Ο ΚΑΘΕΙΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος 

Με δεδομένο πως είχαμε κατεβάσει (για τους λόγους που εξηγήθηκαν από την πρώτη ανάρτηση) ρολά τόσο κατά την προεκλογική όσο και κατά την μετεκλογική περίοδο, ας ρίξουμε μια ματιά στο θέμα κοιτώντας το ναι μεν αφ’ υψηλού αλλά δίχως να το χάνουμε από τα μάτια μας. 

 Αρχικά μετετάγη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το σύνθημα του Σύριζα «στις 25 ψηφίζουμε στις 26 φεύγουν». Κι αυτό επειδή δεν κατέστη ως οραματίστηκε ο αρχηγός του ο κυρίαρχος της πολιτικής αρένας. Πύρρειος ήταν η νίκη του επειδή στο όνομά της θυσίασε θέσεις και αρχές. 


Εκείνο το αλησμόνητο «ανήκομεν εις την δύσιν» που διατυπώθηκε επισήμως και δημοσίως αναχαίτισε τα κύματα των ριζοσπαστών της αριστεράς που σκόπευαν να του δώσουν μια ευκαιρία. Κατανοητό. Με τον Σταθάκη και όλους τούς εκ δεξιών αυτού να του κρατούν εδώ και καιρό το ίσιο, χορεύει στους ρυθμούς του αστικού συστήματος κατά πως του χτυπούν οι τραπεζίτες τον ταμπουρά. 

Και ο κόσμος της αριστεράς μόνο ηλίθιος δεν είναι. 

Αυτού του τύπου τις ολικές αναστροφές τις αντιλαμβάνεται στο φτερό. Δεν του μένει επομένως παρά το κλίνατε επί δεξιά με πρώτο σταθμό τον εναπομείναντα πληθυσμό του επικαιροποιημένου ΠΑΣΟΚ η πολιτική σπλήνα του οποίου έχει ανοίξει και τρέχει το αίμα πολύ. 

Παρά τούτα ωστόσο, κατήγαγε κι αυτό με τη σειρά του μια νίκη. Συγκράτησε ελάχιστα πριν του καθολικού του εξευτελισμού μέρος των δυνάμεών του, επαναπατρίζοντας αρκετούς από τους μηδίσαντες προς την Δημάρ την οποία από κοινού με το Ποτάμι εξαφάνισαν από τον πολιτικό χάρτη. Γεγονός που του επιτρέπει να στρέψει το βλέμμα του προς το καθεστωτικό σχήμα που συνέστησε το δεύτερο ως πολιτική σημαία ευκαιρίας. 

Ήδη το ελεγχόμενο για μια σειρά από σκάνδαλα υπερχειλίζον πολιτικό κήτος, άρχισε να φλερτάρει συστηματικά και ασύστολα με την ιδέα αυτή, έχοντας όμως σηκώσει τα μπατζάκια του πριν καν το περάσει. Επειδή ο όχλος που το υπερψήφισε δεν υπακούει σε πολιτικές αξίες και αρχές ακόμη και αν αυτές αποτυπώνονται ειλικρινώς.. Πρόκειται για τους γνωστούς αυτιστικούς θιασώτες της απολίτικης νοοτροπίας και φανατικούς οπαδούς του τηλεοπτικού καρακατσουλιού, οι οποίοι συγχέουν την πολιτική με το σούσι όπως θα συνέχεαν τα νεφρά με τα’ αρχίδια στον χασάπη της γειτονιάς τους, αν την αγορά τους είχε προτείνει ο μεσημβρινός κράχτης της τηλεοπτικής μαγειρικής. 

Μόνο που η δυνατότητα αλιείας από το συγκεκριμένο πολιτικό ενυδρείο έχει όρια τα οποία έχουν ήδη εξαντληθεί. Ιδού ο λόγος που και οι δύο τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Βενιζέλος, ρίχνουν κλεφτές ματιές προς την ακροδεξιά πελατεία υπό το χυδαίο προκάλυμμα της «παραπλανημένης αθωότητάς τους». Επειδή ούτε παραπλανημένοι μα μήτε και αθώοι είναι οι ψηφοφόροι τους. 

Πρόκειται για τους ευθέως βιολογικούς ή πολιτικούς απογόνους των ανδρών που συνέστησαν τα τάγματα ασφαλείας και οι οποίοι κατά την πολωτική περίοδο του δικομματισμού, ελλόχευαν στις φωλιές των επί δεκαετίες αποκλειστικών διεκδικητών της πολιτικής διαχείρισης. 

Απόδειξη το ποσοστό που έλαβαν κατά τη μοναδική φορά που διεκδίκησαν αυτόνομα την ψήφο του λαού στις εκλογές του 1977, τρία χρόνια μετά τη πτώση της χούντας. Αν δεν με απατά η μνήμη μου το ποσοστό που έλαβαν ήταν μια ανάσα κοντά στο έξη επί τοις εκατό. Υπό τις σημερινές άγριες συνθήκες της κοινωνικής και οικονομικής εξαθλίωσης, ακόμη και μια μαϊμού να κατέβαινε στις εκλογές -υπό τα δικά τους συνθήματα μεταφοράς ευθυνών στα πλέον ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού, τους μετανάστες- εύκολα θα έβρισκαν τα απολωλότα πρόβατα που θα τους ενίσχυαν για να αναβαθμιστούν σε τρίτο κόμμα. 

Αν εν τέλει προέκυψε κάτι από αυτές τις εκλογές επί των οποίων ο πολυκερματισμός της ψήφου σημείωσε ιστορική καταγραφή, είναι πως η αριστερά- και εννοώ την κομμουνιστική αριστερά- ενώ διαθέτει, δεν είναι σε θέση να περάσει στον λαό μια πολιτική πρόταση δραπέτευσης από το εθνικό Γκουαντάναμο που του έχει εξασφαλίσει η δημοσιονομική πειθαρχία του τέταρτου ράϊχ για τα επόμενα πενήντα χρόνια. 

Και αυτό είναι που τον αποκαρδιώνει. Γιατί περίμενε ν’ ακούσει από το στόμα των ηγητόρων της τρία συγκεκριμένα βήματα που θα ακολουθούσε την επομένη το πρωί αν η κάλπη τους αναδείκνυε κυρίαρχη δύναμη. Βήματα όμως που ταυτοχρόνως στα ίχνη τους θα περιγράφονταν ευκρινώς και οι πιθανές συνέπειες.. Έτσι ώστε να τεθεί ο καθείς εξ ημών έναντι των ευθυνών του.