του Δημήτρη Σταμούλη
Ολοκληρώθηκε ένας ακόµα κύκλος αγωνιστικών κινητοποιήσεων µε την
48ωρη απεργία της Α∆Ε∆Υ και την τριήµερη απεργία της ΟΛΜΕ, µε αιχµή την
αποτροπή των απολύσεων των πρώτων «διαθέσιµων». Η συµµετοχή στην απεργία
δεν ήταν αντίστοιχη µε την πρωτοφανή επίθεση και τις πρώτες απολύσεις
δηµόσιων υπαλλήλων εδώ και έναν αιώνα, παρά το γεγονός ότι οι
συγκεντρώσεις ήταν µαζικές και µαχητικές.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΠΑΣΚ-∆ΑΚΕ, τραβώντας στη δική τους λογική διαχείρισης της ήττας και τις παρατάξεις της επίσηµης ΑριστεράςΑυτόνοµη Παρέµβαση και ΠΑΜΕ, ουσιαστικά για άλλη µια φορά εξήγγειλαν έναν αγώνα µε ηµεροµηνία λήξης. ∆εν υπήρξε κανένας σχεδιασµός ούτε προοπτική κλιµάκωσης, όπως είχαν προτείνει οι Παρεµβάσεις τόσο στην Α∆Ε∆Υ όσο και στους χώρους που παρεµβαίνουν. Όλα έγιναν για τα µάτια του κόσµου που απολύεται…
Στο ίδιο µήκος κύµατος κινείται και η απόφαση της ΓΣΕΕ να κηρύξει… ετεροχρονισµένα πανελλαδική απεργία στις 9 Απριλίου, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωνε ότι φέρνει εντός της εβδοµάδας στη βουλή την κύρωση της νέας αντεργατικής καταιγίδας. Μάλιστα η ΠΑΣΚΕ του Παναγόπουλου αρνήθηκε ακόµα και την 24ωρη απεργία. Από την άλλη, η ΓΣΕΕ αποθεώνοντας τη λογική του «κοινωνικού εταιρισµού» φαίνεται να τα βρίσκει µε τον ΣΕΒ στη νέα εθνική σύµβαση για τα θεσµικά ζητήµατα, αφού ο κατώτατος µισθός καθορίζεται από την κυβέρνηση.
Το ερώτηµα βέβαια δεν είναι τι κάνει η ξεπουληµένη συνδικαλιστική ηγεσία. Μήπως οι εργαζόµενοι έχουν αποδεχτεί τη µοίρα που τους επιφυλάσσει η συνεχιζόµενη αντεργατική λαίλαπα; Μήπως αντί για αγώνες αρκούν η «αλλαγή των πολιτικών συσχετισµών» διά της κοινοβουλευτικής οδού; Α∆Ε∆Υ-ΓΣΕΕ δουλεύουν τεχνηέντως αυτή την γραµµή µέσα στους εργαζόµενους ωθώντας στην ηττοπάθεια και αποθεώνοντας τη συνδιαλλαγή µε κυβέρνηση και εργοδοσία. Ωστόσο και οι εργαζόµενοι αντιλαµβάνονται ότι µε απεργίες-τουφεκιές δεν έχουν καµία τύχη. Γι’ αυτό και δεν τις αγκαλιάζουν, δεν τις κάνουν δική τους υπόθεση, δεν απεργούν µαζικά
Υπάρχει άλλο «υπόδειγµα»; Ναι, αρκεί οι εργαζόµενοι να πειστούν ότι έχουν τη δυνατότητα οργάνωσης και ελέγχου του αγώνα µε χαρακτηριστικά σκληρής σύγκρουσης. Τότε συµµετέχουν µαζικά στις συνελεύσεις, δίνουν τον απεργιακό αγώνα µε αποφασιστικότητα και πίστη στη νίκη. Τα παραδείγµατα των απεργιών της ΟΛΜΕ, πέρσι παραµονή των εξετάσεων, αλλά και το περασµένο φθινόπωρο, είναι πολύ χαρακτηριστικά, µε µαζική συµµετοχή στις συνελεύσεις και στις απεργίες – όπως και τα στοιχεία µαχητικού αγώνα διαρκείας των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των διαθέσιµων καθηγητών που προέβησαν σε κατάληψη τόσο του δηµαρχείου Αθήνας όσο και του πολιτικού γραφείου του «δήµιου» Κ. Μητσοτάκη. Αυτά είναι στιγµιότυπα από τους αγώνες του µέλλοντος, ενός εργατικού κινήµατος ανατροπής!
Εάν οι δυνάµεις της επίσηµης Αριστεράς ακολουθούσαν άλλη γραµµή στο εργατικό κίνηµα, τα πράγµατα θα ήταν διαφορετικά. ∆ηλώσεις όπως αυτές του Αλ. Τσίπρα ότι «στις 25 ψηφίζουµε, στις 26 τους διώχνουµε» όχι µόνο ενισχύουν τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και υποσκάπτουν τον µόνο πραγµατικό δρόµο κοινωνικών ανατροπών, αυτόν των ταξικών αγώνων, κόντρα στην πολιτική ΕΕ-∆ΝΤ-κεφαλαίου.
