ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 4

 Δεν ήξεραν πως το αιμοβόρο θηρίο της απληστίας

είναι ακαταμάχητο και πως θα τους έπνιγαν στο πηγάδι με το αίμα ενός αφανιστικού εμφυλίου.  

Να το κλείσουμε επειδή για λόγους συναισθηματικούς αρνούμαι να θυμάμαι τη συγκεκριμένη αποστολή. Χάθηκαν πρόωρα σπάζοντας την βιολογική ιεραρχία δυο εξαιρετικοί δημοσιογράφοι και καλοί φίλοι, που βιώσαμε από κοινού το φάντασμα του θανάτου των Αμερικανικών τόμαχοκ. Επειδή εκεί στο κολαστήριο της ερήμου και υπό τη φονική απειλή, κηδεμόνα και προστάτη είχαμε ο ένας τον άλλο. 

Ο Γιώργος ο Κοίλιαρης χάθηκε αργότερα από σφαίρα στο Αφγανιστάν και ο Γιώργος ο Γεωργιάδης από την επάρατο τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι οι μόνοι ούτε και οι πρώτοι που όρισαν στη ζωή μου τι ακριβώς σημαίνει συναδελφική απώλεια. 

Στα σαράντα του χάσαμε τον Νίκο τον Χρυσαφόπουλο που μαζί με τον Θοδωρή τον Σγουρδαίο και τον Γιώργο τον Σκαρβελάκη στήσαμε με τεράστια επιτυχία την εφημερίδα ΝΙΚΗ το 1989. Και τη τελευταία δεκαετία νεότατος έφυγε ο Νίκος ο Ζερβονικολάκης της υποδειγματικής γραφής (τι γράφω τώρα σε καιρούς της τηλεοπτικής γλωσσικής νεοπλασίας) αλλά: 

Ταπεινωμένος από την ανεργία για όλα τα «αντί» του.. 

Για να αποδειχτεί πως μεταξύ της σφαίρας των ισλαμοφασιστών που καρφώθηκε στα πλευρά του Γιώργου Κοίλιαρη και του δηλητηρίου της  επαράτου, ή της καρδιακής ανακοπής που πρόσβαλε τα σώματα των υπολοίπων, το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι ένα: 

Πως οι δημοσιογράφοι βιώνουν τη πραγματικότητά τους πάντα υπό την καθημερινή αίρεση της ύπαρξής τους. 

Η απειλή απλώς αλλάζει μορφές. 

Το βλήμα από μόλυβδο στη πρώτη περίπτωση, το άγχος από την φουρτουνιασμένη αδρεναλίνη στη δεύτερη. 

«Ευγένιε απόψε μας έχει καλέσει ένας σύλλογος Ιρακινών διανοουμένων σε γλέντι» άκουσα τον Γιώργο να μου λέει κατά τη στιγμή που τρέχαμε πανικόβλητοι προς το καταφύγιο.. Ήταν που συστηνόμασταν για πρώτη φορά δια χειραψίας με τον θάνατο..   

Στη συνέχεια υπερίπτατο της κεφαλής μας ως φλεγόμενος αστεροειδής και καμιά σημασία δεν του δίναμε.. Απλώς τον ακολουθούσαμε για να καταγράψουμε ως ληξίαρχοι τη καταστροφή. 

Είχαμε εξοικειωθεί μαζί του.. 

«Άσε τις μαλακίες και τρέχα Γιώργο γιατί φαντάζομαι να μας γράφουν επικήδειους στην Αθήνα» απάντησα αφού δεν τον είχα πιστέψει. 

«Το γλέντι είναι εδώ» παρενέβη ο αδιόρθωτος Κοίλιαρης που λες και κάβλωνε με όλ' αυτά κι άρχισα να τσαντίζομαι.. 

«Ρε μαλάκες αστρόσκονη θα γίνουμε κι όχι τίποτ’ άλλο αλλά θα μας απολύσουν με fax γιατί δεν στείλαμε το ρεπορτάζ του θανάτου μας» σημείωσα ανοίγοντας τη πόρτα του καταφυγίου. Μόνο που κανείς μας δεν μπήκε. Κοιτάξαμε τον στιβαγμένο σε ντάνες ανθρώπινο πληθυσμό, κοιτάξαμε τον καπνισμένο ουρανό και μετά ο ένας τον άλλον. Και συνεχίσαμε στους σχεδόν έρημους δρόμους της Βαγδάτης. Κατά τη διάρκεια των συναγερμών σχεδόν τίποτα δεν λειτουργούσε πλην όλων όσων δεν είχαν άλλη επιλογή. 

