ΑΛΛΟ ΑΝΤΡΕΑΣ ΑΛΛΟ ΑΛΕΞΗΣ

 Του Ανωνύμου του Έλληνος

Ο αρχικατάσκοπος Φίλιπ Έιτζυ έλεγε: Ο μεγαλύτερος, καλύτερος πράκτορας είναι αυτός, που δεν ξέρει ότι είναι πράκτορας. Ο διορατικά καχύποπτος Ηλίας Βολιότης -Καπετανάκης από την εποχή ακόμα, που γινότανε στον «Ριζοσπάστη» και στο Κ.Κ.Ε. ιδεολογική μάχη για το ποιόν του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., έγραφε... συμπληρωματικά:

 Ο μέγιστος πράκτορας είναι αυτός, που παραμυθιάζει τον όχλο – λαό ότι διαπνέεται από αγνά, ειλικρινή επαναστατικά κίνητρα, ότι ενεργεί κάθε στιγμή για τα λαϊκά δικαιώματα και ιδανικά! Όπως ακριβώς ο Ανδρέας Παπανδρέου! Ποια η διαφορά Ανδρέα Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα, στο επίπεδο της πολιτικής δράσης και της υπερπόντιας αποδοχής; Όχι μία, αλλά δυο:

Ο Αντρέας ήταν από γεννησιμιού του πράκτορας - υπηρέτης του καπιταλισμού και των Η.Π.Α. (θυμηθείτε τον πατέρα Γεώργιο, τα πρώτα... τροτσκιστικά του βήματα, την προδοσία των συντρόφων, την φυγή στις Η.Π.Α. και τα... ρέστα). Ήταν αυτό, που λέμε : Νεόθεν Qualified και εξετέλεσε τελικώς διατεταγμένη από τα ξένα αφεντικά υπηρεσία να αφαιμάξει από τον Ελληνικό Λαό τα πρωταρχικά συστατικά της εσαεί αγωνιστικής, ριζοσπαστικής δράσης, της ανεξίτηλης αντιμπεριαλιστικής ταυτότητας, της αυθόρμητης, πλην διαχρονικής πνευματικής του ανάτασης, του τροφοδοτούμενου από τον εγχώριο ανάπηρο καπιταλισμό εξεγερτικού πνεύματος. Όλα αυτά και άλλα συναφή και αιρετικά συνοψίζονται σε δυο λέξεις: ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Για να τον μετατρέψει ημιμαθή, χυδαίο, σκυλοποπά όχλο της Γκραικυλίας έπληξε, απαλλοτρίωσε την Αριστερόστροφη πορεία, την ποτισμένη με το αίμα εκατοντάδων αγωνιστών (με την συνενοχή της βλαμμένης και οπορτουνιστικής Αριστεράς).
Ο Αλέξης είναι υπό κατασκευή πράκτορας - υπηρέτης του ξενόδουλου συστήματος εξουσίας. Δίνει συνειδητά εντατικές εξετάσεις στα αφεντικά, αν μπορεί και για πόσα χρόνια, μεσούσης βαθιάς οικονομικής κρίσης, να διατηρεί, κυρίως ανακαινισμένο, το προτεκτοράτο Γκραικυλία και πρωτίστως να μην αφήνει ο όχλος να ξαναγίνει λαός, ώστε οι πάτρωνες να συνεχίσουν το άθλιο πείραμα υπό καλύτερες προϋποθέσεις και αποδόσεις για τα συμφέροντά τους. Είναι,
πάει να γίνει -να ακριβολογούμε- το χρυσό δόλωμα των ξένων στον όχλο της Γκραικυλίας. Είδατε τί ωραία τον... κουράρουν οι Αμερικάνοι τη προτροπή του γιου Γκαλμπραίηθ και του... αριστερού Βαρουφάκη.
Διαφορά δεύτερη, εξ ίσου σημαντική, απότοκη της πρώτης: Ο Ανδρέας ως «σιτευτό παιδί» του συστήματος έπαιζε δήθεν τολμηρά ενάντιά του, έκανε ότι ρίσκαρε συχνά πουλώντας ριζοσπαστικά φούμαρα, γινόταν εκ του ασφαλούς επαναστατικότερος της ... επανάστασης, παρίστανε τον αριστερότερο των αριστερών, όσο δούλευε, όσο κανάκευε τον λαό και τον εξαπατούσε με συνθήματα για να τον κάνει όχλο. Και όλο ανέβαζε στροφές. Πότε; Όταν ήταν ανερχόμενη αντιπολίτευση! Στον προθάλαμο της κατάληψης, ελέω Αμερικάνων, του πρωθυπουργικού θώκου, ο όχλος είχε εντύπωση ότι του μιλά, τον καθοδηγεί σχεδόν νέος Τσε Γκεβάρα!
Μόνο ως πρωθυπουργός άρχισε κωλοτούμπες και προσγειώθηκε, αποτελεσματικά για τους ξένους, μαζί με τον όχλο αυτή την φορά, στην στρούγκα της Ε.Ο.Κ. και του ΝΑΤΟ, που μέχρι τότε θεωρούσε «ίδιο συνδικάτο», των αμερικάνικων βάσεων, που μετονόμασε «ευκολίες», της σπατάλης δημόσιου χρήματος από τους «δικούς» του, που την ονόμασε «ψωμί στους Έλληνες» διευρύνοντας την λίστα δικαιούχων (εμείς παντεσπάνι, ο όχλος ψίχουλα).