Η γραµµή της κινηµατικής «αδράνειας» φαίνεται στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, όχι µόνο από το πώς στηρίζει τους όποιους αγώνες γίνονται: επιβεβαιώθηκε και στην πρόσφατη συνδιάσκεψη της νεότευκτης ΜΕΤΑ (Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή), όπου πλεόνασε η αναφορά στην «ανατροπή», αλλά η «νέα αφήγηση» του κινήµατος προσγειώθηκε ανώµαλα στην… ένωση ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ, τη γενικόλογη αλληλεγγύη και την «αυτοκάθαρση των συνδικάτων».
Από την άλλη, το ΠΑΜΕ, µπορεί να πλεονάζει σε αντικαπιταλιστικές διακηρύξεις και να ξιφουλκεί κατά της ΓΣΕΕ, ωστόσο, δεν θέλει να συµβάλει στη συγκρότηση ενός άλλου κέντρου αγώνα στα χέρια των εργατών και των σωµατείων.
Μιλά για «δρόµο της λαϊκής συµµαχίας», χωρίς όµως ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος, χωρίς κοινή δράση, χωρίς ρήξη και έξοδο από ευρώ-ΕΕ, ως αναγκαίους δρόµους για την αντικαπιταλιστική ανατροπή. ∆εν είναι τυχαίο ότι µόλις η ΓΣΕΕ ανακοίνωσε την «τουφεκιά» στις 9 Απριλίου, το ΠΑΜΕ έσπευσε απλώς να καλέσει στο δικό του ραντεβού, χωρίς την παραµικρή κριτική ότι µε τέτοιες µορφές και αιτήµατα δεν µπορεί να υπάρξει ουσιαστικός εργατικός αγώνας που θα απειλήσει κυβέρνηση και σύστηµα.
Ο δρόµος της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήµατος δεν είναι στρωµένος µε ροδοπέταλα. Απαιτεί τοµές στο αντικαπιταλιστικό εργατικό ρεύµα που δίνει ηρωικές µάχες, προϋποθέτει ρήξεις µε το σηµερινό διαλυµένο συνδικαλισµό της υποταγής, µορφές συνένωσης των διάσπαρτων εργατικών τµηµάτων και περιεχόµενο συνολικού ανατρεπτικού αγώνα κι όχι διαχείρισης και υποταγής στο πλαίσιο του «ρεαλισµού των Μνηµονίων».
Ολοκληρώθηκε ένας ακόµα κύκλος αγωνιστικών κινητοποιήσεων µε την
48ωρη απεργία της Α∆Ε∆Υ και την τριήµερη απεργία της ΟΛΜΕ, µε αιχµή την
αποτροπή των απολύσεων των πρώτων «διαθέσιµων». Η συµµετοχή στην απεργία
δεν ήταν αντίστοιχη µε την πρωτοφανή επίθεση και τις πρώτες απολύσεις
δηµόσιων υπαλλήλων εδώ και έναν αιώνα, παρά το γεγονός ότι οι
συγκεντρώσεις ήταν µαζικές και µαχητικές.Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΠΑΣΚ-∆ΑΚΕ, τραβώντας στη δική τους λογική διαχείρισης της ήττας και τις παρατάξεις της επίσηµης ΑριστεράςΑυτόνοµη Παρέµβαση και ΠΑΜΕ, ουσιαστικά για άλλη µια φορά εξήγγειλαν έναν αγώνα µε ηµεροµηνία λήξης. ∆εν υπήρξε κανένας σχεδιασµός ούτε προοπτική κλιµάκωσης, όπως είχαν προτείνει οι Παρεµβάσεις τόσο στην Α∆Ε∆Υ όσο και στους χώρους που παρεµβαίνουν. Όλα έγιναν για τα µάτια του κόσµου που απολύεται…
Στο ίδιο µήκος κύµατος κινείται και η απόφαση της ΓΣΕΕ να κηρύξει… ετεροχρονισµένα πανελλαδική απεργία στις 9 Απριλίου, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωνε ότι φέρνει εντός της εβδοµάδας στη βουλή την κύρωση της νέας αντεργατικής καταιγίδας. Μάλιστα η ΠΑΣΚΕ του Παναγόπουλου αρνήθηκε ακόµα και την 24ωρη απεργία. Από την άλλη, η ΓΣΕΕ αποθεώνοντας τη λογική του «κοινωνικού εταιρισµού» φαίνεται να τα βρίσκει µε τον ΣΕΒ στη νέα εθνική σύµβαση για τα θεσµικά ζητήµατα, αφού ο κατώτατος µισθός καθορίζεται από την κυβέρνηση.