Μια χώρα 16 εκατομμυρίων κατοίκων -τα δύο εκατομμύρια εκ των οποίων ήταν Χριστιανοί- που ο Σαντάμ την είχε εκσυγχρονίσει και εξανθρωπίσει θα έλεγα δίχως κανένα δισταγμό, κατεδαφιζόταν εκ θεμελίων στο όνομα του δυτικού εκδημοκρατισμού της!! 

Πρόκειται για τον σύγχρονο ορισμό του εποικισμού και της λεηλασίας της..   

Δεν ήταν επομένως διόλου περίεργο που το πρόσωπό του, σμιλεμένο αριστουργηματικά επί του μαρμάρου, κυριαρχούσε παντού στις πλατείες..   

Καθ’ υποχρέωση λόγω της μονοκρατορίας του ενός, υπέθετες σε πρώτη σκέψη και υπό την επιρροή της Δυτικής προπαγάνδας.

Κατά τη δεύτερη όμως φιγουράριζε ο ελέω θεού ευρωπαϊκός άνακτας ή τραπεζίτης και απάλλασσες ακαριαία τον Σαντάμ. 

Αξιοπρόσεκτο ήταν πως βρισκόταν και σε ξυλόγλυπτα αντίτυπα και μέσα στα σπίτια. Λαϊκά ή μεσοαστικά. Όπως αυτό που μας ανέμενε. 

Πανεπιστημιακός καθηγητής ο οικοδεσπότης, γιατρός η οικοδέσποινα. Μουσουλμάνοι. Ευγενέστατοι, εξαιρετικά μορφωμένοι, περίπου όπως ο πλέον μορφωμένος άνθρωπος της υφηλίου, ο υπουργός εξωτερικών του Ιράκ, ο Ταρέκ Αζίζ που αργότερα του πήραμε και συνέντευξη  και πολύ πιο μετά τον εκτέλεσαν οι δολοφοόνοι του λαού του εν ψυχρώ..

Μια απλή ξενάγηση στο σπίτι τους και το γεύμα μαζί τους επαρκούσε για να μείνουμε έκπληκτοι από τους δεσμούς τους με τη σύγχρονη Ελλάδα! Το ελληνικό στοιχείο παντού. Από το ψυγείο ως το τραπέζι κι από τη κουζίνα ως το σαλόνι, όπου σε μια τεράστια δισκοθήκη που κάλυπτε ολόκληρο τοίχο, ανθυπομειδιούσες κολακευτικά. Κυριαρχούσαν σε αυτή οι δίσκοι του Καζατζίδη, της Αλεξίου, του Πάριου και της Μαρινέλας.. "Μήπως έβγαλαν καινούργιους και λόγω του πολέμου δεν το μάθαμε" ρώτησε με έκδηλο ενδιαφέρον εκείνη στρώνοντας το τραπέζι. Πάνω σε αυτό πλην του απολαυστικού χουρμαδόμελου τα πάντα όλα  ελληνικής προέλευσης. Από τα οπωκηπευτικά ως τα κτηνοτροφικά προϊόντα.. Ακόμη και η επίπλωση. Βαράγκης..

 Εικόνα που την συναντούσες παντού. Από τις υπεραγορές ως τα μικροκαταστήματα ειδών ρουχισμού.. Μια αστείρευτη εισαγωγική αγορά για την Ελλάδα η Αραβία, που έσβησε αυτό-υπονομευόμενη!! 

Και όχι μόνον. Αλλά και από εμάς τους ίδιους, με τους αποκλεισμούς του τύπου Κορτέζ εκστρατειών της φρεγάτας Έλλης στον κόλπο .. Για να μας καταστήσει η επίθεση των γιάνγκηδων ως μια παράπλευρη απώλειά τους αφού οι θέσεις εργασίας που χάθηκαν εδώ ήταν χιλιάδες..

 Από την οικογένεια αυτή είχε προκύψει η πρόσκληση για το παράταιρο νυχτερινό γλέντι εκ παραλλήλου με αυτό που έκαναν τα τροχιοδεικτικά πυρά στον ουρανό της Βαγδάτης.. 

 Σουρεαλιστικό περιβάλλον.. 

Επειδή βρεθήκαμε επί πλέον υπό θερμοκρασία σαράντα βαθμών σε υπαίθριο χώρο -κάτι σε ελληνικό θερινό κινηματογράφο- και με την τσίκνα από τα κρέατα που ψήνονταν στις σχάρες κατά δεκάδες κιλά, να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα.. Παρ’ όλ’ αυτά στη πίστα επικρατούσε συνωστισμός σε κυκλικούς κατά βάση χορούς.. 

