ταμείον uber alles

Ο κ. Βενιζέλος, ο πολιτικός που έβαλε διαφορετικό ΦΠΑ στις μπουγάτσες με κανέλα ή όχι, ο άνθρωπος που έκανε λεονταρισμούς στην Τρόικα, ενώ πριν (και μετά) τους έδειχνε από ποιαν ατραπό θα μπορούσαν να διαβούν οι Αθάνατοι του Ξέρξη, ο κ. Βενιζέλος ο άνθρωπος που χαράτσωσε τα νοικοκυριά κεραυνοβολώντας τα μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, ο κατά γενική (ευρωπαϊκή) εκτίμηση χειρότερος Υπουργός της Ενωσης, ο


Μπενύτο που σκάρωσε τον νόμο περί Τύπου έτσι ώστε να φιμώνεται απ' τις αγωγές, ο Μπενύτο που έχει κάνει το Σύνταγμα κουρελόπανο τόσον όσο στα πιο τρελά του όνειρα κι ο άλλος Μπενίτο,


απεφάνθη προσφάτως στη Βουλή ότι η «Ελευθεροτυπία» «αποδύεται σε μια επίθεση συστηματική κατά του τραπεζικού συστήματος».



Τώρα, αν «επίθεση κατά του τραπεζικού συστήματος» είναι οι αποκαλύψεις της εφημερίδας για την Proton Bank (και βεβαίως για τις προσπάθειες Βενιζέλου να τη «σώσει»), αν επίθεση είναι ο έλεγχος που ζητά η εφημερίδα να ασκηθεί για το «πού πήγαν» τα κολοσσιαία ποσά με τα οποία οι κυβερνήσεις του δικομματισμού έχουν «προικίσει» τις Τράπεζες, αν


επίθεση είναι η προσπάθεια της εφημερίδας να δώσει φωνή σε εκατοντάδες χιλιάδες δυσπραγούντες δανειολήπτες, αν όλα αυτά δεν είναι


όχι μόνον απολύτως συμβατά με τη δημοσιογραφική δεοντολογία αλλά και υποχρέωση της εφημερίδας (κι όχι μόνον της «Ε»), αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη.


Το ήθος όμως του κ. Βενιζέλου -όπως κάθε ανδρός και γυναικός στον δημόσιο βίο- κρίνεται (καθημερινώς) και από τον Τύπο. Αν θέλει να κάνει τη δουλειά του.


Κριτική και μάλιστα συχνά σφοδρή (και απ' την «Ε» και απ' την ταπεινότητά μου) έχει υποστεί και ο κ. Απόστολος Κακλαμάνης. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να θέσει προχθές στη Βουλή με παρρησία το ερώτημα για την «τύχη» της «Ελευθεροτυπίας», εν σχέσει με τη δανειακή ασφυξία που υφίσταται μήνες τώρα η εφημερίδα.


Και εδώ η διαφορά ήθους των δύο ανδρών βγάζει μάτι. Και βγάζει μάτι η διαφορά ήθους διότι


οι θέσεις τους για τα τεκταινόμενα στον Τύπο είναι διαμετρικά αντίθετες.


Είναι έκπαλαι γνωστές οι θέσεις του κ. Κακλαμάνη -ενίοτε βοώντος εν τη ερήμω- για την ανάγκη διαφάνειας στα οικονομικά των ΜΜΕ, για την ανάγκη αποσύνδεσης των ΜΜΕ από αλλότριες Εταιρείες, συμφέροντα, δοσοληψίες και δεσμεύσεις.


Είναι επίσης παγκοίνως γνωστό ότι η «Ελευθεροτυπία» είναι από τις λίγες εφημερίδες που ούτε με αλλότρια συμφέροντα διαπλέκεται, ούτε δουλειές παίρνει απ' το Δημόσιο, ούτε θαλασσοδάνεια έχει κατασπαράξει. Η εφημερίδα όχι μόνον χρωστά ελάχιστα και πάντως όχι τα υπερδιπλάσια και υπερτριπλάσια που χρωστούν άλλες (άκρως διαπλεκόμενες), αλλά εξυπηρετούσε και τα δάνειά της, ώσπου να βρεθεί προ (σχεδιασμένου;) «ξαφνικού θανάτου» με τον απλό τρόπο τής μη αναχρηματοδότησης.


Δεν είναι κάπως παράξενο να πεθαίνει, να αφήνεται να πεθάνει ή να οδηγείται στο να πεθάνει η εφημερίδα που χρωστά τα λιγότερα, αλλά δεν διαπλέκεται;


Οι ευκολίες του κ. Βενιζέλου, ότι δεν μπορεί να γίνονται διακρίσεις, κρούουν ανοιχτές θύρες, αλλά όχι ανοιχτές στο Μνημόνιο. Δεν ζήτησε διακρίσεις η «Ελευθεροτυπία», να μπορεί να δανεισθεί χωρίς να της βγάλουν την ψυχή και να την κάνουν ραγιά και γιουσουφάκι ζήτησε -πράγμα που επικροτούν όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Πλην Βενιζέλου.


Ακόμα κι αν στην εφημερίδα -ως επιχείρηση- έγιναν λάθη που δυσκόλεψαν τη θέση της σε ένα δύσκολο εκ των πραγμάτων για τον ανεξάρτητο κι ελεύθερο Τύπο τοπίο, η «ποινή» δεν μπορεί να 'ναι ο θάνατος. Αλλά η ανασυγκρότηση.


Ομως η εφημερίδα στραγγαλίζεται. Με εργαλείο τις Τράπεζες! Τι σύμπτωση! Το ίδιο και η Ελλάδα! Το ίδιο και η Ευρώπη.


Ούτε η «Ελευθεροτυπία» είναι αναμάρτητη, ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ευρώπη. Ως φαίνεται αναμάρτητες είναι οι Τράπεζες. Οι οποίες μπορούν να τρώνε από μόνες τους και μέσω του κράτους τα λεφτά όλων μας κι ύστερα να διαλέγουν ποιον θα «σώσουν»


ή ποιον θα εκτελέσουν. Ωσάν κοινοί τρομοκράτες. Ωσάν μια άλλη 17Ν που «δίκαζε» ποιος ζει και ποιος πεθαίνει! Αυτό είναι το ήθος τους. Διότι η πολιτική παράγει ήθος, όσον και το ήθος παράγει πολιτική.


Και ύπατος αυτού του τρομοκρατικού ήθους ο κ. Βενιζέλος...