Το ερώτηµα βέβαια δεν είναι τι κάνει η ξεπουληµένη συνδικαλιστική ηγεσία. Μήπως οι εργαζόµενοι έχουν αποδεχτεί τη µοίρα που τους επιφυλάσσει η συνεχιζόµενη αντεργατική λαίλαπα; Μήπως αντί για αγώνες αρκούν η «αλλαγή των πολιτικών συσχετισµών» διά της κοινοβουλευτικής οδού; Α∆Ε∆Υ-ΓΣΕΕ δουλεύουν τεχνηέντως αυτή την γραµµή µέσα στους εργαζόµενους ωθώντας στην ηττοπάθεια και αποθεώνοντας τη συνδιαλλαγή µε κυβέρνηση και εργοδοσία. Ωστόσο και οι εργαζόµενοι αντιλαµβάνονται ότι µε απεργίες-τουφεκιές δεν έχουν καµία τύχη. Γι’ αυτό και δεν τις αγκαλιάζουν, δεν τις κάνουν δική τους υπόθεση, δεν απεργούν µαζικά
Υπάρχει άλλο «υπόδειγµα»; Ναι, αρκεί οι εργαζόµενοι να πειστούν ότι έχουν τη δυνατότητα οργάνωσης και ελέγχου του αγώνα µε χαρακτηριστικά σκληρής σύγκρουσης. Τότε συµµετέχουν µαζικά στις συνελεύσεις, δίνουν τον απεργιακό αγώνα µε αποφασιστικότητα και πίστη στη νίκη. Τα παραδείγµατα των απεργιών της ΟΛΜΕ, πέρσι παραµονή των εξετάσεων, αλλά και το περασµένο φθινόπωρο, είναι πολύ χαρακτηριστικά, µε µαζική συµµετοχή στις συνελεύσεις και στις απεργίες – όπως και τα στοιχεία µαχητικού αγώνα διαρκείας των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των διαθέσιµων καθηγητών που προέβησαν σε κατάληψη τόσο του δηµαρχείου Αθήνας όσο και του πολιτικού γραφείου του «δήµιου» Κ. Μητσοτάκη. Αυτά είναι στιγµιότυπα από τους αγώνες του µέλλοντος, ενός εργατικού κινήµατος ανατροπής!
Εάν οι δυνάµεις της επίσηµης Αριστεράς ακολουθούσαν άλλη γραµµή στο εργατικό κίνηµα, τα πράγµατα θα ήταν διαφορετικά. ∆ηλώσεις όπως αυτές του Αλ. Τσίπρα ότι «στις 25 ψηφίζουµε, στις 26 τους διώχνουµε» όχι µόνο ενισχύουν τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και υποσκάπτουν τον µόνο πραγµατικό δρόµο κοινωνικών ανατροπών, αυτόν των ταξικών αγώνων, κόντρα στην πολιτική ΕΕ-∆ΝΤ-κεφαλαίου.
Η γραµµή της κινηµατικής «αδράνειας» φαίνεται στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, όχι µόνο από το πώς στηρίζει τους όποιους αγώνες γίνονται: επιβεβαιώθηκε και στην πρόσφατη συνδιάσκεψη της νεότευκτης ΜΕΤΑ (Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή), όπου πλεόνασε η αναφορά στην «ανατροπή», αλλά η «νέα αφήγηση» του κινήµατος προσγειώθηκε ανώµαλα στην… ένωση ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ, τη γενικόλογη αλληλεγγύη και την «αυτοκάθαρση των συνδικάτων».
Από την άλλη, το ΠΑΜΕ, µπορεί να πλεονάζει σε αντικαπιταλιστικές διακηρύξεις και να ξιφουλκεί κατά της ΓΣΕΕ, ωστόσο, δεν θέλει να συµβάλει στη συγκρότηση ενός άλλου κέντρου αγώνα στα χέρια των εργατών και των σωµατείων.
Μιλά για «δρόµο της λαϊκής συµµαχίας», χωρίς όµως ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος, χωρίς κοινή δράση, χωρίς ρήξη και έξοδο από ευρώ-ΕΕ, ως αναγκαίους δρόµους για την αντικαπιταλιστική ανατροπή. ∆εν είναι τυχαίο ότι µόλις η ΓΣΕΕ ανακοίνωσε την «τουφεκιά» στις 9 Απριλίου, το ΠΑΜΕ έσπευσε απλώς να καλέσει στο δικό του ραντεβού, χωρίς την παραµικρή κριτική ότι µε τέτοιες µορφές και αιτήµατα δεν µπορεί να υπάρξει ουσιαστικός εργατικός αγώνας που θα απειλήσει κυβέρνηση και σύστηµα.
Ο δρόµος της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήµατος δεν είναι στρωµένος µε ροδοπέταλα. Απαιτεί τοµές στο αντικαπιταλιστικό εργατικό ρεύµα που δίνει ηρωικές µάχες, προϋποθέτει ρήξεις µε το σηµερινό διαλυµένο συνδικαλισµό της υποταγής, µορφές συνένωσης των διάσπαρτων εργατικών τµηµάτων και περιεχόµενο συνολικού ανατρεπτικού αγώνα κι όχι διαχείρισης και υποταγής στο πλαίσιο του «ρεαλισµού των Μνηµονίων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου