Σημειώνει
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Αν το σημαίνον είναι η ειρήνη και το σημαινόμενο η αρμονικά εξελισσόμενη (αστική) δημοκρατία, με την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, αποκέντρωσης και ευρείας συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις, του πλουραλισμού και της νομιμότητας σε ένα αναπτυγμένο καθεστώς ευημερίας, διαφάνειας και αυστηρού απολογισμού, τότε τι είναι πόλεμος σήμερα;
Αυτό που εμφανίζει την παραπάνω σχέση αντίστροφα για να αναπτύξει την αφήγηση των λεγόμενων «διεθνών ανθρωπιστικών επεμβάσεων» ως σημαίνον μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία θεμελιώθηκε μετά την έμπρακτη ακύρωση του διπολισμού - της συμφωνίας της Γιάλτας και όσων την συμπλήρωσαν, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά στην περιοχή της Ευρασίας - που ήταν ασφαλώς το αποτέλεσμα τριών μειζόνων ιστορικών γεγονότων:
(1) της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και της μετάβασης του «σοβιετικού κόσμου» στην Πλουραλιστική Δημοκρατία (τυπικά ή ουσιαστικότερα) μέσω της νεοφιλελεύθερης πρακτικής «σοκ και δέος», (2) της επιχείρησης «ενοποίηση της Ευρώπης» ως διακριτός πόλος ηγεμονίας υπό την πολιτική ηγεσία της Γερμανίας και την οικονομική του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, που συνεχίζει να λειτουργεί υπό την αιγίδα και υψηλή προστασία των ΗΠΑ, και (3) τον πραγματιστικό δρόμο μετάβασης του Μαοϊκού καθεστώτος στην Κίνα σε ένα ιδιόμορφο Κινεζικό Μοντέλο Καπιταλισμού, μέσω διαδοχικών σταδίων εναρμονισμού στο διεθνές σύστημα οικονομίας και ηγεμονίας [μια αντίθετη μεθοδολογία από αυτή του «σοκ και δέος», η οποία ξεκίνησε με αντιφάσεις και ανατροπές ήδη από τα μέσα του 1970].
Συνεπώς, ο πόλεμος σήμερα με την μορφή των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» ή των «διεθνών ανθρωπιστικών εκστρατειών», που ως πολιτική αφήγηση δομήθηκε κατά την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία για να θεμελιωθεί αργότερα πλήρως ως μορφή διεθνούς θεσμού επίλυσης κρίσεων στο εσωτερικό κυρίαρχων χωρών, αποτελεί σημαίνουσα έκφραση της Νέας (ηγεμονικής) Τάξης Πραγμάτων και συμβάλει φαινομενικά στην δυναμική σταθερότητα ενός διεθνούς «uni-multipolar» συστήματος – το οποίο μου έχει δοθεί η ευκαιρία να ορίσω και να αναπτύξω διεξοδικά κατά το παρελθόν, στο πλαίσιο αυτών των σημειωμάτων μου, αγαπητέ αναγνώστη.
Ωστόσο, οι ανθρωπιστικές εκστρατείες προκαλούν ένα αρνητικό spillover effect στην οργάνωση των διεθνών πολιτικών και του διεθνούς ανταγωνισμού που έρχεται να υπονομεύσει με διαλεκτικό τρόπο την ίδια την σταθερότητα του «Uni-multipolar World» μας, όπως τον είδε ο Samuel P. Huntington. Έτσι, από μοχλός στρατηγικής ενίσχυσης του «uni-multipolar» συστήματος [βασικά, ΗΠΑ- Κίνα, Ρωσία, ΕΕ (Γερμανία), με σημαντικές υποπεριοχές: Βραζιλία, Ινδία, Τουρκία, Ιαπωνία] οι «ανθρωπιστικοί πόλεμοι» μετατρέπονται, σιγά-σιγά και από εκστρατεία σε εκστρατεία, σε μοχλό ανατροπής του καθεστώτος της Νέας Τάξης Πραγμάτων από μέσα.
