Ο παπάς, η δασκάλα, ο ψαράς και οι... αρχές του Τύπου
Για την αναδημοσίευση
Νίκος Ρούσσης
Δεν είμαι από χωριό, αλλά κατά πως μου έχουν μεταφέρει, κάθε Κυριακή πρωϊ, στο κεντρικό καφενείο της πλατείας του χωριού, κάθονταν ο παπάς, ο δάσκαλος ή η δασκάλα, επιφανείς επαγγελματίες, όπως ο φούρναρης, ο μπακάλης και ο ψαράς καθώς και οι αρχές. Ο αστυνόμος, ο δικαστής και ο δήμαρχος.
Εκεί, ανάμεσα σε καφέδες “τουρκικους”, ούζα και τσίπουρα, απηύθυναν εγκάρδιους αγωνιστικούς χαιρετισμούς στο πόπολο της περιοχής και ανταπέδιδαν κάποιες δουλικές καλημέρες.
Χαμηλόφωνα, όμως, για να μην τους ακούνε, κανόνιζαν “τα δικά” τους. Ποιός θα δικαστεί σε βαριά ποινή γιατί σήκωσε κεφάλι, ποιά “άτακτα παιδάκια” πρέπει να αποβάλλει η δασκάλα από το σχολείο, ποιούς πρέπει να τρομοκρατήσει ο αστυνόμος και ποιούς πρέπει να ευνοήσει ο δήμαρχος, με τις χορηγίες του.
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που αυτά τα αγνά ήθη και έθιμα της ελληνικής επαρχίας, έχουν μεταφερθεί, ίδια και απαράλλαχτα, στο μεγάλο-είν' η αλήθεια- χωριό του Τύπου.
Με κάποιους τρόπους, όχι και τόσο αντιπροσωπευτικά δημοκρατικούς, σ' ένα μαγαζί αυτού του χωριού, που τάφερνε δύσκολα πέρα, βρέθηκαν να κάνουν κουμάντο ένας παπάς, ένας ψαράς και μία ...δασκάλα.
Αλλαξαν την ταμπέλλα του μαγαζιού, έβαλαν μέσα άλλη πραμάτεια και με το πίτσι-πίτσι, έψησαν κι' ορισμένους αφελείς του χωριού να βάλλουν ένα χεράκι, για να περπατήσει το...κατάστημα.
Ο παπάς θα κάνει τον αγιασμό και θα φροντίσει να μην υπάρχει στο μαγαζί κάθε τι που ενοχλεί το Πα-παδαριό και μπορεί να προκαλέσει Σόκ στην πελατεία μας.
Ο δικαστής είναι μιλημένος. Θα βγάλει τέτοια απόφαση που θα μας δώσει το δικαίωμα να λειτουργήσουμε το μαγαζάκι κανονικά, σαν να είναι δικό μας.
Στον μπροστινό πάγκο θα πουλάει για φρέσκιες, τις τσιπούρες ιχθυοτροφείου ο Ψαράς, παραδίπλα, κάτι παλιοί φουρναραίοι, θα ανταλλάσουν τα προϊόντα τους, με ακάλυπτες επιταγές του παρελθόντος και η δασκάλα, που είναι αυστηρή, τσαχπίνα και ...ιδεολόγα, θ' αναλάβει να συνετίσει κάθε “άτακτο παιδί” που θα θελήσει, ενδεχομένως, να μας χαλάσει τη δουλειά.
Ωραία όλα αυτά, είπαν ορισμένοι, ποιός θα βάλλει όμως τα λεφτά για να ξεκινήσουμε.
Θα μας βοηθησει ο “δήμαρχος” είπαν τα νέα “αφεντικά”.
Εχει μεγάλη εξουσία στον Δημο και το δημοτικό συμβούλιο κάνει ότι του πεί αυτός. Θα μας δώσει λεφτά για ν' αγοράσουμε ότι μας χρειάζεται, προκειμένου να αναγκασθει η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού να το εγκαταλείψει, να το πάρουμε εμείς και να το κάνουμε συνεταιριστικό παντοπωλείο.
Κρατάτε μυστικό; Είπαν.
Είναι και κάτι πρωτευουσιάνοι που περιμένουν να δούν αν τα καταφέρουμε. Εχουν λεφτά, πολλά λεφτά, μαύρα βέβαια αλλά πολλά λεφτά.
Μόλις το συνεταιριστικό παντοπωλείο προχωρήσει, θα βάλλουν τα λεφτά τους και θα το κάνουν “συνεταιριστικό σούπερ-μάρκετ”.
Και τότε θα δείτε θαύματα.
Πράγματι, ο δήμαρχος έδωσε τα λεφτά χωρίς έγκριση του δημοτικού συμβουλίου και το κυριότερο, χωρίς να πάρουν τίποτα χαμπάρι οι δημότες.
Οι χωριανοί “τσίμπησαν” και άρχισαν ν' αγοράζουν την καινούργια πραμάτεια του “συνεταιριστικού παντοπωλείου”.
Τα ευρουδάκια άρχισαν να μαζεύονται στο παγκάρι του παπά, στον πάγκο του ψαρά και των φουρναραίων που λέγαμε ενώ, η δασκάλα έπιασε στασίδι, στα τοπικά ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, συνεντευξιαζόμενη και εκσταζιαζόμενη, για το όνειρο της ΚΟΒΑΣ των παντοπωλών που γίνεται πραγματικότητα.
Ελα όμως που, όπως σας είπα, εγώ δεν είμαι απο χωριό...
”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου