ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ.. ΑΥΤΗ ΔΩΡΟ ΣΤΟ ΛΑΟ

 Θριαμβολογούν γιατί φόρτωσαν στον λαό το χρέος των τραπεζων αντι να απαγχονίσουν τους τραπεζίτες

Αν οι κυβερνητικές θριαμβολογίες απευθύνονται κάπου αυτό βρίσκεται στις ελίτ του τόπου από τις οποίες αναμένει να να εισπράξει τα εύσημα για την καλή της δουλειά για τα συμφέροντά του.

«Η απόφαση του Eurogroup για την εκταμίευση της δόσης έρχεται να προστεθεί στα καλά νέα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας που ήρθαν από τη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών» ανέφερε χαρακτηριστικά η Ο. Γεροβασίλη και πρόσθεσε: 

«Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία, δύο συστημικές τράπεζες κατάφεραν να καλύψουν όλες τις κεφαλαιακές τους ανάγκες από ιδιώτες επενδυτές. Οι άλλες δύο έχουν υπερκαλύψει τις ανάγκες που προβλέπει το βασικό σενάριο και θα χρειαστούν περίπου 5,7 δισ. ευρώ από το ΤΧΣ για την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Επεσαν, λοιπόν, απολύτως έξω οι αρχικές προβλέψεις της συμφωνίας του Ιουλίου που έκαναν λόγο για ανάγκες χρηματοδότησης από το ελληνικό Δημόσιο και άρα αύξησης του δημόσιου χρέους ύψους 25 δισ. ευρώ».

Σε κάθε περίπτωση, όπως ο λαός πλήρωσε τις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, έτσι πληρώνει και την τωρινή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - είτε με τα ποσά της νέας ανακεφαλαιοποίησης, είτε με τη χασούρα που φορτώνεται στο κρατικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - ο λαός φορτώνεται με ένα χρέος που δεν είναι δικό του, προκειμένου οι τράπεζες να παίξουν το ρόλο τους στην προσπάθεια αναθέρμανσης της καπιταλιστικής οικονομίας. 

Κάτι που παραδέχτηκε η κυβερνητική εκπρόσωπος, λέγοντας ότι η ανακεφαλαιοποίηση «επισφραγίζει την επιστροφή της εμπιστοσύνης των επενδυτών, αλλά και των καταθετών στην ελληνική οικονομία και το τραπεζικό σύστημα».

Η κυβερνητική εκπρόσωπος διαβεβαίωσε, τέλος, την αστική τάξη ότι «η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να εργάζεται στην κατεύθυνση σταθεροποίησης και επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας», στόχο που σκόπιμα συνέδεσε με «την υπεράσπιση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και την προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων», όταν η επίτευξή του προϋποθέτει το τσάκισμα των συμφερόντων του λαού.