Αυτή η τάση θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε τραγικά για την ανθρωπότητα αποτελέσματα. Έναν διευρυμένο πόλεμο, την ένταση και έκταση του οποίου αδυνατώ να φανταστώ. Η υπόθεση της Συρίας αποτελεί ένα κομβικό σημείο για την ανάπτυξη αυτού του αρνητικού Spillover effect με δύο έννοιες όπως συστηματοποιούνται στη διεθνή βιβλιογραφία : Spillover effects are externalities of (1) International Interventions and Imperialism οr/and (2) economic activity or processes that affect those who are not directly involved.
Σημειολογικά, αντί για το σημαίνον ειρήνη, μέσω της πολιτικής αφήγησης και πολιτικής πρακτικής των «ανθρωπιστικών πολέμων εννοούμε το σημαίνον «ειρηνοποίηση». Αυτή είναι μια διαδικασία που εξελίσσει σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο τον αποικιακό πόλεμο – ο οποίος αποτέλεσε την οικονομικού τύπου (: καπιταλιστικού) εξέλιξη του κλασικού πολέμου κατά τη νεωτερικότητα – σε μια μεταμοντέρνα και μετανεωτερική μορφή ιμπεριαλισμού.
Κάπως έτσι εμφανίζεται η σοβαρή διαταραχή της δημοκρατικής οργάνωσης σε μια χώρα αιτία πρόκλησης εμφύλιας σύγκρουσης, που τείνει να διαταράξει την διεθνή σταθερότητα και την ειρηνική συνύπαρξη σε μια περιοχή του κόσμου. Και αντίστροφα, εάν ανακύψει κρίση στο πλαίσιο μιας διμερούς ή πολυμερούς διένεξης κρατών, το πρόβλημα αναζητείται και εντοπίζεται στην κρίση του δημοκρατικού φαινομένου στη χώρα που στοχοποιείται / ενοχοποιείται ως ταραξίας, ως «τρομοκράτης» εναντίον της διεθνούς κοινότητας. Άρα, από το σημαίνον ειρήνη περνούμε στο σημαίνον «ειρηνοποίηση» που παραπέμπει στο σημαινόμενο «στρατιωτικού χαρακτήρα επέμβαση», για την επαναφορά ενός καθεστώτος δημοκρατικής οργάνωσης στην χώρα υπό διεθνή έλεγχο. Και αυτό διότι ο νεοφιλελευθερισμός με την έννοια του νεολειτουργισμού στις διεθνείς σχέσεις πρεσβεύει πως «οι δημοκρατίες δεν πολεμούν αναμεταξύ τους».
Συνεπώς, τελικός, αναφερόμενος, προβαλλόμενος στόχος κάθε σύγχρονης «ανθρωπιστικής επέμβασης» είναι η ειρήνευση με την έννοια της ειρηνοποίησης, δια της επιβολής ενός δημοκρατικού καθεστώτος διακυβέρνησης με νεο-αποικιακή κουλτούρα , το οποίο μέχρι να σταθεροποιηθεί δικαιολογεί την κατοχή και την ηγεμονική παραμονή σε αυτή την χώρα των ειρηνευτικών στρατευμάτων, μαζί με μια ποικιλία ειρηνευτών/ διαμεσολαβητών, οι οποίοι επωμίζονται την ευθύνη για (1) πολιτική αναδιοργάνωση με power-sharing κατά το δοκούν, (2) διοικητική ανασυγκρότηση στο πλαίσιο της νέας σχέσης διεθνούς πατρωνίας, (3) εμπέδωση νεοφιλελεύθερων θεσμών γα την λειτουργία εθνικής οικονομίας και αγοράς. Στο μεταξύ οργιάζει φυσικά κάθε είδους λαθρεμπόριο, κάθε είδος έγκλημα και κάθε είδους ανθρωπιστική καταστροφή. Το πρόβλημα της ανθρωπιστικής κρίσης, δηλαδή, μέσω της «διεθνούς ανθρωπιστικής επέμβασης» επιδεινώνεται για να καταλήξει σε μια δραματική ανθρωπιστική καταστροφή μέσω της διαδικασίας ειρηνοποίησης, δια των όπλων της «ειρήνης» και της «δημοκρατίας»!
