Ο Νίκος Τζανής από το παρελθόν του μέλλοντός μας.. 


 Ευγένιος Ανδρικόπουλος 

Ισχυρότατο σοκ προκάλεσε σε όλη τη χώρα και όχι αποκλειστικά στην Λάρισα η «δολοφονία» του Νίκου Τζανή μέλους της Συντονιστικής επιτροπής των Ανεξάρτητων Ελλήνων.. 

Γιατί περί δολοφονίας πρόκειται με φυσικό αυτουργό τον ίδιο και ηθικούς όλα τα καθεστωτικά ανδρείκελα που κατ’ εντολή των χρηματοπιστωτικών νονών του ευρωπαϊκού ιερατείου, διαχειρίζονται ως «βαποράκια» τους τον τόπο. 
Με μια διαφορά. 
Πως σε τούτη τη περίπτωση την ηχηρή έκρηξη στη συλλογική συνείδηση προκάλεσε η συντριπτική απόγνωση του εκλιπόντος που συμπυκνώθηκε όλη σε μια δραματική κραυγή: «Εύχομαι το αίμα μου να γίνει ποτάμι και να τους πνίξει!» 


Όχι, εκτός του ότι δεν συναινώ στην οικειοθελή απώλεια μιας ζωής, δεν αυταπατώμαι. Ο Νίκος Τζανής δεν φιλοδόξησε να ντυθεί της αίγλης του συντοπίτη του Ρήγα Βελεστινλή ή Κυρίτζη κατά το πραγματικό πατρώνυμό του. 

Μα μήτε κι ο ίδιος ο Ρήγας ο ταπεινός γόνος των ραγιάδων της Θεσσαλίας γεννήθηκε προφήτης, μήτε αναχωρητής ή ιεραπόστολος για να οδεύσει προς έναν θάνατο εξαγνισμού ώστε να εξασφαλίσει την μακαριότητα του παραδείσου. 

Το μόνο που είχε αξιωθεί ήταν να γίνει οραματιστής, κήρυκας του Ξεσηκωμού.. 

Δυστυχώς ο Ρήγας ήταν ένας. 
Όπως ο Οδυσσέας ο Ελύτης ή ο κατά τους ισπανόφωνους ποιητής των ποιητών του εικοστού αιώνα, ο Γιάννης ο Ρίτσος. 

Της αδυναμίας έτσι όλων μας, του αδικοχαμένου συμπεριλαμβανομένου, στην λυρική αποτύπωση των συναισθημάτων μας για την αναπτέρωση του αποσαθρωμένου ηθικού των συμπατριωτών μας, ο Νίκος Τζανής προέβη σε κάτι εξ’ ίσου δραστικό:

Έθεσε στην ζυγαριά ακριβείας της εθνικής συνεισφοράς, το ειδικό βάρος της ίδιας του της ζωής για να την ισοσταθμίσει, προσθέτοντας ένα ακόμη ψηφίο στο μωσαϊκό της γενικής αφύπνισης.. Με τις αιτίες αυτής -της αφύπνισης-  να παραπέμπουν σε ότι ο Ρήγας είχε σαφώς και κατηγορηματικά ορίσει δια του όρκου του: 

«Να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα, και γονείς, 
Τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς, 
Καλλιώναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, 
Παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή…» 

 Με το παρελθόν του μέλλοντός μας δεν μοιάζει;