Προσυνεδριακός διάλογος ΚΚΕ:

  

Ζυμώσεις αγώνων καθεστωτικής ανατροπής ή προεκγύμναση ανάδειξης νέων πολιτικών στελεχών;

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Δημιουργική, έτσι τουλάχιστον δείχνει, είναι η αντιπαράθεση που έχει προκύψει στα σπλάχνα του ΚΚΕ καθώς άπαντες βαδίζουν στον δρόμο προς το 19^ο συνέδριο τού εν λόγω κόμματος. 

Ενδεικτικές είναι οι απόψεις που κατατίθενται στον προσυνεδριακό διάλογο από μέλη και στελέχη του  στον Ριζοσπάστη, τις οποίες όστις τις αναγνώσει με προσοχή, θα διαπιστώσει μια ευρύτατη γκάμα προβληματισμού σε σχέση με τις πολιτικές πρακτικές της ηγεσίας επί κομβικών θεμάτων, δίχως αυτό κατ' ανάγκη να σημαίνει πως έχουν και από τα πράγματα δικαιωθεί.


Για παράδειγμα η κριτική που ασκείται στην ηγεσία για την εγκατάλειψη του «Αντιμονοπωλιακού, Αντιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετωπου» ως πολιτικού προγράμματος το οποίο είχε αποφασιστεί στο 15^ο συνέδριο το 1996, μάλλον είναι κενή περιεχομένου, δεδομένου πως τα εκλογικά αποτελέσματα απόδειξαν την αποτυχία του επειδή:

Ή η κορυφαία πολιτική εκπροσώπηση του ιστορικού αυτού κόμματος αδυνατούσε να την εκφράσει πειστικά, ή ο λαός τρομοκρατημένος δεκαετίες τώρα από την καθεστωτική προπαγάνδα τού «θα έρθει η Παπαρήγα και θα σου πάρει το σπίτι» αρνείται να συσπειρωθεί πίσω από αυτή. Και πότε; Όταν ήδη το σπίτι τού το παίρνει η τράπεζα δια μέσου της καθεστωτικής αλητείας..

Ένα άλλο παράδειγμα μάλλον ουτοπικής αν όχι ύποπτης σε σχέση με το πολιτικό περιβάλλον κριτικής, είναι εκείνο που παραπέμπει στη πεισματική άρνηση του ΚΚΕ να συμπράξει με όμορες αντιμνημονιακές παρατάξεις για την δημιουργία ενός νικηφόρου μετώπου κατά των τοκογλυφικών γιουσουφιών. 

Θέση που παρέχει στην ηγεσία την βολή των εύκολων αντεπιχειρημάτων πως σε ένα τέτοιο μέτωπο, θα διεκδικούσε αυτοδικαίως την είσοδό της ακόμη και η Χρυσή Αυγή, της οποίας τα «ούγκανα» στη βουλή με τον τραγέλαφο του "αντιμνημονιακού" τους λόγου, καταδεικνύουν ότι μπορεί να γαυγίζουν κατά του συγκυβερνητικού τρικέφαλου τέρατος, αλλά δεν το δαγκώνουν.


Περιορίστηκα σε αυτά γιατί το να επεκταθεί κανείς στην κριτική τού για ποια στέρεα αιτία δεν παρενέβη το ΚΚΕ στο Κίνημα των Πλατειών όταν αποδεδειγμένα αυτό στρεφόταν ισοπεδωτικά κατά παντός και εντός της βουλής υπευθύνου ή ανευθύνου για το δράμα του λαού, (θυμάστε μήπως το να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή;) θα ήταν σαν να έκοβε  τους όρχεις του για να τιμωρήσει την άπιστη σύζυγό του.


Υπό τις δεδομένες συνθήκες έτσι, ακούγεται στα δικά μου αυτιά περισσότερο βατή η νέα συνθήκη της «λαϊκής εξουσίας» που προτείνει να συνυπογράψει με τον Έλληνα το κόμμα αυτό της ελάσσονος αντιπολίτευσης. 

Πρώτον γιατί δεν εκτρέπεται των ιδεολογικών του θεωρημάτων και δεύτερον γιατί υπερασπίζεται ότι μετά πάθους κι εγώ πιστεύω και χρόνια τώρα καταθέτω:
 

Πως ετούτος ο πολιτικά αλλοπρόσαλλος και κοινωνικά ασύντακτος εξ αιτίας της πολυπλοκότατης οικονομικής διαστρωμάτωσης λαός, οφείλει προ των δεινών που συσσωρεύονται εμπρός του, να αφομοιώσει ως το μεδούλι των οστών του πως: 

Μεσίες ή Σωτήρες δεν υπάρχουν και πως αν θέλει πράγματι να διέλθει με τις μικρότερες δυνατές απώλειες της στενωπού των τοκογλύφων, οφείλει να πάρει την υπόθεση του αγώνα στα χέρια του. 

Διαφορετικά τον αναμένει Καιάδας..