Ο ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΡΙΠΕΣ ΠΥΡΟΒΟΛΩΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΩΝ ΜΙΖΩΝ …

 Σημειώνει 
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος 

Το σπίτι του γερμανού πρέσβη Βόλφανγκ Ντολτ, στο Χαλάνδρι, «έβαλαν σημάδι» και γάζωσαν συμβολικώς με Καλάσνικοφ …κάποιοι, με προφανές αποτέλεσμα ο ήχος από τις ριπές των πυροβόλων να σκεπάσει τον απόηχο των μιζών που αποκαλύπτονται με την μορφή ριπών, εναντίον του καθεστώς της ρεμούλας και της διαπλοκής που κυβερνά τυπικώς και υπό υπερεθνική επιτροπεία στην Ελλάδα. 

Δεν υπαινίσσομαι τίποτε, δεν φαντάζομαι τίποτε και ασφαλώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τίποτε… αλλά μάλλον δεν χρειάζεται να ξέρω απολύτως τίποτε για τις… ριπές! Ο ρόλος τους είναι αντικειμενικά πρόδηλος. Στρέφει την προσοχή στη διάσταση της τρομοκρατίας, περιθωριοποιώντας και αποπολιτικοποιώντας την κρίσιμη για το καθεστώς διάσταση της μίζας, στην παρούσα συγκυρία.


 Όπου πέφτουν σφαίρες η πολιτική θολώνει, χυλοποιείται και ασφαλώς χυδαιοποιείται, ενώ το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα διασκεδάζεται, αν δεν εκτρέπεται εντελώς στις συνειδήσεις των ανθρώπων που βιώνουν το αποτέλεσμα των δύο διαστάσεων που εκφράζουν την συγκυριακή ελληνική κρίση: μίζα και τρομοκρατία κάθε μορφής. Σοκ και δέος από μια εγκληματική για τα δύο τρίτα της κοινωνίας πολιτική σε συνδυασμό με κοινού, τρομοκρατικού χαρακτήρα σοκαριστικές ενέργειες «κάποιων» , πάντοτε την «κατάλληλη» στιγμή: όταν ξεκινά η βαθύτερη πολιτικοποίηση δομικών κοινωνικών φαινόμενων, όπως για παράδειγμα η εμπλοκή στον ατομικό μηχανισμό απορρύθμισης και φτωχοποίησης, η αποθράσυνση του νεοναζισμού, ή η αποκάλυψη των μιζών ως συγκολλητική ουσία της διακυβέρνησης στην Ελλάδα και παράγοντας ηγεμονικής συνάρθρωσης του δικομματισμού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). 

Έτσι, αναλαμβάνουν οι σφαίρες την αποφασιστική πολιτική στη θέση της κοινωνικής διαβούλευσης, της αντιπαράθεσης διαφορετικών ομάδων συμφερόντων, του ταξικού αγωνισμού και της ειρηνικής, συγκρουσιακής ωστόσο διάστασης σε περιόδους κρίσεων, αντιπαλότητας μεταξύ εργαζομένων-κεφαλαιοκρατών, δημοκρατικού πλουραλισμού-ολοκληρωτισμού και νομιμότητας/πολιτικής νομιμοποίησης- αυταρχικότητας. 

Είναι χρέος τιμής για κάθε δημοκράτη να μην επιτρέψει στις σφαίρες και στην απειλή (μορφή απειλής και ποιότητα αγώνα) που αυτές εκφράζουν να καταστούν τα τροχιοδεικτικά της πολιτικής στην Ελλάδα. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως «φόρος τιμής» από την δική μου πλευρά στο πνεύμα ενός έντιμου σοσιαλιστή – του πλέον έντιμου σοσιαλιστή, τον οποίο «γνώρισα» και εκτίμησα όσο κανέναν άλλον μέσα από το έργο του- του George Orwell. 

