ΠΑΜΕ : ΚΟΜΒΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΓΩΝΩΝ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ

 Την Πέμπτη κανένας στη δουλιά που έγινε δουλεία

Μόλις τέσσερις μέρες απομένουν μέχρι την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη. Στα τελευταία αυτά εικοσιτετράωρα, δεν πρέπει να μείνει εργοστάσιο, επιχείρηση, γραφείο, δημόσια υπηρεσία, σπουδαστήριο και γειτονιά, που να μη φτάσει το μήνυμα της απεργίας.

Για να δοθεί απάντηση στην αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, στη βάρβαρη λαίλαπα που καταστρέφει τα λαϊκά στρώματα. 


Απάντηση στα νέα, ακόμα πιο επώδυνα μέτρα που σχεδιάζουν κυβέρνηση και τρόικα. Αυτές τις τελευταίες ώρες, όλοι στο πόδι! Ο καθένας στο πόστο του. Την Πέμπτη, κανένας στη δουλειά. Ολοι και όλες στην απεργία. Ολοι, στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ!

Είναι μια κρίσιμη αναμέτρηση, μια δύσκολη μάχη. Εργοδοσία και κυβέρνηση έχουν κινητοποιήσει «θεούς και δαίμονες», για να φοβίσουν, να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός τούς κάνει αβάντα. Βάζει εμπόδια παντού στην προπαγάνδιση και στην οργάνωση της απεργίας. Στις περισσότερες οργανώσεις όπου πλειοψηφεί, δεν έχουν συνεδριάσει ούτε τα ΔΣ με θέμα την απεργία, ενώ φρενάρουν και όποια προσπάθεια γίνεται να συζητηθεί η κινητοποίηση σε Γενικές Συνελεύσεις, να γίνει η οργάνωσή της υπόθεση των ίδιων των εργαζόμενων.

Ομως, παρά τις αντιξοότητες, η εργατική τάξη διαθέτει τα δικά της όπλα. Οπλα δοκιμασμένα στους πολύχρονους αγώνες της, στο καμίνι της ταξικής πάλης. Ποτέ, άλλωστε, η απεργία δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Και ποτέ δεν κρίθηκε στα «σαλόνια» των κοινωνικών διαλόγων με τους εργοδότες. 

Γι' αυτό στις πλάτες των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, στους συνεπείς συνδικαλιστές που τιμάνε το ρόλο τους, στους αγωνιστές εργάτες που κατανοούν την ανάγκη να δοθεί τώρα, ενωτική μαζική απάντηση, να υπάρξει σύγκρουση με την αντεργατική επίθεση, πέφτουν μεγάλες ευθύνες.
Μέχρι την Τετάρτη το βράδυ, να μη χαθεί ούτε λεπτό. Με την προκήρυξη στο χέρι, την ανακοίνωση του σωματείου, την αφίσα, σε εξορμήσεις, συσκέψεις, γενικές συνελεύσεις, μέχρι την τελευταία στιγμή, να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια. Και την Πέμπτη το πρωί, με όλες τις δυνάμεις στις απεργιακές φρουρές. Με τις ντουντούκες, να «οργώσουμε» τις γειτονιές. Η οργή και η αγανάκτηση για τα δραματικά προβλήματα που βιώνει η λαϊκή οικογένεια, να γίνει θέληση και απόφαση για δράση και συμμετοχή. Δύναμη και όπλο στην πάλη των εργαζομένων.

Γιατί, χωρίς την οργανωμένη και καθημερινή πάλη των ίδιων των εργαζομένων, τίποτα ουσιαστικό δε θ' αλλάξει στη ζωή τους. Τίποτα δε θα μας χαρίσουν, όπως και τίποτα ποτέ δε χαρίστηκε. Δεν υπάρχουν ούτε παλιοί, ούτε νεοφώτιστοι «σωτήρες».

Οι εργάτες και οι εργάτριες δεν πρέπει να πέσουν στη «φάκα» της αναμονής. Κάθε λεπτό χωρίς σύγκρουση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, είναι χρόνος που πάει χαμένος για την εργατική τάξη. Είναι χρόνος που «δουλεύει» υπέρ της διαιώνισης και μονιμοποίησης των βάρβαρων μέτρων. Αντίθετα, κάθε μάχη που δίνεται, μικρή ή μεγάλη, όταν σημαδεύει σωστά τον ταξικό αντίπαλο, είναι κέρδος για τους εργάτες. Είναι όφελος για ολόκληρη την εργατική τάξη, ακόμα και όταν δε δίνει άμεσο αποτέλεσμα.