Το χιούμορ χωρά παντού, αναγνώστη μου, και μην δοκιμάσεις να με εμποδίσεις να το ασκώ. Όταν πια δεν θα έχει έννοια η γραφή και η γνώμη μου, αυτό θα έχει απομείνει για να μας ενώνει! Η ειρήνη έχει ως προϋπόθεση την δημοκρατική οργάνωση, με την πλήρη σημασία της διαρκούς ανάπτυξης υψηλότερου σημείου ισορροπίας μεταξύ ισότητας και ελευθερίας σε ένα αστικό περιβάλλον, εάν φυσικά δεν αναφερόμαστε σε ένα καθολικό μοντέλο σοσιαλιστικής οργάνωσης. Αυτή η «δημοκρατική οργάνωση» όμως εύκολα ή δυσκολότερα μπορεί να υπονομευτεί από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι πρώτα από όλα κλονίζουν το υφιστάμενο καθεστώς ευημερίας, δυναμιτίζοντας το κοινωνικό μοντέλο της συγκεκριμένης χώρας. Παράλληλα αρχίζουν οι προβοκάτσιες κάθε μορφής και μεγεθύνεται το καθεστώς πολιτικού και κοινωνικού αποκλεισμού εντός της χώρας. Η κοινωνική και πολιτική διαστροφή του πραγματικού και της καθημερινότητας τότε βασιλεύουν για να ορίσουν, συνήθως με αντιφατικό τρόπο, εχθρούς και φίλους. Η κοινωνική ειρήνη έχει πλέον διαταραχτεί και το έδαφος είναι γόνιμο για ακραίους τυχοδιωκτισμούς και τυχοδιώκτες, που θα δώσουν νόημα στον σύγχρονο ορισμό του «εμφυλίου». Από εκεί και έπειτα το σημαίνον της «ειρηνοποίησης» έχει σημαινόμενο την «ανθρωπιστική επέμβαση».
Κι αν νομίζεις πως στο μυαλό μου έχω όλες τις άλλες χώρες της ευρύτερης γεωπολιτικά περιοχής μας, υπό δημοκρατική και ανθρωπιστική κρίση, εκτός από την Ελλάδα, είσαι μακριά νυχτωμένος! Αυτή η γνώση επί της σχέσης «ειρήνη –διένεξη – δημοκρατία» κατεύθυνε τις προτάσεις μου μέχρι σήμερα για δημοκρατική φυγή προς τα εμπρός, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε με ένα Εθνικό Σχέδιο την ελληνική κρίση, δια της πολιτικοποίησής της και όχι της αποπολιτικοποίησής της.
Στο σημείο αυτό θα δοκιμάσω έναν σημειολογικό αφορισμό. Όπως οι σοβιετικές επεμβάσεις στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία (1956, 1968 αντιστοίχως), αποτελέσαν το σημαίνον του τέλους του σοσιαλιστικού εγχειρήματος, απομυθοποιώντας τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», έτσι και οι «ανθρωπιστικές εκστρατείες» της σήμερον θα αποτελέσουν το τέλος του «uni-multipolar» διεθνούς συστήματος ηγεμονίας και της επιχείρησης θεμελίωσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού παγκοσμίως.
Το τελευταίο οδηγεί ασφαλώς σε μια εντελώς καινούργια περίοδο για την ανθρωπότητα και τις διεθνείς πολιτικές, με δραματική μεταβολή του διεθνούς συστήματος ασφαλείας και του ΟΗΕ. Η επιχείρηση επαναφοράς κυρίαρχων υποτίθεται χωρών στην «σοσιαλιστική τάξη» οδήγησε σε μια μορφή ειρηνοποίησης που εξευτέλισε την οντολογία της λαϊκής δημοκρατίας. Σήμερα η επιχείρηση επαναφοράς κυρίαρχων υποτίθεται χωρών στην «νεοφιλελεύθερη τάξη» του «uni-multipolar world» οδηγεί σε μια μορφή ειρηνοποίησης που εξευτελίζει την αστική δημοκρατία. Και αυτό σημαίνει γενικευμένο πόλεμο και γενικευμένη καταστροφή, αν δεν ανοίξει από το κίνημα των εργαζομένων ένα ευρύ μέτωπο για εναλλακτικές μορφές Δημοκρατικής Ηγεμονίας με σοσιαλιστικό οραματισμό.
