«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ»

Σε μπιστικούς του Μάνεση μετέτρεψε την Ελληνική Αστυνομία η συγκυβερνητική τριανδρία.. Ποιος τους πληρώνει; Ο λαός ή ο Μάνεσης;

Τιμή σε αυτούς τους ανυπότακτους εργάτες που απόδειξαν πως δίχως την δουλιά τους γρανάζι δεν γυρνά..

Ασπρόπυργος, 9.05 χτες το πρωί. Οι απεργοί χαλυβουργοί, μετά από εννιά μήνες απεργία, μπαίνουν ξανά στο εργοστάσιο από την κεντρική πύλη συγκροτώντας διαδήλωση, υψώνοντας τη γροθιά τους και κρατώντας ένα γαρίφαλο στο χέρι. 

Εφαρμόζουν την απόφαση της 20ής γενικής τους συνέλευσης που έγινε το Σάββατο το μεσημέρι και έλεγε ότι μπαίνουν στο εργοστάσιο για να συνεχίσουν με άλλες μορφές τον αγώνα τους, ανατρέπουν για μια ακόμα φορά το σχεδιασμό του βιομήχανου Μάνεση, που τώρα πια είχε κάνει καθαρό ότι επεδίωκε να οδηγήσει σε εκφυλισμό την απεργία, να διαλύσει το σωματείο και για να πετύχει αυτό το σχέδιό του είχε αμέριστη βοήθεια απο την κυβέρνηση που έθεσε στην υπηρεσία του την κρατική καταστολή.

Οι απεργοί με όλα τα μέλη της διοίκησης του Σωματείου της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» με επικεφαλής τον πρόεδρο Γιώργο Σιφωνιό, πέρασαν την πύλη συντεταγμένα και οργανωμένα ως οι πραγματικοί νικητές αυτής της εννιάμηνης απεργιακής μάχης.

Τα συνθήματα από τους εργαζόμενους άλλων κλάδων που έσπευσαν για μια ακόμη φορά στο χώρο του εργοστασίου από τα ξημερώματα για να συμπαρασταθούν στους χαλυβουργούς, δονούν την ατμόσφαιρα την ώρα που οι χαλυβουργοί κατευθύνονται στα πόστα τους. «Εννέα μήνες απεργία, αξέχαστη θα μείνει αυτή η απεργία», «Με αίμα και ιδρώτα δένεται το ατσάλι, οι χαλυβουργοί δεν σκύβουν το κεφάλι» «αγώνας, ρήξη, ανατροπή, το δρόμο δείχνουν οι χαλυβουργοί».

Με αυτό τον τρόπο θέλησαν Μάνεσης και κυβέρνηση να μπουν οι εργαζόμενοι για δουλειά. Κάτω από τη «σιδερένια φτέρνα» των δυνάμεων καταστολής. Δεν τους πέρασε...

Ο πολύμηνος αγώνας τους, αποτελεί έναν ακόμη φωτεινό φάρο στους αγώνες της εργατικής τάξης για την τελική νίκη με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Δίδαξε ηρωισμό και αυτοθυσία απέναντι στην ίδια την αστική τάξη, τις κυβερνήσεις της -αντιμετώπισε κατά σειρά τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά- τα αστικά ΜΜΕ, τις δυνάμεις καταστολής, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς του Μάνεση.

Παρά το γεγονός ότι με την απεργία τους ανάγκασαν τον Μάνεση να αποσύρει προς το παρόν τα αρχικά σχέδιά του για επιβολή 5ωρης απασχόλησης με αντίστοιχη μείωση μισθών, δεν σταμάτησαν αλλά συνέχισαν αγωνιζόμενοι για την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων δίνοντας το πραγματικό νόημα του συνθήματος «Ενας για όλους και όλοι για έναν».