ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Οχι. Δεν πρόκειται για νεοπαγές τηλεοπτικό κανάλι. Αλλά για web tv ενός σχολείου στο χωριό Φουρφουράς της Κρήτης! Πιάστε τον μίτο για να φτάσουμε στο θαύμα. Το βρήκαμε στην τελευταία σελίδα της «Καθημερινής» -πυγολαμπίδα στη νύχτα των μαύρων ειδήσεων.
«Τέσσερις δάσκαλοι, 25-27 ετών, συν 47 μικροί μαθητές μάς κάνουν ένα θαύμα», λέει στην εισαγωγή της η Λίνα Γιάνναρου, που τσίμπησε το υλικό από το μπλογκ «Σχολιαστής»... Εκεί, λοιπόν, στον Φουρφουρά -ένα γερασμένο χωριό κρυμμένο στον Ψηλορείτη, καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο, ένας δάσκαλος από τη Δράμα, ο Αγγελος Πατσιάς, δεν είδε τη μετάθεση σαν εξορία, «αλλά σαν προσωπικό στοίχημα». Φλόγα που λάμπει ο δάσκαλος -σαν κι αυτές τις ανθρώπινες φλογίτσες που υμνεί ο Γκαλεάνο- πήρε τον ερειπιώνα και τον μεταμόρφωσε σε ανοιχτόκαρδη αίθουσα.
Με προσωπική δουλειά. Μαζί με τα παιδιά. Χρώματα, ζωγραφιές, εργαστήριο, εμπλουτισμένη βιβλιοθήκη, υπολογιστές και web tv! Με βιντεάκια από τις δραστηριότητες του σχολείου, αλλά και «εκπομπές με λύσεις για τις απορίες των παιδιών, για τη ρομποτική, για την προέλευση των εκφράσεων κ.ά.» ... Ομως η μεγαλύτερη καινοτομία είναι ο τρόπος διδασκαλίας. Οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι «έβγαλαν τα παιδιά στην ύπαιθρο, επινόησαν δραστηριότητες με το χώμα, τα δέντρα και τον περίφημο αέρα της περιοχής. Επιασαν τις κατασκευές, άρχισαν τα πειράματα, αγόρασαν ρομποτάκια». Ευφρόσυνες παρεκβάσεις μ' άλλα λόγια. Μα τα καλά δεν έχουν τέλος εκεί ψηλά στον Φουρφουρά. «Τελευταίο επίτευγμα του μικρού δημοτικού σχολείου ήταν η δημιουργία δικτύου ορεινών σχολείων που θα ενώνει τόπους και παραδόσεις», γράφει η Λίνα Γιάνναρου. Τι θα πει αυτό; Τα σχολεία ανοίγονται στην κοινωνία, διδάσκονται οι μαθητές από ντόπιους τεχνίτες πώς να φτιάχνουν σαπούνι ή ψωμί, ενώ τα παιδιά «ανταποδίδουν προσφέροντας εθελοντική εργασία στο χωριό (μαζεύουν χόρτα με τους ηλικιωμένους ανθρώπους, πωλούν τα λουλούδια τους κ.ο.κ.)»... Δεν πρόκειται για παραμύθι αλλά για απτή πραγματικότητα. «Για ένα μικρό θαύμα», που όμως είναι δύσκολο να χωρέσει στον αυλόγυρο των μεγάλων καναλιών -ιδία των ιδιωτικών- που ασχολούνται μονίμως με τα σοβαρά του κόσμου τούτου και δεν έχουν χώρο για λεπτομέρειες... Το βράδυ -που φύσαγε πάλι Καρατζαφέρης στα δελτία, μαζί με Παπαδήμο, Ραγκούση, Βορίδη και τ' άλλα τα παιδιά της κομπανίας- τις λέξεις των σημειώσεων σαλαγούσε ένας δυνατός άνεμος, σαν αυτόν που φυσάει στον Φουρφουρά. Από εκεί εξάλλου πήρε τ' όνομά του το χωριό.
«Τέσσερις δάσκαλοι, 25-27 ετών, συν 47 μικροί μαθητές μάς κάνουν ένα θαύμα», λέει στην εισαγωγή της η Λίνα Γιάνναρου, που τσίμπησε το υλικό από το μπλογκ «Σχολιαστής»... Εκεί, λοιπόν, στον Φουρφουρά -ένα γερασμένο χωριό κρυμμένο στον Ψηλορείτη, καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο, ένας δάσκαλος από τη Δράμα, ο Αγγελος Πατσιάς, δεν είδε τη μετάθεση σαν εξορία, «αλλά σαν προσωπικό στοίχημα». Φλόγα που λάμπει ο δάσκαλος -σαν κι αυτές τις ανθρώπινες φλογίτσες που υμνεί ο Γκαλεάνο- πήρε τον ερειπιώνα και τον μεταμόρφωσε σε ανοιχτόκαρδη αίθουσα.
Με προσωπική δουλειά. Μαζί με τα παιδιά. Χρώματα, ζωγραφιές, εργαστήριο, εμπλουτισμένη βιβλιοθήκη, υπολογιστές και web tv! Με βιντεάκια από τις δραστηριότητες του σχολείου, αλλά και «εκπομπές με λύσεις για τις απορίες των παιδιών, για τη ρομποτική, για την προέλευση των εκφράσεων κ.ά.» ... Ομως η μεγαλύτερη καινοτομία είναι ο τρόπος διδασκαλίας. Οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι «έβγαλαν τα παιδιά στην ύπαιθρο, επινόησαν δραστηριότητες με το χώμα, τα δέντρα και τον περίφημο αέρα της περιοχής. Επιασαν τις κατασκευές, άρχισαν τα πειράματα, αγόρασαν ρομποτάκια». Ευφρόσυνες παρεκβάσεις μ' άλλα λόγια. Μα τα καλά δεν έχουν τέλος εκεί ψηλά στον Φουρφουρά. «Τελευταίο επίτευγμα του μικρού δημοτικού σχολείου ήταν η δημιουργία δικτύου ορεινών σχολείων που θα ενώνει τόπους και παραδόσεις», γράφει η Λίνα Γιάνναρου. Τι θα πει αυτό; Τα σχολεία ανοίγονται στην κοινωνία, διδάσκονται οι μαθητές από ντόπιους τεχνίτες πώς να φτιάχνουν σαπούνι ή ψωμί, ενώ τα παιδιά «ανταποδίδουν προσφέροντας εθελοντική εργασία στο χωριό (μαζεύουν χόρτα με τους ηλικιωμένους ανθρώπους, πωλούν τα λουλούδια τους κ.ο.κ.)»... Δεν πρόκειται για παραμύθι αλλά για απτή πραγματικότητα. «Για ένα μικρό θαύμα», που όμως είναι δύσκολο να χωρέσει στον αυλόγυρο των μεγάλων καναλιών -ιδία των ιδιωτικών- που ασχολούνται μονίμως με τα σοβαρά του κόσμου τούτου και δεν έχουν χώρο για λεπτομέρειες... Το βράδυ -που φύσαγε πάλι Καρατζαφέρης στα δελτία, μαζί με Παπαδήμο, Ραγκούση, Βορίδη και τ' άλλα τα παιδιά της κομπανίας- τις λέξεις των σημειώσεων σαλαγούσε ένας δυνατός άνεμος, σαν αυτόν που φυσάει στον Φουρφουρά. Από εκεί εξάλλου πήρε τ' όνομά του το χωριό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου