Οι άλλοι με ματιά

 

Δεν τους προκύπτει ανάπτυξη..

Κάλπικη αγωνία: «Δυστυχώς λείπουν αυτή την ώρα λαμπερές προσωπικότητες, καθαρά μυαλά που να μπορούν να μιλήσουν στην κοινή γνώμη και να δείξουν ότι υπάρχει ο δρόμος της ανάπτυξης» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Για έναν νέο Μεσία: «Οι περισσότεροι Ελληνες έχουν διαγράψει το παρελθόν. Οπως ήδη έχει γραφεί, η Κοινωνία Τον Αναζητεί και περιμένει» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).


Με την εκμετάλλευση σημαία τους: «Στις ΗΠΑ το φτωχότερο 20% του πληθυσμού είδε την περίοδο 1979-2007 τα εισοδήματά του να αυξάνονται κατά μέσον όρο 2.400 δολάρια ήτοι 16%. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το πλουσιότερο 1% είχε αύξηση εισοδημάτων κατά 281%, δηλαδή κατά μέσον όρο 971.200 δολάρια (...) Από τη στιγμή που όλοι γίνονταν σε απόλυτα μεγέθη πλουσιότεροι, λίγοι νοιάζονταν για το γεγονός ότι οι περισσότεροι γίνονταν συγκριτικά φτωχότεροι (...) Μέχρι που το σύστημα στόμωσε (...) Σπάει ο ασθενέστερος κύκλος (...) τα στεγαστικά δάνεια των φτωχότερων Αμερικανών. Οι μαζικές κρατικές παρεμβάσεις απλώς μεταφέρουν τη "φούσκα" του χρέους από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα (ΗΠΑ) και από τις αγορές στις πλουσιότερες χώρες (Ευρώπη). Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται διότι ο καπιταλισμός έχει δύο ποδάρια: παραγωγή και κατανάλωση. Οι ανισότητες ευνόησαν την παραγωγή, ο δανεισμός για ένα διάστημα εξισορρόπησε την κατανάλωση, αλλά μετά το 2008 που δεν κυκλοφορούν πια δανεικά έχουμε στην ουσία -πέρα από τα επιμέρους χαρακτηριστικά- αυτό που ο Καρλ Μαρξ ονόμαζε "καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής". Αυτό το αντελήφθη μέχρι και ο Economist (...) ο... τέταρτος δρόμος (...) που προτείνει ο Economist συνοψίζεται στο τρίπτυχο "ανταγωνισμός, στόχευση, μεταρρυθμίσεις" (...) οι πλούσιες και οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να αλλάξουν στόχους των κοινωνικών μεταβιβάσεων· από τους πλουσιότερους ηλικιωμένους στους φτωχότερους νέους. Αυτό για τον Economist σημαίνει λιγότερα για συντάξεις και περισσότερα για παιδεία» (από ανάλυση στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Τα κεφάλια μέσα: «Η τρικομματική κυβέρνηση δεν θα κριθεί από μια επιμέρους διαπραγμάτευση, αλλά από την ικανότητά της να επανεκινήσει την ελληνική οικονομία μέσα στους προσεχείς μήνες. Αυτό σημαίνει σκληρή δουλειά και πολιτική ενότητα: θα ήταν καταστροφή αν χρησιμοποιούσαμε τα χρήματα του δανείου για να οδηγηθούμε στις κάλπες» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).