Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ηνέα συνθήκη για τη δημοσιονομική ένωση, που θα συμπληρώσει τη νομισματική, όχι μόνο θα αφαιρέσει κάθε ίχνος οικονομικής κυριαρχίας (και συνακόλουθα πολιτικής), αλλά και θα μονιμοποιήσει την (δήθεν πρόσκαιρη λόγω χρέους) άγρια πτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, που επέβαλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, καθώς και τη μαζική ανεργία και συνακόλουθη κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Συγχρόνως, το ίδιο το χρέος, που αποτελεί απλώς τη συνέπεια και όχι την αιτία της κρίσης, χρησιμοποιείται και ως αφορμή για το μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου. Κατά συνέπεια, όπως ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο (5/12), αποκλείεται η μόνιμη έξοδος από την κρίση, χωρίς όχι μόνο τη μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ, αλλά και την αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.
Γεγονός που σημαίνει ότι είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές οι θέσεις της «Αριστεράς» μας (ρεφορμιστικής, «πατριωτικής» κ.λπ.) να... περιμένουμε τη διάλυση της ευρωζώνης ή την πανευρωπαϊκή αλλαγή, η οποία θα εγκατέλειπε τον επάρατο νεοφιλελευθερισμό (που είναι δήθεν μια απλή... ιδεοληψία και όχι βαθιά θεσμική αλλαγή, που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση!), ή, ακόμη χειρότερα, απλά να βγούμε από το ευρώ και να μην πληρώσουμε όλο ή τμήμα του χρέους, πιθανώς έπειτα από... λογιστικό έλεγχο, που θα το «κουρέψει» -όταν οι ίδιες οι ελίτ άρχισαν το κούρεμα!
Επομένως, για την οριστική έξοδο από την κρίση και την εξάρτηση απαιτείται μια στρατηγική, που θα ξεκινούσε μια μακρόχρονη διαδικασία ριζικής αλλαγής του θεσμικού πλαισίου, στην οποία άμεσο πρώτο βήμα θα ήταν η μονομερής έξοδος από την Ε.Ε./ΟΝΕ και η μη αναγνώριση του χρέους, των Μνημονίων κ.λπ., οι αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, η κοινωνικοποίηση τραπεζών και των κλάδων παραγωγής κοινωνικών αγαθών (νερό, ηλεκτρικό κ.λπ.) και η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες όλων των πολιτών (Υγεία, Εκπαίδευση, Ασφάλιση κ.ά.).
Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια), ώστε να ανοίξει ο δρόμος, σε συνεργασία με άλλες χώρες, για την αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και τη δημιουργία ενός νέου διεθνισμού, που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, αντί για την ανταγωνιστικότητα.
Μόνον αφού θα είχαν ικανοποιηθεί αυτές οι προϋποθέσεις, θα μπορούσε να τεθεί θέμα συστημικής αλλαγής που, ανάλογα με τον επικρατούντα τότε συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως θα προτιμούσαν οι κομμουνιστογενείς δυνάμεις, ή μιας ελευθεριακής ή αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία.
Με δεδομένο, επομένως, ότι δεν υπάρχουν σήμερα επαναστατικές συνθήκες, ο μαξιμαλιστικός ελευθεριακός στόχος για άμεση ανατροπή «του κράτους και του καπιταλισμού», με μέσα που δεν αποκλείουν ακόμη και τις επιθέσεις «αναρχικών» κουκουλοφόρων κατά άλλων διαδηλωτών,1 είναι απόλυτα αποπροσανατολιστικός.
Από την άλλη μεριά, ο αντίστοιχα μαξιμαλιστικός κομμουνιστικός στόχος, που συνδέει τη διαγραφή του χρέους και τη μονομερή έξοδο από την Ε.Ε./ευρωζώνη με την άμεση κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας (όχι απλώς με την έννοια της πραγματοποίησης αλλαγών σαν τις προτεινόμενες για το Μέτωπο, αλλά με την έννοια μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας), είναι σαφώς εξωπραγματικός.
Το κρίσιμο επομένως ερώτημα σήμερα είναι πώς θα επιτευχθεί η ενότητα των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία σήμερα παρασύρονται είτε από την γκεμπελική προπαγάνδα περί «μονοδρόμου» των ελίτ και των οργάνων της είτε από την ψηφοθηρική προπαγάνδα των αντιμνημονιακών και της «Αριστεράς», που ανέφερα, είτε από τις ρητορείες για άμεση συστημική αλλαγή, τη στιγμή που συντελείται μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Η μόνη απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα Προγραμματικό Μέτωπο, που θα συνενώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού (τα λαϊκά στρώματα που σήμερα γονατίζουν) γύρω από τους στόχους αυτούς, και όχι γύρω από κάθε λογής μέτωπα, που προϋποθέτουν τη συνέχιση της ενσωμάτωσης της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, η οποία πιθανώς ήδη οδηγείται σε Μεγάλη Υφεση, όπως του '30.
