ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΑΛΛΟΘΙ;

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

 
Φθίνει αργά μα σταθερά ο αριθμός εκείνων που τη πρώτη εβδομάδα της συγκυβέρνησης, κατέθεταν δια των δημοσκοπήσεων τη νοητή συμπαράστασή τους στους χειρισμούς του διδύμου Τσίπρα Βαρουφάκη. 

Για τους άλλους, τον όχλο των εξατομικευμένων συνειδήσεων του καναπέ ούτε λόγος.. Αυτοί εξακολουθούν να καταλαμβάνονται από ρίγη εθνικής ανατάσεως σαν τους επί τόπου μεταβάντες και μηδέποτε αντιληφθέντες. 


Οι απώλειες παραπέμπουν κυρίως σε συνειδητοποιημένους αριστερούς που ασφαλώς και δεν πίστεψαν πως το καπιταλιστικό κήτος μπορούσε να "εξεμέσει" δια μιας από την κοιλιά του την Ελλάδα, η οποία  χρόνια τώρα αποτελεί πολυτελές συμπλήρωμα της διατροφής του. 

Η πολιτική τους παιδεία τους επέτρεπε να έχουν αντιληφθεί το μήνυμα που εξέπεμπαν οι  κατά συρροή και εξακολούθηση προεκλογικές πιρουέτες   του «αριστερού» Σύριζα, αλλά παρέμεναν σταθερά παρά το πλευρό του υπακούοντας στη λογική του πολιτικού ρεαλισμού. 

Με λόγια απλά θα ανέχονταν τις εκτροπές του από τα υπεσχημένα, υπό την αυστηρή προϋπόθεση πως η ηγεσία του θα είχε θέσει κόκκινες γραμμές, η άρση των οποίων θα πυροδοτούσε ένα μετεκλογικό χάος, επειδή ο πληθυσμός –γιατί περί πληθυσμού και όχι λαού πρόκειται-  εξακολουθεί να ζητά τη κεφαλή των υπευθύνων της καταστροφής του επί πίνακι. 

Προβληματίζονται έτσι σήμερα, στη πασιφανή διαπίστωση πως ο νεαρός Τσίπρας σάλπισε μαζική υποχώρηση, όταν μετά την επικοινωνιακή του εκστρατεία στα Ευρωενωσιακά ιερατεία, ήρθε αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα των δεκαοκτώ αποχρώσεων του Σόϊμπλε επί του Γιούρογκρουπ. 

Υποχώρηση ωστόσο από τι; 

Μα από την προαναγγελθείσα ρήξη με το Ευρωπαϊκό κατεστημένο, που τηρουμένων των αναλογιών, είναι φωτοτυπία εκείνης του Ανδρέα Παπανδρέου, με την «αλλαγή σελίδας» που εξήγγειλε την επομένη των νικηφόρων για το κόμμα του εκλογών, κατά τον Οκτώβρη του 1981, "λησμονώντας" ότι προηγουμένως συνθηματολογούσε, πως ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ήταν το ίδιο συνδικάτο. "Το Πασόκ δεν έκανε επανάσταση" μου είχε σε μια συνέντευξη πει. Και ο Σύριζα επίσης προσθέτω σήμερα εγώ.. Τότε που κατέτεινε ο επαναστατικός λόγος στην αρχή της παρατεταμμένης προεκλογικής περιόδου. Το ερώτημα είναι ρητορικό επειδή η απάντηση είναι προφανής και εμπεριέχεται σε αυτό. Στην παραπλάνηση των μαζών. 

Φυσικά και υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές που ανάγονται πέραν της υπέρλαμπρης προσωπικότητας του αείμνηστου και δημοφιλέστατου πρωθυπουργού έναντι του σημερινού. Κυρίως ως προς τις συνθήκες. 

Ο Ανδρέας δεν είχε να αντιμετωπίσει μια χρεοκοπημένη χώρα κι έναν λαό σε κατάσταση μαζικής αποχαύνωσης από τον καταναλωτισμό και το πρόστυχο θέαμα, που ζητά ναι μεν τη τιμωρία των ενόχων, αλλά δίχως να έχει προσδιορίσει ποιοι ακριβώς είναι αυτοί αν και εξακολουθούν να τον καταδυναστεύουν.   

Υπό την κάλυψη αυτής της σύγχυσης άρχισαν οι εκπτώσεις στα πολιτικά αιτούμενα και οι παραιτήσεις από το κυρίως διεκδικούμενο. Τον έλεγχο του χρέους από ανεξάρτητη διακομματική επιτροπή.  Ως αυτό να μην υπήρξε ποτέ. Για να περάσει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από σήμερα στα συρτάρια της ιστορίας και το εγχώριο σύστημα μειοδοσίας να απαλλαγεί μέσα στην ιστορική λήθη που επιφέρει η κοντή μνήμη των Ελλήνων.   

Και το χείριστο. 

Θα έχει το σύστημα απαλλαχθεί με αριστερό άλλοθι.. 

Μήπως ήταν αυτό το πραγματικό αιτούμενο πίσω από τους διαπραγματευτικούς θεατρινισμούς, διερωτώνται σήμερα με σκυμμένο το κεφάλι τα αδέσποτα της αριστεράς που ψήφισαν Σύριζα..