμβρίου οι νεοσυντηρητικοί του W. Μπους περιέλαβαν την Β. Κορέα στον «άξονα του διαβόλου». Τότε η Β. Κορεά αποσύρθηκε από το σύμφωνο ΜΗ διάδοσης των πυρηνικών όπλων, θεωρώντας τα πυρηνικά ως μόνο τρόπο για να αμυνθεί  σε ενδεχόμενη αμερικάνικη εισβολή.

Κι έτσι φτάσαμε στο σημερινό ερώτημα: Τι γίνεται τώρα;

# Μήπως θα πρέπει να γίνει κατανοητό από τις ΗΠΑ, ότι η πολιτική που ακολούθησε τα τελευταία 64 χρόνια μας έχει οδηγήσει σ΄ αυτό το αδιέξοδο;

# Μήπως θα πρέπει να καταλάβει η Ουάσινγκτον πως οι συνθήκες έχουν αλλάξει άρδην, και ότι η Πιονγκγιάνγκ μπορεί να καταφέρει σαρωτικά πλήγματα στην Οσάκα, ακόμη στο Τόκιο και όχι μόνο στην Σεούλ;

  Απαιτείται δηλαδή να κάνει κι η αμερικανική κυβέρνηση ό,τι πρέπει, όπως κάθε πολιτισμένη χώρα. Να χρησιμοποιήσει αυτό που αρνείται πεισματικά: Τη διπλωματική οδό, αντί των  συνεχών απειλών.

  Έστω και των παραπλανητικών: Όπως ότι αμερικανική αρμάδα πλέει προς την Κορεατική Χερσόνησο, χωρίς ωστόσο να πλησιάζει, αλλά να παραμένει  περιπλέοντας στα ανοικτά της Σιγκαπούρης.

  Η πρόταση είναι απλή: Ας απαιτήσουν από την Β. Κορέα να εγκαταλείψει το πυρηνικό της πρόγραμμα –όπως έχει προτείνει και η Κίνα- με αντάλλαγμα διαβεβαιώσεις ασφάλειας ότι δεν πρόκειται να δεχθεί αμερικάνικη επίθεση και να υπογραφεί επιτέλους συμφωνία ειρήνης με την οποία επίσημα θα τερματίζεται η κατάσταση πολέμου.

  Α ναι. Να υπάρξουν διαβεβαιώσεις για την αποχώρηση των αμερικάνικων στρατευμάτων κατοχής και των αμερικάνικων οπλικών συστημάτων από την Κορεατική Χερσόνησο (Ν. Κορέα).

  Αλλά είναι σε θέση η διακυβέρνηση Τραμπ να προχωρήσει σε τόσο αποφασιστικής σημασίας βήματα; 

  Εδώ έχει ανατρέψει την προεκλογική υπόσχεσή του να μην αναμειχθεί στον πόλεμο της Συρίας, κι έχει αρχίσει – πριν συμπληρωθούν τέσσερις μήνες από την ανάληψη των προεδρικών του καθηκόντων ο Τραμπ να απειλεί εκτός από την Β. Κορέα και το Ιράν. Ενώ βομβάρδισε τη Συρία και το Αφγανιστάν.

  Χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση ώστε να σιγάσει το μένος που προκαλούν τα οικονομικά συμφέροντα του κατεστημένου της πολεμικής βιομηχανίας και να διδαχθεί ο ηγέτης από τα λάθη του παρελθόντος. 

---

(*) «Τα παιδιά μας που πήγαν στην Κορέα…

πολεμούσαν για ιδανικά. 

Είχαν βάψει τους κίτρινους στο αίμα…

 δείχνοντάς τους τι θα πει ελευθεριά…». (δις)

 (Από στρατιωτικό εμβατήριο εποχής).