Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΜΑΣ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Μόλις επέστρεψα από τη βουλή και το μόνο -σε μια πρώτη και πρόχειρη εκτίμηση- για το οποίο μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι πως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ατόμων που συνθέτουν το ελληνικό κοινοβούλιο είναι ευθέως ανάλογα των επιδιώξεων των καναλαρχών που τα παρήγαγαν.. Κατά συνέπεια όλα είναι πιθανά αφού στην πλειοψηφία τους οι αμφιταλαντευόμενοι βουλευτές παίζουν παιχνίδια προσωπικά δια της ψήφου τους.

Ο λόγος βρίσκεται στο ότι παρά το ότι επιχείρησα να εκμαιεύσω το επιχείρημα που βρισκόταν πίσω από κάθε παρών ή από κάθε Σταύρος Δήμας, το μόνο που εισέπραττα -από τα παιδιά γεννήματα της τηλεοπτικής χοάνης- ήταν η τυπική επανάληψη του αρχηγικού κλισέ. Να οδηγηθούμε σε εκλογές οι μεν, να αποφύγουμε την πολιτική αστάθεια οι δε. 


Και αν σε ότι αφορά τους πρώτους η απουσία εμπεριστατωμένης απάντησης εντοπιζόταν "στο κατά ποιο τρόπο θα αποδεχόταν δια των όποιων διαπραγματεύσεων ο δράστης –τοκογλυφικά ιερατεία- να αναστήσει το θύμα του", (ελληνικός λαός), στη περίπτωση των δεύτερων το πράγμα χειροτέρευε γιατί: 

Σε κάθε πρόταση της ρητορικής τους ελλόχευε πάντα η φράση «το συμφέρον της χώρας» με προφανές πως τη εκλάμβαναν ως άδειο κοστούμι ή ακατοίκητο χωράφι. Επειδή αν με τον όρο χώρα συμπεριλάμβαναν και τον λαό της, τότε όφειλαν να γνωρίζουν πως η παράταση της κυβερνητικής θητείας σήμαινε και την χαριστική βολή κατά των ψυχών που παραμένουν ακόμη ζωντανές. Κατά συνέπεια δύο τινά συνέβαιναν. Ή δεν είχαν ως ο Χρυσοχοΐδης διαβάσει ούτε μια σελίδα από τα εφιαλτικά μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους που κατ’ επανάληψη έχουμε αναρτήσει εδώ, ή τα γνώριζαν και δολίως τα παρέκαμπταν για λόγους ιδιοτελείς. Όπως ο Λυκούδης για παράδειγμα που δεν πρόκειται να δει ξανά βουλή παρά μόνον ως διαδηλωτής από την πλατεία Συντάγματος. Ή ο Μελάςεκ της αντίπερα όχθης που αν δεν παραχωρεί τη ψήφο του κατά δόσεις τότε εκβιάζει στεγνά με ανταλλάγματα που υποπτεύομαι αλλά δεν είμαι σε θέση να τα ανακοινώσω δημόσια..

Το υλικό που έχω συγκεντρώσει είναι πράγματι αποκαλυπτικό και απογοητευτικό συνάμα σε σχέση πάντα με τις πολιτικές επιλογές του λαού κυρίως ως προς τα πρόσωπα. Κάτι που με επιστρέφει πολλά χρόνια πίσω όταν σε μια από τις συνεντεύξεις που είχα πάρει από τον Ανδρέα Παπανδρέου και στο ερώτημα γιατί δεν ορίζεις πρόεδρε διάδοχο, μου είχε απαντήσει αφοπλιστικά: 

Τον διάδοχο δεν θα τον ορίσω εγώ, θα τον φωτογραφίσουν οι κοινωνικοί του αγώνες!. 

Μετά μερικούς μήνες από τον θάνατό του ο λαός έτρεχε μαζικά στις κάλπες να ψηφίσει τον προνομιούχο του συγκροτήματος Λαμπράκη και ολετήρα του, Κώστα Σημίτη και μερικά χρόνια αργότερα επικύρωνε με εκείνη την φαρσοκωμωδία της εκλογής προέδρου από την βάση, το δαχτυλίδι που είχε παραχωρήσει ο «καταλληλότερος» στον πρωτότοκο γιο του πρώην αρχηγού του.. 

Είμαστε πράγματι άξιοι της τύχης μας..

Δεν υπάρχουν σχόλια: