Κοινωνική ιδιοκτησία το φάρμακο
Η καπιταλιστική κρίση βγάζει στον αφρό όλες τις «παθογένειες» του συστήματος. Σ' όλο τον κόσμο στο χώρο της Υγείας οι κυβερνήσεις - και η ελληνική - έχουν γανώσει τα μυαλά των ανθρώπων με τον ισχυρισμό ότι υπάρχει υπερκατανάλωση φαρμάκων και ότι γίνονται διάφορες λοβιτούρες που εκτινάσσουν το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης στα ύψη. Η χτεσινή έκθεση του ΟΟΣΑ ομολογεί ότι δε φταίει η υπερκατανάλωση των φαρμάκων, δε φταίνε καν δημογραφικά στοιχεία (πχ δεν φταίνε οι γέροντες που ζουν περισσότερο καταναλώνοντας περισσότερα φάρμακα), δε φταίνε καν παράγοντες που συνδέονται με το εισόδημα. Αντίθετα, πεντακάθαρα λέει: Η άνοδος της τεχνικής επέτρεψε την παραγωγή φαρμάκων που χτες δεν υπήρχαν και κατά συνέπεια αύξησε τον όγκο αυτών των προϊόντων. Και δεύτερον αυτό που αυξάνει το κόστος είναι η άνοδος στις τιμές.Η ομολογία έχει την αξία της καθώς η συνταγή για τις δαπάνες για την Υγεία που προωθεί ο ΟΟΣΑ λέει περίτεχνα ότι πρέπει να υπάρχουν περικοπές στις παροχές σαν το μόνο μέτρο για να περιοριστούν τα σχετικά κονδύλια αφού θεωρεί ότι αυτό που δεν μπορεί να περικοπεί είναι τα κέρδη των πολυεθνικών που ελέγχουν το φάρμακο και την τιμή του.Διαβάζοντας ανάποδα το συμπέρασμα είναι ότι η γιατρειά δεν μπορεί να εξαρτάται από τα κέρδη των εταιρειών και άρα όλο το σύστημα, από την έρευνα ως την παραγωγή και τη διάθεση του προϊόντος φάρμακο, δεν μπορεί παρά να είναι κάτω από κοινωνική ιδιοκτησία, γεγονός που με τη σειρά του απαιτεί άλλη εξουσία για να το επιβάλει.