του Θανάση Σκαμνάκη “Τα εμβατήρια είναι κάτι σαν ψεκασμός από αεροπλάνο. Σκοτώνουν τα ενοχλητικά ζωύφια κι αφήνουν τους αγρούς ελεύθερους να υποδεχτούν ανθρώπους, ζώα και πουλιά. Η φύση αποκτά ομοιογένεια.
Το ίδιο και η πόλη με την ανάκρουση εμβατηρίων.
Τα εμβατήρια εκμαιεύουν καταθέσεις της πολιτείας εντός μας, απ’ τα μαθητικά θρανία. Και δημιουργούν τη λεγόμενη έξαρση, φυσικά μες απ’ τους εφησυχασμένους αγωγούς, κι όχι μες απ’ τους αναθεωρητικούς κι ανήσυχους, όπως υπήρξα εγώ, σαν ήμουν έφηβος. Εύρισκα τότε τα εμβατήρια, μια εξοργιστική απλοποίηση της μουσικής συμπεριφοράς. Κάτι σαν κόμικς μουσικής…
Τοιουτοτρόπως κάπως συνέβη εις τας Αθήνας η δικτατορία του Παγκάλου. Δια του ηδονισμού της Δεσποινίδος Υακίνθης, η οποία πειθαρχεί και ηδονίζεται αρκούντως ακούγοντας στρατιωτικά εμβατήρια, από την Φιλαρμονικήν του Δήμου, καθώς διασχίζει την οδό Φιλελλήνων… Λοιπόν ο ηδονισμός της Υακίνθης, υπήρξεν πρωθύστερος της ανακρούσεως των εμβατηρίων. Και μάλλον ο τρόπος ηδονισμού της Υακίνθης εγέννησεν τα εμβατήρια κι αυτά με τη σειράν των, την επιτυχή επιβολή πάσης δικτατορίας, βασιζομένης πάντοτε εις το αλάθητον ρυθμικόν κριτήριον των νεοελλήνων της πρωτευούσης”. Ταύτα ο Μάνος Χατζιδάκις στα σχόλια του Τρίτου.
Αλλά, εν τω μεταξύ, παρήλθον έτη αρκετά, ο Χατζιδάκις προτίμησε να αποχωρήσει ενώ η δεσποινίς Υακίνθη μεγάλωσε ή ξαναγεννήθηκε. Πλέον η Φιλαρμονική του Δήμου δεν ανακρούει εμβατήρια, ομοίως και ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, σόσιαλ μίντια αντικαθιστούν τον πατριωτικό ηδονισμό της δεσποινίδος με νέα μεταμοντέρνα σκευάσματα.
Ο ΛεΠα πανηγυρίζει από τη συχνότητα της νέας ΕΡΤ, η πρωινή εκπομπή προμοτάρει το βραδινό σκυλάδικο, ο Ρουβάς ερμηνεύει Θεοδωράκη και το ”Ναι σε όλα”, ο Θέμος Αναστασιάδης καταγράφει τα μαθηματικά της νέας ηθικής του έθνους.
Κατόπιν αυτών η δεσποινίς Υακίνθη αισθάνεται απελευθερωμένη από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες, έτοιμη να συνδράμει στα νέα σχέδια για την αναγέννηση του έθνους μέσω πατριωτικών υλακών του “Πρώτου Θέματος” και κοινωνικών ευαισθησιών της κυρίας Τατιάνας Στεφανίδου. Η δικτατορία των Παγκάλων (με αισθητική συμβολική αναφορά στον πολιτικώς αποσυρθέντα αλλά ουδόλως καταβληθέντα απόγονο εκείνου του παλαιού) συμβαίνει και αυτή μεταμοντέρνως, άνευ χρήσεως τεθωρακισμένων και ήχων εμβατηριακών.
“Η οικογένεια παρήκμαζε
Και ούτω πως η μικρή Αουρέλια
που είχε γελάσει σε δεκαοχτώ καλοκαίρια
Τώρα υπομένει το παράλυτο χάδι του Φιδίππου”
(Εζρα Πάουντ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου