Για τον Αγάθωνα.. 

Το δικαίωμα στην ξεφτίλα είναι αναφαίρετο!! 

Του Ανωνύμου του Έλληνος 

Παρότι άλλως περιμένετε, δεν θα εναντιωθώ, δεν κατακρίνω τον φίλο μου Αγάθωνα Ιακωβίδη, που τώρα στα γεράματα την είδε συμβιβασμένο τζόβενο και μπήκε στην στρούγκα της Πιθηκοβίζιον (Γιουροβίζιον την λέει ο Καπιταλισμός, προφανώς-κατά το ξύδι γλυκάδι;- για να προσελκύσει τον ευρωπαϊκό όχλο). 

Όχι! Κατηγορηματικό όχι στην κριτική! Αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα του καθενός! Το δικαίωμα στην ξεφτίλα! Υποθηκεύοντας τα ιερά και τα όσια του λαϊκού μας πολιτισμού! Ουδόλως μ’ ενοχλεί αν τάχα συνιστά κακοποίηση του «Ρεμπέτικου» η συμμετοχή του εν λόγω τραγουδιστή! 


Το Λαϊκό Αστικό Τραγούδι, το επονομαζόμενο Ρεμπέτικο, δεν πλήττεται με διεθνή καραγκιοζιλίκια, που τάχα γίνονται εξ ονόματός του, όπως η Πιθηκοβίζιον. Είναι μαζί με τον Κωνσταντίνο Καβάφη και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη (στην λόγια τέχνη) η κορυφαία καλλιτεχνική συνεισφορά της Ελλάδας στο παγκόσμιο ραβαΐσι του 20ού αιώνα. Δεν πρόκειται λοιπόν για διεθνή προαγωγή του 

«Ρεμπέτικου», για να απαντήσω στον φίλο μου Διονύση Μανιάτη, που με πήρε τηλέφωνο για να προτρέψει: Πρέπει οπωσδήποτε να ενισχύσουμε τον Αγάθωνα γιατί προβάλλει το «Ρεμπέτικο»! Το ποιό; Γραφικός γεράκος με αρειμάνια μουστάκια ίσταται παίζοντας (τρόπος του λέγειν, σε τόση βαβούρα και play back) μπαγλαμά και γύρω να χοροπηδάνε δίκην μαϊμούς;

 Όχι δεν είναι ρεμπέτικο ώστε να υπάρχει κίνδυνος να «τρίξουν» τα κόκαλα του Μάρκου, του Αρτέμη, του Τσαούς και του Κάβουρα! 
Χυδαίο υποπροϊόν! 

Όπως τότε, που παράγονταν το «Ρεμπέτικο» η άθλια εξουσία πλάσαρε χαζοχαρούμενα και γλυκερά ελαφρά τραγουδάκια, πάντα τηρουμένων των αναλογιών, γιατί κάθε εποχή δεν έχει μόνο τα καλούδια, που της αξίζουν, αλλά και το αντίθετό τους, την σαβούρα!