ΕΕ : ΘΑ ΒΓΕΙ ΕΞΩ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΟΡΙΑ;

του Αντώνη Δραγανίγου

O πολιτικός σεισμός του δημοψηφίσματος στη Βρετανία και τα πολιτι­κά ζητήματα που άνοι­ξε, έγινε αφορμή για να εκφραστούν οι θέσεις των κομμάτων της Αριστεράς με εμφατικό τρόπο. Στη ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τονί­ζει πως το «όχι του βρετανικού λαού στην ΕΕ είναι ιστορικής σημασίας ήτ­τα του ευρωπαϊσμού και της στρατηγι­κής της λεηλασίας των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των ευρωπαϊκών λαών από κεφάλαιο και τράπεζες, με ή δίχως μνημόνια», δηλαδή από το ιστο­ρικό γεγονός της κρίσης της κυρίαρ­χης αστικής στρατηγικής. 


Αναγνωρί­ζει ότι «στο ρεύμα του «ευρωσκεπτικι­σμού» που απλώνεται σε όλη την Ευ­ρώπη υπάρχουν και αντιδραστικές αστικές και εθνικιστικές δυνάμεις», όχι για να αποσυρθούμε από την πα­ρούσα μάχη, αλλά για να δώσουμε την μάχη πιο αποφασιστικά καθώς το ζή­τημα πλέον της ρήξης / εξόδου από την ΕΕ μπαίνει στην ημερήσια διάτα­ξη.

 «Το οικοδόμημα της ΕΕ μπαίνει σε μια κρίση χωρίς επιστροφή. Ενισχύε­ται αντικειμενικά η πάλη για την απο­δέσμευση από την ΕΕ σαν προϋπόθε­ση για την απελευθέρωση από το κα­θεστώς των μνημονίων, αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος για την ανατρο­πή της κυριαρχίας του κεφαλαίου.» Η μάχη για την αποδέσμευση δεν είναι για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ χωρίς πολιτική κατεύθυνση. Δίνεται από την σκοπιά μιας «αποδέσμευσης από την ΕΕ ερ­γατική, λαϊκή, διεθνιστική, αντικαπιτα­λιστική». Δίνεται από την σκοπιά των δυνατοτήτων που ανοίγει.


Άλλες δυνάμεις της Αριστεράς δεν φαίνεται να βγάζουν τα αναγκαία συ­μπεράσματα από την ιστορική αυτή εξέλιξη: Το ΚΚΕ με την ανα­κοίνωση του από την μια μι­λάει υπέρ της αποδέσμευσης και από την άλλη χαρίζει το -φυσικά αντιφατικό- ρεύμα της κριτικής και της απόρρι­ψης της ΕΕ στην ακροδεξιά. Στην ανακοίνωση του γραφεί­ου τύπου αφού διαπιστώνει ότι «το αποτέλεσμα του βρετανικού δη­μοψηφίσματος αναδεικνύει την αυ­ξημένη δυσαρέσκεια εργατικών-λαϊ­κών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της», εκτιμά ότι: «το γεγονός ότι τέθηκε τόσο έντονα το ζήτημα της αποχώρησης μιας χώ­ρας από την ΕΕ -και μάλιστα του με­γέθους της Βρετανίας- οφείλεται αφ’ ενός στις εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ και την ανισομετρία των οικονο­μιών της και αφ’ ετέρου στη διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που οξύνθηκε σε συνθήκες οικονομι­κής ύφεσης..». Έτσι στην ανάλυση του ΚΚΕ από τις αιτίες του «ευρωσκεπτι­κισμού» λείπει η επίδραση της ταξικής πάλης. Υπάρχει μόνο η δράση των πά­νω, η «ανισομετρία» και οι «ανταγω­νισμοί».