Σαν τους δικούς μας τους παραδοσιακούς.. 

Τους χορούς που υποδηλώνουν δεσμά συνόλου και όχι του άκρατου δυτικού ατομισμού όπως η μαλακία... 

Δυσφόρησα επειδή υποφέρω γενικά στη ζέστη, αλλά εκεί δεν έσταξα στάλα ιδρώτα από την απουσία της υγρασίας. Χώρια που περιμετρικά είχε στηθεί ένα τεράστιο σύστημα κλιματισμού που εμείς αρχικά θεωρήσαμε ηχεία! Κάτι που όσοι ίδρωναν χορεύοντας τους εξασφάλιζε τη ψύξη δωρεάν.

«Καλώς τους» μας υποδέχθηκε σε άψογα ελληνικά επιτροπή επικεφαλής της οποίας ήταν ο καθηγητής. 

«Θα σας παρακαλούσαμε να μας πείτε δυο λόγια για την ηθική του πολέμου αυτού» μας αιφνιδίασε!! «Μα εμείς δημοσιογράφοι είμαστε όχι πολιτικοί» ψέλλισε ο αείμνηστος Κοίλιαρης με τον Γεωργιάδη στο πλάι του να συμφωνεί.. 

«Γι αυτό ακριβώς» τον αποστόμωσε ο Ιρακινός διανοούμενος. 

Η αλήθεια βρισκόταν πως με τη χώρα να συμμετέχει εξ αιτίας του Νάτο στην γκαγκστερική επιδρομή, η θέση μας ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Περί ποιας ηθικής να διαλεγόμαστε.. Περί αυτής του ανήκομεν εις την Δύσιν; 

«Ευγένιε εσύ είσαι καλός στον λόγο ανέβα και βγάλε τα κάστανα από τη φωτιά αρκεί να πεις πως θα είμαστε δίκαιοι απέναντί τους» με παρότρυνε ο Γεωργιάδης. 

Με τους αρχαίους χρησμούς της Πυθίας έμοιαζε αυτό δεδομένου πως το δίκαιο δεν παραπέμπει αυτομάτως και στο δίκιο. Ισορροπούσαν όμως και οι δυο τους ακροβατικά ανάμεσα στην αλήθεια και τη πολιτική γραμμή της Μητσοτάκειας ΕΡΤ ο ένας και του σάπιου Mega ο άλλος που αμφότερα ήθελαν τον Σαντάμ αδίστακτο εκδοροσφαγέα. 

Και παρά τον κίνδυνο το επιτύγχαναν θαυμαστά. 

Δέχθηκα υπό το αντίτιμο πως την επομένη θα μας έδινε συνέντευξη για την ύπαρξη χημικών, δεδομένου πως ο ίδιος προΐστατο του προγράμματος έρευνας για την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία. Κατέβαλα τεράστιες προσπάθειες να είμαι από το βήμα εγκρατής αν και στη σκέψη στριφογύριζαν μια σειρά από ελληνικά μπινελίκια για τον Μπους και τη συμμορία του. 

Παρ’ όλ’ αυτά σε κάθε φράση μου, ακολουθούσαν ανεξήγητα ενθουσιώδη χειροκροτήματα που σήμαινε πως: Ή άλλα έλεγα κι άλλα μετέφραζε, ή πρόσθετε σάλτσες δικές του. Ελάχιστα μ’ ενδιέφερε. Να εμψυχώσει τον λαό του επιδίωκε αυτός τη συνέντευξή του εγώ. Εκεί συμπίπταμε. 

Μπήκαμε έτσι την επομένη στα άδυτα των αδύτων των εργαστηρίων έρευνας του πανεπιστημίου εντός των οποίων φωτογραφήσαμε τα πάντα με τον ίδιο να μας τα εξηγεί ένα προς ένα λεπτοεμερειακά. Όλα με τις ετικέτες τους.. Χημικοί δεν ήμασταν αλλά τίποτα δεν θύμιζε κάτι το ύποπτο.. 

Και τα δημοσιεύσαμε.. Ουδείς μύστης της χημείας αντέδρασε..

Προφανώς η γνώμη μας συνέπιπτε με του απεσταλμένου από τον ΟΗΕ Άγγλου καθηγητή χημείας  τον οποίο ο Μπλερ έσπρωξε στην αυτοκτονία δίχως ακόμη να έχει τιμωρηθεί για το έγκλημα αυτό. 

