Το ντέρμπυ της ντροπής

Ποδόσφαιρο με τα πρεζόνια

Η ίδια η αστυνομία εξήρε το έργο της στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ. Οπως το έχει κάνει πολλάκις στο παρελθόν σε ντέρμπι στην Τούμπα, στη Λεωφόρο, στη Ριζούπολη, στο Καραϊσκάκη. 

Ενα ντέρμπι χωρίς οπαδούς των δύο ομάδων μετατράπηκε σε αρένα λιονταριών με τα καπνογόνα, τις ρίψεις καθισμάτων, τους τραυματίες, τις φωτιές και τα δακρυγόνα να συνθέτους την συνηθισμένη εικόνα των αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος.

Η μονάδα μέτρησης επεισοδίων

Είναι γνωστό πως από σήμερα θα θυμηθούμε παλαιότερα γεγονότα σε γήπεδα, είναι δεδομένο πως θα θυμηθούμε τη Ριζούπολη. Είναι η γνωστή τακτική της ελληνικής νοοτροπίας με τη "μονάδα μέτρησης επεισοδίων". Αυτά είναι δεδομένα και δεν μας εκπλήσσουν. Ούτε η στάση των δημοσιογράφων κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, αλλά και μετά όπου έχυσαν τόνους κροκοδείλιων δακρύων. Ούτε ο ρόλος του Στάθη Θεοχάρη που επέλεξαν να ερμηνεύσουν συνάδελφοι θέλοντας να καταδικάσουν τα γεγονότα στο ντέρμπι της ντροπής και -πρωτίστως- να προστατεύσουν το προϊόν για το οποίο έδωσαν ένα κάρο εκατομμύρια ευρώ. Τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση πια.

Κάποια στιγμή, όμως, αυτό το πράγμα που λέγεται ελληνική δικαιοσύνη πρέπει να λάβει μέτρα και να κινηθεί κατά των ηθικών αυτουργών.


Αυτοί είναι που δημιουργούν το μεγαλύτερο κακό. Η πλειοψηφία (δυστυχώς έγινε πλειοψηφία) των δημοσιογράφων, ο οπαδικός Τύπος, οι "κύκλοι" των ΠΑΕ, οι επικοινωνιολόγοι, οι παράγοντες και άλλοι πολλοί που απαρτίζουν τον ελληνικό αθλητισμό.

Υποκριτές σε μια γυάλα...

Αλήθεια, όλοι δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα γίνουν επεισόδια την Κυριακή ως αντίποινα για τα περσινά γεγονότα στο Καραϊσκάκη; Δεν είμαστε και οι ίδιοι ηθικοί αυτουργοί που προσπαθήσαμε να πλασάρουμε το κλασικό ντέρμπι σαν μία σούπερ ντούπερ μονομαχία; Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε υποκριτές όταν ήμασταν προετοιμασμένοι για τα επεισόδια; Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε που μας διακατέχει η αιμοδιψία; Εκτός αν ζούμε σε γυάλα και πιστεύαμε στον δικό μας ονειρεμένο -βγαλμένο από ταινία του Τιμ Μπάρτον- κόσμο ότι όλα θα κυλούσαν ήρεμα και θα γράφαμε για θρίαμβο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που απολαύσαμε μπάλα σε ντέρμπι;

Ας το παρατήσει...

Αν ο κ.Μπιτσαξής και ο κάθε Μπιτσαξής δεν μπορεί να διοργανώσει ένα πρωτάθλημα της προκοπής χωρίς τραυματίες και νεκρούς, ας τα παρατήσει και ας το υποβαθμίσει. Ας είναι μία κατάσταση σαν κι αυτή που βλέπεις στην πλατεία Βάθη (και όχι Βάθης όπως είθισται να γράφεται) με τα πρεζόνια να περπατούν σαν ζόμπι ζητώντας τη λύτρωση (όπως αυτοί τη βλέπουν). Ας γίνει έτσι και το ποδόσφαιρο. Να παίζουν 22 ποδοσφαιριστές μπροστά σε χιλιάδες ανεγκέφαλους κι εμείς απ' έξω να κλείνουμε το παράθυρο, όπως κάνουμε μόλις μας πλησιάζει κάποιο πρεζόνι.

Οσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι των δύο "αιωνίων", πρόκειται για κατόρθωμα αυτό που έχει πετύχει ο Παναθηναϊκός. Από την εντυπωσιακή και χορταστική ομάδα του πρώτου γύρου, έφτασε να είναι ένα συνονθύλευμα που απεχθάνεσαι να βλέπεις. Και όλα αυτά μέσα σε λίγους μήνες. Αν κάποιος ουδέτερος παρατηρητής παρακολουθούσε τον Παναθηναϊκό των τελευταίων αγώνων και δη αυτόν της Κυριακής θα θεωρούσε ότι τα επεισόδια των οπαδών έγιναν ως μία μορφή ξεσπάσματος για αυτά που έβλεπαν στον αγωνιστικό χώρο.

Ο Ολυμπιακός πήγαινε "ξεκούραστα" για το "Χ" και αν ο Βαλβέρδε δεν φοβόταν να ανοιχτεί από την αρχή, αλλά και αν δεν είχε προηγηθεί η Μέταλιστ, ίσως τώρα να γράφαμε για έναν ιστορικό θρίαμβο των "ερυθρολεύκων". Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός που παρουσιάστηκε στο ντέρμπι της Κυριακής ήταν ο χειρότερος των τελευταίων 30 χρόνων. Χωρίς αρχή, μέση και τελική προσπάθεια!

Η ατάκα του Βαγγέλη Μαρινάλη

Τέλος, για επιμύθιο, ας θυμηθούμε την περίφημη ατάκα του Βαγγέλη Μαρινάκη περί εγκλήματος κατά της Ελλάδας. Μία ατάκα που ξεσήκωσε τα πλήθη και έγινε αφορμή να γιγαντωθεί αυτή η "αιώνια" κόντρα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, το ίδιο πρόσωπο γίνεται τιμητής του ελληνικού ποδοσφαίρου και της Ελλάδας και ζητά να διατηρηθούν χαμηλοί τόνοι. Δύο πράγματα συμβαίνουν: είτε κατάλαβε το λάθος του είτε νομίζει ότι μιλά σε πρόβατα, όπως θα έλεγε και ο -πρώην εδώ και καιρό- ποδοσφαιριστής Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος.

Και του χρόνου...