Είναι χρέος τιμής για την αριστερά και τους προοδευτικούς έλληνες, να αντισταθούν έμπρακτα και ισχυρά στην σκανδαλιστική (συμβολική) ή/και φονική διαλεκτική των σφαιρών και να διαδηλώσουν την απόλυτη απέχθειά τους στον ήχο των Καλάσνικοφ, βομβών κάθε είδους και βολίδων κάθε διαμετρήματος και προέλευσης! Εδώ δεν χωρά η στατιστική του τρόμου και ούτε η λογιστική που συγκρίνει την κρατική ή υπερεθνική τρομοκρατία με τρομοκρατικές πράξεις κάποιων προβοκατόρων σε κάθε περίπτωση. 

Επιτρέψετέ μου και κάτι ακόμη. Είναι απολύτως διαστροφική πολιτικά η δήλωση του πρωθυπουργού: «Το μόνο για το οποίο δεν νοιάζονται οι τρομοκράτες, είναι η Ελλάδα». Είναι διαστροφικό καθώς διαμορφώνει ένα πρόστυχο διαχωρισμό, μια ελεεινή, απολιτική και άκρως επικίνδυνη διάκριση. Από την μια πλευρά βρίσκονται όσοι νοιάζονται για την Ελλάδα με πρωταγωνιστή και αυθεντικό εκφραστή ασφαλώς τον ίδιο, ενώ από την άλλη τρομοκράτες που δεν νοιάζονται για την χώρα, αλλά αντίθετα επιδιώκουν την αποσταθεροποίησή της. Άρα, αν το γενικεύσουμε αντιστρέφοντάς το, θα μπορούσαν όλοι αυτοί που αντιστρατεύονται τη στρατηγική της τρόικας και την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία την υπηρετεί, να θεωρηθούν εχθροί της Ελλάδας και «σύντροφοι» των τρομοκρατών. Ή ακόμη, πως οι τρομοκράτες με τα Καλάσνικοφ βρίσκονται στο ίδιο «στρατόπεδο» με τους πολέμιους της κυβερνητική πολιτικής και διακυβερνητικής κουλτούρας και τακτικής! Υπενθυμίζω πως ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργία και ο εκπρόσωπός του που είχαν δηλώσει, κατά το πρόσφατο παρελθόν, πως η «αντι-μνημονιακή» αντιπολίτευση δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα για την Ελλάδα! Το ίδιο είχε επαναλάβει και ο αντιπρόεδρος και υπουργός εξωτερικών της σημερινής κυβέρνησης. 

Άραγε, καταλαβαίνει ο κύριος Σαμαράς τί αρθρώνει σήμερα και πόσο επικίνδυνη για την Ελλάδα είναι η αφήγησή του αυτή; Είναι αφελής ή δόλιος, ανεύθυνος ηγέτης που αποσκοπεί σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα φάρσες; Αν «κακοί», ακροδεξιοί σύμβουλοι τον οδήγησαν σε τέτοια «γκάφα», να βγει αμέσως να διορθώσει την απίθανη αυτή κατηγοριοποίηση που επιχείρησε. Αν δεν το πράξει θα αναδείξει ουσιαστικά κάθε τρομοκράτη σε «αυθεντικό του αντίπαλο» και θα τον νομιμοποιήσει πολιτικά, μια και αντικειμενικά είναι εκείνος – και όχι κάθε τρομοκράτης/προβοκάτορας - και η κυβέρνησή του που αποσταθεροποιούν την χώρα (ως συνέχεια των δύο προηγούμενων κυβερνήσεων) δια της διαδικασίας της ταχείας και καθολικής απορρύθμισης, «σοκ και δέος», που επέλεξαν, στο όνομα της νεοφιλελεύθερης, αλλά μάλλον αμφιλεγόμενης και αντιφατικής, δεξιάς μεταρρύθμισης. 

Εύχομαι η Νέα Χρονιά να φέρει «φώτιση» και σοβαρότητα σε όλους μας, καθώς και την πολιτική στον τόπο όπου αυτή πρωτο-απέκτησε ιστορικά και διαλεκτικά χαρακτηριστικά, και στον πρωθυπουργό σωφροσύνη, καθώς υπό την επιρροή των ακροδεξιών και πασόκων τυχοδιωκτών - οι οποίοι φαίνεται να τον κατευθύνουν στις κρίσιμες στιγμές διαχείρισης κρίσεων - θα μπλέξουμε σε κάποια μεγαλύτερη και πιο σύνθετη εθνική περιπέτεια. Αυτό μας …έλλειπε!