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Αν το σημαίνον είναι η ειρήνη και το σημαινόμενο η αρμονικά εξελισσόμενη (αστική) δημοκρατία, με την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, αποκέντρωσης και ευρείας συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις, του πλουραλισμού και της νομιμότητας σε ένα αναπτυγμένο καθεστώς ευημερίας, διαφάνειας και αυστηρού απολογισμού, τότε τι είναι πόλεμος σήμερα; Αυτό που εμφανίζει την παραπάνω σχέση αντίστροφα για να αναπτύξει την αφήγηση των λεγόμενων «διεθνών ανθρωπιστικών επεμβάσεων» ως σημαίνον μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία θεμελιώθηκε μετά την έμπρακτη ακύρωση του διπολισμού - της συμφωνίας της Γιάλτας και όσων την συμπλήρωσαν, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά στην περιοχή της Ευρασίας - που ήταν ασφαλώς το αποτέλεσμα τριών μειζόνων ιστορικών γεγονότων:
(1) της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και της μετάβασης του «σοβιετικού κόσμου» στην Πλουραλιστική Δημοκρατία (τυπικά ή ουσιαστικότερα) μέσω της νεοφιλελεύθερης πρακτικής «σοκ και δέος», (2) της επιχείρησης «ενοποίηση της Ευρώπης» ως διακριτός πόλος ηγεμονίας υπό την πολιτική ηγεσία της Γερμανίας και την οικονομική του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, που συνεχίζει να λειτουργεί υπό την αιγίδα και υψηλή προστασία των ΗΠΑ, και (3) τον πραγματιστικό δρόμο μετάβασης του Μαοϊκού καθεστώτος στην Κίνα σε ένα ιδιόμορφο Κινεζικό Μοντέλο Καπιταλισμού, μέσω διαδοχικών σταδίων εναρμονισμού στο διεθνές σύστημα οικονομίας και ηγεμονίας [μια αντίθετη μεθοδολογία από αυτή του «σοκ και δέος», η οποία ξεκίνησε με αντιφάσεις και ανατροπές ήδη από τα μέσα του 1970].
Συνεπώς, ο πόλεμος σήμερα με την μορφή των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» ή των «διεθνών ανθρωπιστικών εκστρατειών», που ως πολιτική αφήγηση δομήθηκε κατά την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία για να θεμελιωθεί αργότερα πλήρως ως μορφή διεθνούς θεσμού επίλυσης κρίσεων στο εσωτερικό κυρίαρχων χωρών, αποτελεί σημαίνουσα έκφραση της Νέας (ηγεμονικής) Τάξης Πραγμάτων και συμβάλει φαινομενικά στην δυναμική σταθερότητα ενός διεθνούς «uni-multipolar» συστήματος – το οποίο μου έχει δοθεί η ευκαιρία να ορίσω και να αναπτύξω διεξοδικά κατά το παρελθόν, στο πλαίσιο αυτών των σημειωμάτων μου, αγαπητέ αναγνώστη.
Ωστόσο, οι ανθρωπιστικές εκστρατείες προκαλούν ένα αρνητικό spillover effect στην οργάνωση των διεθνών πολιτικών και του διεθνούς ανταγωνισμού που έρχεται να υπονομεύσει με διαλεκτικό τρόπο την ίδια την σταθερότητα του «Uni-multipolar World» μας, όπως τον είδε ο Samuel P. Huntington. Έτσι, από μοχλός στρατηγικής ενίσχυσης του «uni-multipolar» συστήματος [βασικά, ΗΠΑ- Κίνα, Ρωσία, ΕΕ (Γερμανία), με σημαντικές υποπεριοχές: Βραζιλία, Ινδία, Τουρκία, Ιαπωνία] οι «ανθρωπιστικοί πόλεμοι» μετατρέπονται, σιγά-σιγά και από εκστρατεία σε εκστρατεία, σε μοχλό ανατροπής του καθεστώτος της Νέας Τάξης Πραγμάτων από μέσα.