«Φορείς του αντιδραστικού «ευ­ρωσκεπτικισμού», συνεχίζει το ΚΚΕ, είναι εθνικιστικά, ρατσιστικά ή και φα­σιστικών αντιλήψεων κόμματα…». Και συμπληρώνει «Η τάση του «ευρωσκε­πτικισμού» εκφράζεται και από κόμ­ματα, που χρησιμοποιούν αριστερή ταμπέλα, ασκούν κριτική ή απορρί­πτουν την ΕΕ και το ευρώ, υποστη­ρίζουν το εθνικό νόμισμα, αναζητούν άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σε κάθε περίπτωση κινούνται εντός των καπιταλιστικών τειχών»!


Το τσουβάλιασμα κάθε είδους αντίθεσης στην ΕΕ με τον «αντιδρα­στικό ευρωσκεπτικισμό», αντικειμε­νικά ενισχύει τις κυρίαρχες δυνάμεις που συνειδητά χαρίζουν την αντίθε­ση στην ΕΕ στην ακροδεξιά, αφενός για να την ενισχύσουν και αφετέρου για να φτιάξουν ένα βολικό αντίπαλο δέος για την ανασύνταξη του «φιλε­λεύθερου δημοκρατικού, ευρωπαϊ­κού χώρου».


Έτσι η θέση που διατυπώνεται στο τέλος της ανακοίνωσης, ότι η «ανα­γκαία καταδίκη της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από αυτή, για να είναι αποτε­λεσματικές πρέπει να συνδε­θούν με την ανάγκη ανατρο­πής της εξουσίας του κεφα­λαίου, με την εργατική – λαϊ­κή εξουσία», έχει ήδη υπονο­μευτεί όταν θεωρεί ότι η πα­ρούσα μάχη δεν το αφορά, ότι δίνεται κάτω από «ξένη σημαία», λες και υπάρχει μάχη που δεν θα γίνεται διαρκώς διαπάλη ανάμεσα στην αστι­κή και την εργατική πολιτική, θα είναι «καθαρή». Αλλά επειδή τέτοια μάχη δεν πρόκειται να υπάρξει, αναβάλουμε την συμμετοχή μας μέχρις νεωτέρας..


Πολύ πίσω από τις ανάγκες των εξελίξεων είναι η ανακοίνωση της ΛΑΕ. «H νίκη του Brexit, είναι το απο­τέλεσμα της αποστροφής των λαϊκών στρωμάτων στην αντιλαϊκή, απολυ­ταρχική, νεοφιλελεύθερη και ιμπερι­αλιστική ΕΕ, το αποτέλεσμα της ισχυ­ρής βούλησης των λαών για αποκατά­σταση της εθνικής και λαϊκής κυριαρ­χίας απέναντι σε μια γερμανική Ευρώ­πη». Το πιο σημαντικό δεν είναι η έμ­φαση στην «γερμανική Ευρώπη» και η υποβάθμιση του ρόλου της ΕΕ σαν υπερεθνικό επιτελείο της επίθεσης του κεφαλαίου, αλλά η δογματική, σχεδόν εμμονική άρνηση της υιοθέτησης της ανάγκης ρήξης/ εξόδου από την ΕΕ. «Αυτή την ώρα γίνεται ακόμα πιο επι­τακτική για την Ελλάδα η έξοδος από την Ευρωζώνη, σε σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη ΕΕ, στη βάση ενός ρι­ζοσπαστικού, αντιμνημονιακού προ­γράμματος παραγωγικής ανασυγκρό­τησης και μετασχηματισμού, με δημο­κρατία, εθνική ανεξαρτησία, δικαιο­σύνη και σεβασμό στο περιβάλλον».

Οι θέσεις αυτές, σε συνθήκες που αρχίζει να σκίζεται το πέπλο της πα­ντοδυναμίας της ΕΕ, δείχνουν τη ση­μασία και το στρατηγικό βάθος που έχει στην αντίληψη της ΛΑΕ η άρνη­ση της υιοθέτησης του στόχου για την αποδέσμευση από την ΕΕ, σαν κόμ­βο της ρήξης με τις δυνάμεις του συ­στήματος.
Το βρετανικό δημοψήφισμα μας βάζει αντικειμενικά σε μια νέα περίο­δο. Ας αφουγκραστούμε τα σημάδια των σεισμών της.