 Δικαίωσε ουσιαστικά την ξανακατοχή της Ελλάδας, μετά το Δεκέμβριο του 1944, και τον υποτιθέμενο Εμφύλιο Πόλεμο με το να δώσει κωλόχαρτα «αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης», και εικονικές συντάξεις, με το να μετατρέψει τους... φακέλους σε ηλεκτρονικές καρτέλες και μύρια όσα, με τα οποία τσίμπησε σαν χάνος ο «αριστερός» (με ή χωρίς εισαγωγικά) κοσμάκης και του εκχώρησε χωρίς όρια την συνείδησή του. 

Ήταν ένα επιτυχές πείραμα ευέλικτης και καπάτσας διαχείρισης της ξενόφερτης εξουσίας, που επειδή είναι τέτοια, γίνεται στην ουσία πιο σκληρή στην εξέλιξή της. Πείραμα, που εφαρμόστηκε και σε άλλες χώρες από τους Αμερικάνους, προσαρμοσμένο στις εκάστοτε τοπικές συνθήκες.
Ο Αλέξης πρέπει οπωσδήποτε να πείσει τα ξένα αφεντικά ότι έγινε δικός τους, να τον εμπιστευτούν όσο το δυνατόν εν λευκώ να τσουλήσει από τον πρωθυπουργικό θώκο την καθημαγμένη από τα Μνημόνια Γκραικυλία. Και δεν έχει προφανώς τις μεγάλες επιδοτήσεις, που έπαιρνε από «το ίδιο συνδικάτο» το ΠΑ.ΣΟ.Κ., να κάνει πάρτι διευρυμένων ημετέρων. Προσπαθεί να τον αφήσουν να ρισκάρει με αριστερή φρασεολογία. 

Δεν είδατε, πως όσο περνάει ο καιρός «μοιάζει» όλο και πιο πολύ σε εξωτερικά γνωρίσματα με τον Ανδρέα, δίνει την εντύπωση ότι τον μιμείται, τον έχει πρότυπο! Παρουσιάζεται ως η μόνη αποδεκτή λύση από την Αριστερά και τον κόσμο γιατί όλοι οι άλλοι είναι πλέον καμένα χαρτιά. Ποντάρει στο νεαρό της ηλικίας, στο άφθαρτο, στο φέρελπι, που δύναται καλύτερα και αποτελεσματικότερα να ελιχθεί, να μανουβράρει έντεχνα την πολιτική σκηνή, να κάνει κατ’ όνομα μεταρρυθμίσεις, στην ουσία μικρή χαλάρωση των ξένων δεσμών σκλαβιάς, να έχει στις αποσκευές κάποια επιτεύγματα, του όχλου δολώματα.
Εξ ου το συνεχές πήγαινε - έλα στις Η.Π.Α., ακόμα σε χαμηλό, σχεδόν «φοιτητικό» επίπεδο αντιπροσώπευσης της ιμπεριαλιστικής δύναμης στις συναντήσεις. Σήμερα ο Α. Τσίπρας δεν μπορεί να διεκδικήσει, ούτε στα λόγια, τίποτα περισσότερο από τον ρόλο ενός διαπραγματευτή μιας «αναξιόπιστης χώρας». Κραυγαλέα η αντίφασή του: 