Αυτή η τάση θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε τραγικά για την ανθρωπότητα αποτελέσματα. Έναν διευρυμένο πόλεμο, την ένταση και έκταση του οποίου αδυνατώ να φανταστώ. Η υπόθεση της Συρίας αποτελεί ένα κομβικό σημείο για την ανάπτυξη αυτού του αρνητικού Spillover effect με δύο έννοιες όπως συστηματοποιούνται στη διεθνή βιβλιογραφία : Spillover effects are externalities of (1) International Interventions and Imperialism οr/and (2) economic activity or processes that affect those who are not directly involved.
Σημειολογικά, αντί για το σημαίνον ειρήνη, μέσω της πολιτικής αφήγησης και πολιτικής πρακτικής των «ανθρωπιστικών πολέμων εννοούμε το σημαίνον «ειρηνοποίηση». Αυτή είναι μια διαδικασία που εξελίσσει σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο τον αποικιακό πόλεμο – ο οποίος αποτέλεσε την οικονομικού τύπου (: καπιταλιστικού) εξέλιξη του κλασικού πολέμου κατά τη νεωτερικότητα – σε μια μεταμοντέρνα και μετανεωτερική μορφή ιμπεριαλισμού.
Κάπως έτσι εμφανίζεται η σοβαρή διαταραχή της δημοκρατικής οργάνωσης σε μια χώρα αιτία πρόκλησης εμφύλιας σύγκρουσης, που τείνει να διαταράξει την διεθνή σταθερότητα και την ειρηνική συνύπαρξη σε μια περιοχή του κόσμου. Και αντίστροφα, εάν ανακύψει κρίση στο πλαίσιο μιας διμερούς ή πολυμερούς διένεξης κρατών, το πρόβλημα αναζητείται και εντοπίζεται στην κρίση του δημοκρατικού φαινομένου στη χώρα που στοχοποιείται / ενοχοποιείται ως ταραξίας, ως «τρομοκράτης» εναντίον της διεθνούς κοινότητας. Άρα, από το σημαίνον ειρήνη περνούμε στο σημαίνον «ειρηνοποίηση» που παραπέμπει στο σημαινόμενο «στρατιωτικού χαρακτήρα επέμβαση», για την επαναφορά ενός καθεστώτος δημοκρατικής οργάνωσης στην χώρα υπό διεθνή έλεγχο. Και αυτό διότι ο νεοφιλελευθερισμός με την έννοια του νεολειτουργισμού στις διεθνείς σχέσεις πρεσβεύει πως «οι δημοκρατίες δεν πολεμούν αναμεταξύ τους».
Συνεπώς, τελικός, αναφερόμενος, προβαλλόμενος στόχος κάθε σύγχρονης «ανθρωπιστικής επέμβασης» είναι η ειρήνευση με την έννοια της ειρηνοποίησης, δια της επιβολής ενός δημοκρατικού καθεστώτος διακυβέρνησης με νεο-αποικιακή κουλτούρα , το οποίο μέχρι να σταθεροποιηθεί δικαιολογεί την κατοχή και την ηγεμονική παραμονή σε αυτή την χώρα των ειρηνευτικών στρατευμάτων, μαζί με μια ποικιλία ειρηνευτών/ διαμεσολαβητών, οι οποίοι επωμίζονται την ευθύνη για (1) πολιτική αναδιοργάνωση με power-sharing κατά το δοκούν, (2) διοικητική ανασυγκρότηση στο πλαίσιο της νέας σχέσης διεθνούς πατρωνίας, (3) εμπέδωση νεοφιλελεύθερων θεσμών γα την λειτουργία εθνικής οικονομίας και αγοράς. Στο μεταξύ οργιάζει φυσικά κάθε είδους λαθρεμπόριο, κάθε είδος έγκλημα και κάθε είδους ανθρωπιστική καταστροφή. Το πρόβλημα της ανθρωπιστικής κρίσης, δηλαδή, μέσω της «διεθνούς ανθρωπιστικής επέμβασης» επιδεινώνεται για να καταλήξει σε μια δραματική ανθρωπιστική καταστροφή μέσω της διαδικασίας ειρηνοποίησης, δια των όπλων της «ειρήνης» και της «δημοκρατίας»!