Πλέον μόνον ηλίθιος δεν θα αντιλαμβανόταν πως βρισκόταν σε εξέλιξη ένα σχέδιο αφανισμού του Ιράκ. Φυσικά και του λαού του. Επικυρώθηκε αυτό μερικές ημέρες αργότερα. 

Όταν οι Αμερικανοί φονιάδες βομβάρδισαν με χειρουργική ακρίβεια και με διατρητικές βόμβες το καταφύγιο των τριακοσίων γυναικόπαιδων.. 

Γεγονός το οποίο από τα μιντιακά υποχείριά τους σε όλη τη δύση -μηδέ εξαιρουμένων και των εγχώριων της βδελυρούς προπαγάνδας- είχε αποσιωπηθεί. 

Χρόνια μετά είχα εφιάλτες ανεξαρτήτως ύπνου.. Διασκορπισμένα και καμένα ανθρώπινα μέλη παντού. Άρτιο τμήμα σώματος δεν υπήρχε. Η όσφρηση της πυρπολημένης ανθρώπινης σάρκας σου προκαλούσε λιποθυμικές τάσεις. Ουδείς ζωντανός από εμάς έβγαζε άχνα. Το σοκ μας είχε παραλύσει εμφανίζοντας συμπτώματα νεκρικής ακαμψίας. 

Έκλεινες τα μάτια για να ανασυσταθείς αλλά η πουτάνα η εικόνα κλεινόταν μαζί κάτω από τα βλέφαρά σου. 

Τριακόσιες ψυχές. 

Που νόμιζαν πως τα έγκατα της μάνας γης θα τις προφύλασσαν από την ληστρική μανία των διωκτών τους. 

Δεν ήξεραν πως το δόρυ τους σχίζει σαν χαρτί τ’ ατσάλι.. 

Όσοι σταθήκαμε αυτόπτες μάρτυρες σε αυτή τη κόλαση, αποφανθήκαμε καιρό μετά πως εκείνη που προπαγανδίζουν απειλητικά οι θρησκείες συμπεριλαμβανομένης εκείνης του ψυχασθενούς Ιωάννη της Αποκάλυψης, θα ήταν υγιεινός περίπατος. 

Τέτοια μαζική σφαγή και σε συνδυασμό με ότι την ακολούθησε μέχρι και σήμερα, μόνο με γενοκτονίες του τύπου Ατζέκων  και Ίνκας  από τους Ισπανούς κονκισταδόρ και των ερυθρόδερμων από τα λυσσασμένα ρεμάλια της Ευρώπης στην Βόρεια Αμερική μπορούσε να εξισωθεί. 

Άκουγα τις κραυγές των ζωντανών που διστακτικά άρχισαν να ασφυκτιούν στα χείλη του τεράστιου κρατήρα σαν ουρλιαχτά της ερήμου. Εμπρός στο αδικοχαμένο αίμα της που τώρα γινόταν γόνιμη λάσπη, ορκίζονταν πως θα έχτιζαν ξανά τη λευτεριά τους... Έτσι πίστευαν.. Δεν ήξεραν πως το αιμοβόρο θηρίο της απληστίας είναι ακαταμάχητο και πως θα τους έπνιγαν στο πηγάδι με το αίμα ενός αφανιστικού εμφυλίου. 

Συσπειρώθηκα και τινάχθηκα προς τα έξω σαν αιλουροειδές. Ν’ αναπνεύσω ήθελα.. Όφειλα να ανασυγκροτηθώ και να καταγράψω.. Ο λαός δεν με είχε στείλει εκεί για να γίνω μέρος του θρήνου. Αλλά μάρτυς της καταγγελίας. 

 Αργά της επομένης το βράδυ και τη συνεισφορά του Ναξάκη η κασέτα έφτασε  στο ιστορικό 29 για να κάνει αυτό τη μεγαλύτερη επιτυχία της σύντομης ζωής του αφού έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου. 

Για χρόνια μετά στεκόμουν αμήχανος στα συγχαρητήρια που συχνά εκφράζονταν με έναν συγκινητικό τρόπο προς τους γιους μου.. «Να είστε περήφανοι για τον πατέρα σας» τους έλεγαν χαϊδεύοντάς τους τα κεφαλάκια στο δρόμο.. Όμως εγώ δεν ήμουν περήφανος για μένα.. Ένιωθα ενοχές για τον εφησυχασμό μου. Υπήρξα κι εγώ ένας απ’ αυτούς που με τόση ευστοχία περιγράφει ο Κώστας Χατζής..