Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΣΩΣΤΑ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ, ΩΣΤΟΣΟ, ΤΟ ΚΛΑΤΑΡΙΣΜΕΝΟ ΛΑΣΤΙΧΟ!

Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΣΩΣΤΑ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ, ΩΣΤΟΣΟ, ΤΟ ΚΛΑΤΑΡΙΣΜΕΝΟ  ΛΑΣΤΙΧΟ!  

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος

Το κύριο πολιτικό πρόβλημα σε ό, τι αφορά στον Ευάγγελο Βενιζέλο ήταν ανέκαθεν η μεθοδολογική (του) ασυνέπεια - σε βαθμό ασυναρτησίας κάποιες φορές.

Φαίνεται να πίστεψε και αυτός, μεταξύ όλων των άλλων υπερφίαλων ρητόρων της μεταπολίτευσης, πως μεθοδολογική συνέπεια και πολιτικός λόγος είναι ασύμβατα μεταξύ τους.

Μόνον που έτσι κλάταρε το λάστιχο του ελληνικού πολιτικού οχήματος. Πάντα και παντού «κλατάρει το λάστιχο» σε μια τέτοια περίπτωση. Και είναι ζήτημα χρόνου και συνήθως ιδιαίτερων οικονομικών συνθηκών (κρίσης) πότε θα ανατραπεί το όχημα, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας «λαό», ασφαλώς.   

Σε τι ωφελεί, αλήθεια, η σημερινή σωστή προσέγγιση του κ. Βενιζέλου; «Το θέμα μας είναι ότι [η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ)] δεν έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών. Έχουν κάνει στροφή 180 συν 90, 270 μοιρών και περιμένουν να δημιουργηθούν  αυτοματισμοί στην κοινωνία που θα μας εκτρέψουν απολύτως. Το πλάνο Β΄ από ένα σημείο αυτονομείται, γίνεται πλάνο ροπών μέσα στην κοινωνία, η οποία θα πει ότι τώρα που υπέγραψαν και αυτοί πια το τρίτο μνημόνιο, και το τέταρτο και δεν υπάρχει καμία προοπτική μπορούμε να προετοιμάσουμε αυτοκτονικές και απεγνωσμένες λύσεις που αντιστοιχούν σε μια κοινωνία που τα έχει δώσει όλα και δεν βλέπει διέξοδο. Αυτός είναι ο κίνδυνος. Η μιάμιση στροφή».

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ άρτιες μεθοδολογικώς προσεγγίσεις από τον Ε. Βενιζέλο και… ανησυχώ! Αστειεύομαι! Απλώς εκπλήσσομαι θετικά. Όσες φορές μάλιστα αυτές δεν επιβαρύνονται από αθεράπευτο σύμπλεγμα, αποτελούν πράγματι συνεισφορά στην ανάπτυξη του σύγχρονου πολιτικού στοχασμού και λόγου (political discourse) στην Ελλάδα. Αλλά επιμένω: σε τι θα μπορούσε να ωφελήσει πλέον;  

Ο κίνδυνος δεν είναι η «μιάμιση στροφή» που δοκιμάζει σαφώς πλέον η κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά το ότι αυτή πραγματοποιείται με κλαταρισμένο λάστιχο. Αλήθεια, αν το λάστιχο του πολιτικού μας συστήματος δεν ήταν κλαταρισμένο, θα επιχειρούσε τη μιάμιση στροφή ο κ. Τσίπρας; Να, ένα ερώτημα με μεθοδολογικό ενδιαφέρον, αλλά αδιάφορη κοινωνικώς απάντηση με τα σημερινά δεδομένα, που οδηγούν αναπόδραστα πλέον στην ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος και στην αρκετά καθυστερημένη «Εξόδιο Ακολουθία» του καθεστώτος της μεταπολίτευσης του 1974.

Κατά την ύστερη μεταπολίτευση και κυρίως μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ο «νέος μπαμπάς» της χώρας μας, παρά την αντίθεση αρκετών «συγγενών» από τον τραπεζικό και πολιτικό χώρο - ακόμη και από αυτόν της έκφυλης και εκφυλισμένης σοσιαλδημοκρατίας του μεταδιπολισμού - εντελώς επιπόλαια και καιροσκοπικά εμπιστεύτηκε την «Porsche» στα χέρια του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Αυτό, που ταυτίστηκε αμέσως με εκείνην - ένα πράγμα έγιναν τα δυο τους - την «πάτησε», το «τερμάτισε»  δίχως αίσθηση, λογική, ευθύνη και συναίσθηση και διέλυσε τα λάστιχα! Μετά από αυτό οι όποιες μανούβρες και οι δήθεν αριστερές, άτσαλες και παραπλανητικές «τιμονιές», απλώς καλλιεργούν διαλογικώς και συναισθηματικώς και νομιμοποιούν πολιτικώς το αναπόφευκτο, το οποίο στη γλώσσα που πολέμησα, πολεμώ και φυσικά απεχθάνομαι, αποκαλείται «μοιραίο». Δεν ωφελεί πλέον το «ανάποδο», δεν έχει έννοια, επειδή έχει χαθεί απολύτως ο έλεγχος της «Porsche», η οποία ήδη είναι ένα τρελό σαραβαλάκι που σέρνεται σε μια συντεταγμένη, αλλά ταυτόχρονα αυτοκτονική και απεγνωσμένη πορεία καταστροφής.