Το χιούμορ χωρά παντού, αναγνώστη μου, και μην δοκιμάσεις να με εμποδίσεις να το ασκώ. Όταν πια δεν θα έχει έννοια η γραφή και η γνώμη μου, αυτό θα έχει απομείνει για να μας ενώνει! Η ειρήνη έχει ως προϋπόθεση την δημοκρατική οργάνωση, με την πλήρη σημασία της διαρκούς ανάπτυξης υψηλότερου σημείου ισορροπίας μεταξύ ισότητας και ελευθερίας σε ένα αστικό περιβάλλον, εάν φυσικά δεν αναφερόμαστε σε ένα καθολικό μοντέλο σοσιαλιστικής οργάνωσης. Αυτή η «δημοκρατική οργάνωση» όμως εύκολα ή δυσκολότερα μπορεί να υπονομευτεί από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι πρώτα από όλα κλονίζουν το υφιστάμενο καθεστώς ευημερίας, δυναμιτίζοντας το κοινωνικό μοντέλο της συγκεκριμένης χώρας. Παράλληλα αρχίζουν οι προβοκάτσιες κάθε μορφής και μεγεθύνεται το καθεστώς πολιτικού και κοινωνικού αποκλεισμού εντός της χώρας. Η κοινωνική και πολιτική διαστροφή του πραγματικού και της καθημερινότητας τότε βασιλεύουν για να ορίσουν, συνήθως με αντιφατικό τρόπο, εχθρούς και φίλους. Η κοινωνική ειρήνη έχει πλέον διαταραχτεί και το έδαφος είναι γόνιμο για ακραίους τυχοδιωκτισμούς και τυχοδιώκτες, που θα δώσουν νόημα στον σύγχρονο ορισμό του «εμφυλίου». Από εκεί και έπειτα το σημαίνον της «ειρηνοποίησης» έχει σημαινόμενο την «ανθρωπιστική επέμβαση».
Κι αν νομίζεις πως στο μυαλό μου έχω όλες τις άλλες χώρες της ευρύτερης γεωπολιτικά περιοχής μας, υπό δημοκρατική και ανθρωπιστική κρίση, εκτός από την Ελλάδα, είσαι μακριά νυχτωμένος! Αυτή η γνώση επί της σχέσης «ειρήνη –διένεξη – δημοκρατία» κατεύθυνε τις προτάσεις μου μέχρι σήμερα για δημοκρατική φυγή προς τα εμπρός, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε με ένα Εθνικό Σχέδιο την ελληνική κρίση, δια της πολιτικοποίησής της και όχι της αποπολιτικοποίησής της.
Στο σημείο αυτό θα δοκιμάσω έναν σημειολογικό αφορισμό. Όπως οι σοβιετικές επεμβάσεις στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία (1956, 1968 αντιστοίχως), αποτελέσαν το σημαίνον του τέλους του σοσιαλιστικού εγχειρήματος, απομυθοποιώντας τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», έτσι και οι «ανθρωπιστικές εκστρατείες» της σήμερον θα αποτελέσουν το τέλος του «uni-multipolar» διεθνούς συστήματος ηγεμονίας και της επιχείρησης θεμελίωσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού παγκοσμίως.
Το τελευταίο οδηγεί ασφαλώς σε μια εντελώς καινούργια περίοδο για την ανθρωπότητα και τις διεθνείς πολιτικές, με δραματική μεταβολή του διεθνούς συστήματος ασφαλείας και του ΟΗΕ. Η επιχείρηση επαναφοράς κυρίαρχων υποτίθεται χωρών στην «σοσιαλιστική τάξη» οδήγησε σε μια μορφή ειρηνοποίησης που εξευτέλισε την οντολογία της λαϊκής δημοκρατίας. Σήμερα η επιχείρηση επαναφοράς κυρίαρχων υποτίθεται χωρών στην «νεοφιλελεύθερη τάξη» του «uni-multipolar world» οδηγεί σε μια μορφή ειρηνοποίησης που εξευτελίζει την αστική δημοκρατία. Και αυτό σημαίνει γενικευμένο πόλεμο και γενικευμένη καταστροφή, αν δεν ανοίξει από το κίνημα των εργαζομένων ένα ευρύ μέτωπο για εναλλακτικές μορφές Δημοκρατικής Ηγεμονίας με σοσιαλιστικό οραματισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου