ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Γράμμα και γραφή από το 
ΔΙΚΤΥΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ 


Η εισβολή ΜΑΤ και εισαγγελέων στα ιστορικά κτίρια του ΕΜΠ στην οδό Πατησίων είναι δείγμα του ακραίου αυταρχισμού της μνημονιακής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. 

Θυμίζοντας μέρες Χούντας και χωρίς καμιά απολύτως αφορμή οι δυνάμεις καταστολής εισέβαλαν στο χώρο του ΕΜΠ, προσήγαγαν φοιτητές και μετανάστες, πραγματοποίησαν έρευνες σε αυτοδιαχειριζόμενα φοιτητικούς χώρους, αλλά και σε αίθουσες που χρησιμοποιούνται για διδακτικές ανάγκες. Παρουσίασαν μάλιστα και τα απαραίτητα «τρόπαια» που δεν ήσαν τίποτα άλλο παρά σημαίες και κράνη. 


Οι φασίζουσες δηλώσεις Κεδίκογλου περί «χώρων προετοιμασίας παράνομων ενεργειών» δείχνουν καθαρά ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η καταστολή και η πειθάρχηση του μαχόμενου πανεπιστημιακού και φοιτητικού κινήματος. 

Ενοχλεί τις κυρίαρχες δυνάμεις εδώ και δεκαετίες, από τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου μέχρι τους σημερινούς αγώνες ενάντια στην μνημονιακή καταστροφή, ότι τα Πανεπιστήμια είναι χώροι όπου γεννιούνται κινήματα και πλάθονται συνειδήσεις με αγωνιστικότητα και αξιοπρέπεια. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ποια ήταν η σκοπιμότητα της κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου. 

Όπως φάνηκε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τώρα στο ΕΜΠ, η κυβέρνηση θέλει να κατοχυρώσει το δικαίωμα των αστυνομικών δυνάμεων να εισβάλλουν όποτε θέλουν σε πανεπιστημιακούς χώρους για να καταστέλλουν τις απεργίες και τις καταλήψεις. Άλλωστε, όπως έδειξε το παράδειγμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχουν πρόθυμους συμμάχους σε αυτό τα ολιγαρχικά Συμβούλια Διοίκησης. 

 Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η στιγμή που επιλέγουν να προχωρήσουν σε αυτή την εισβολή: λίγο πριν ξεκινήσει η ακαδημαϊκή χρονιά που αναμένεται να σφραγιστεί από μεγάλες κινητοποιήσεις σε όλη την εκπαίδευση ενάντια στις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις και τη χρηματοδοτική ασφυξία. 

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η συλλογική αντίσταση και σύγκρουση, σε όλα τα επίπεδα, με αυτή την πολιτική, η υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και της ανάγκης να παραμείνουν τα πανεπιστήμια χώροι αντίστασης και δημοκρατίας, γίνεται ύψιστο ηθικό χρέος για όποια και όποιον θέλει να δικαιούται τον τίτλο του δασκάλου.