Από την μια θέλει να παρουσιαστεί σαν μοναδική λύση, από την άλλη επ’ ουδενί τον εμπιστεύονται για την ώρα τα ξένα αφεντικά, ζητώντας να γίνει... ένα με το χώμα. Στο εσωτερικό του κόμματός του, που δεν είναι τόσο ενιαίο, πετρώδες για να παίξει εκ του ασφαλούς στον νέο δικομματισμό, (με τάχα κυβερνήσεις συνεργασίας), που μαγειρεύουν οι ξένοι, έχει ισχυρές αντιπολιτευόμενες δυνάμεις (τάσεις, βουλευτές), που υιοθετούν ή φλερτάρουν με πιο ταξικές πολιτικές, που αν δεν τον αμφισβητούν τώρα ανοιχτά, θα το κάνουν όταν σκαρφαλώσει στην κυβέρνηση.
Πιεσμένος από αυτά και άλλα και στην σπουδή του να πείσει για να γίνει όσο πιο γρήγορα πρωθυπουργός ο Α. Τσίπρας διαπράττει το μοιραίο, αναγκαίο (;) λάθος. 

Αν ο Ανδρέας άρχισε τις κωλοτούμπες αργά και σταθερά μόνο όταν πήρε απόλυτη στην Βουλή πλειοψηφία, ο Αλέξης κάνει τις κυβιστήσεις του, απανωτές, με ασύλληπτη γρηγοράδα, μόλις έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με το ισχνότατο 27% των ψήφων. 

Καταλαβαίνω ότι είναι πιο σκληρές οι συνθήκες, η μεγάλη κρίση και η χυδαιότητα του πειράματος Γκραικυλία αφαιρεί περιθώρια ελιγμών, αλλά όλα αυτά συναρτώνται κάθε φορά στην εκπόνηση πολιτικής, οι συνθήκες καθορίζουν τα μάλα πολιτικές διαδρομές. Χώρια, που ο Α. Τσίπρας έχει ευνοϊκή συνθήκη τον μακάριο ύπνο του όχλου και πιο εύκολα μπορεί να τον... μετακινεί. Ως πότε όμως;
Πρόσφατο παράδειγμα, για να μην μιλάμε στον αέρα, η Πρόταση Μομφής. Ήρθε από τις Η.Π.Α. και πήγε κατ’ ευθείαν να την υποβάλει, λες πήρε από εκεί γραμμή. Βλακώδης κίνηση, εξυπηρετεί τους δοσίλογους. Έκλεισε την πόρτα των πρόωρων εκλογών. Μετά από έξη μήνες μπορεί να υποβάλει νέα Μομφή. 

Στα μέσα του Μαΐου του 2014, το κοινοβουλευτικό κηφηναριό εξασφάλισε άνευ κλυδωνισμών παχυλούς μισθούς τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο του 2014, αφού κατά την Προεδρία της Ε.Ε. δεν γίνονται εκλογές. Θα πείτε, δεν μπορεί με την ψήφιση νέων μέτρων να γίνει... ατύχημα, να πέσει η κυβέρνηση; Και βέβαια, Δεκέμβριο ή Ιανουάριο, αλλά θα είναι πανίσχυρο το πρόσχημα, λόγω προεδρίας Ε.Ε., εξ ανάγκης να βρεθεί δικαστικός, ή πολυφθαρμένος δοσίλογος, χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες να πρωθυπουργεύσει. Ένα πουλάκι μου λέει συχνά στο αφτί ότι βολεύει και τον Αλέξη κάτι τέτοιο.
Τί θα έκανε ο Αντρέας, κάθε καπάτσος πολιτικός; Θα άφηνε να ροκανίζεται αυτή η κυβέρνηση από τους «λεονταρισμούς» της έναντι της Τρόικας, από τα σκληρά μέτρα, που ετοιμάζονται, από την γκρίνια κυβερνητικών ότι δεν ψηφίζουν άλλα χαράτσια και στην πρώτη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, στο πρώτο νομοσχέδιο με νέα εισπρακτικά μέτρα και χαράτσια, θα ξεφούρνιζε από το συρτάρι Πρόταση Μομφής, να δώσει άλλοθι σε κυβερνητικούς βουλευτές, που το παίζουν μάγκες να εκτεθούν, να πάρουν θέση, να μετατραπεί οποιαδήποτε ψηφοφορία στην Βουλή σε παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση δοσίλογων.

 Θα την έσπαγε δεινά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα γινόταν ένα μπάχαλο και θα εμφανιζόταν ο Ανδρέας, ο όποιος έξυπνος πολιτικός, ρυθμιστής και εγγυητής. Κατάλαβες κύριε Αλέξη; Το σύγχρονο ποδόσφαιρο εκτός από μέσους (ροζέ) θέλει και δεινά εξτρέμ (έστω πρόσκαιρα)!