Ενα τέτοιο θεματικό παλλαϊκό Μέτωπο2 θα μπορούσε να γονατίσει τις ντόπιες και ξένες ελίτ, αν οργάνωνε και συντόνιζε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού σε μαζική αντίσταση, που μέσα από μαζικές («άγριες») απεργίες, επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες και, τελικά, γενική απεργία διαρκείας θα επέβαλλε την άμεση διεξαγωγή εκλογών, οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στη νίκη ενός Μετώπου, που θα υλοποιούσε τα πρώτα βήματα της παραπάνω στρατηγικής. Στη συνέχεια, το Μέτωπο θα οδηγούσε σε νέες εκλογές για συντακτική συνέλευση, η οποία θα μπορούσε να θεσμοθετήσει τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας.
1. Οπως αντίστοιχα, στο δήθεν «εναλλακτικό» μέσο πληροφόρησης, το Athens Indymedia, ανώνυμοι «αναρχικοί», δρώντες σαν κουκουλοφόροι, με τη βοήθεια των φίλων τους στην ομάδα που το διαχειρίζεται, όχι μόνο λασπολογούν αλλά ακόμη απειλούν και τη σωματική ακεραιότητα αντισυστημικών ακτιβιστών και αναλυτών όπως ο υπογράφων, με την προφανή ανοχή των υψηλά ισταμένων προστατών τους, που παρέχουν και τον σέρβερ του Πολυτεχνείου που τους στεγάζει!
Συγχρόνως, το ίδιο το χρέος, που αποτελεί απλώς τη συνέπεια και όχι την αιτία της κρίσης, χρησιμοποιείται και ως αφορμή για το μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου. Κατά συνέπεια, όπως ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο (5/12), αποκλείεται η μόνιμη έξοδος από την κρίση, χωρίς όχι μόνο τη μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ, αλλά και την αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.
Γεγονός που σημαίνει ότι είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές οι θέσεις της «Αριστεράς» μας (ρεφορμιστικής, «πατριωτικής» κ.λπ.) να... περιμένουμε τη διάλυση της ευρωζώνης ή την πανευρωπαϊκή αλλαγή, η οποία θα εγκατέλειπε τον επάρατο νεοφιλελευθερισμό (που είναι δήθεν μια απλή... ιδεοληψία και όχι βαθιά θεσμική αλλαγή, που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση!), ή, ακόμη χειρότερα, απλά να βγούμε από το ευρώ και να μην πληρώσουμε όλο ή τμήμα του χρέους, πιθανώς έπειτα από... λογιστικό έλεγχο, που θα το «κουρέψει» -όταν οι ίδιες οι ελίτ άρχισαν το κούρεμα!
Επομένως, για την οριστική έξοδο από την κρίση και την εξάρτηση απαιτείται μια στρατηγική, που θα ξεκινούσε μια μακρόχρονη διαδικασία ριζικής αλλαγής του θεσμικού πλαισίου, στην οποία άμεσο πρώτο βήμα θα ήταν η μονομερής έξοδος από την Ε.Ε./ΟΝΕ και η μη αναγνώριση του χρέους, των Μνημονίων κ.λπ., οι αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, η κοινωνικοποίηση τραπεζών και των κλάδων παραγωγής κοινωνικών αγαθών (νερό, ηλεκτρικό κ.λπ.) και η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες όλων των πολιτών (Υγεία, Εκπαίδευση, Ασφάλιση κ.ά.).
Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια), ώστε να ανοίξει ο δρόμος, σε συνεργασία με άλλες χώρες, για την αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και τη δημιουργία ενός νέου διεθνισμού, που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, αντί για την ανταγωνιστικότητα.
Μόνον αφού θα είχαν ικανοποιηθεί αυτές οι προϋποθέσεις, θα μπορούσε να τεθεί θέμα συστημικής αλλαγής που, ανάλογα με τον επικρατούντα τότε συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως θα προτιμούσαν οι κομμουνιστογενείς δυνάμεις, ή μιας ελευθεριακής ή αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία.
Με δεδομένο, επομένως, ότι δεν υπάρχουν σήμερα επαναστατικές συνθήκες, ο μαξιμαλιστικός ελευθεριακός στόχος για άμεση ανατροπή «του κράτους και του καπιταλισμού», με μέσα που δεν αποκλείουν ακόμη και τις επιθέσεις «αναρχικών» κουκουλοφόρων κατά άλλων διαδηλωτών,1 είναι απόλυτα αποπροσανατολιστικός.
Από την άλλη μεριά, ο αντίστοιχα μαξιμαλιστικός κομμουνιστικός στόχος, που συνδέει τη διαγραφή του χρέους και τη μονομερή έξοδο από την Ε.Ε./ευρωζώνη με την άμεση κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας (όχι απλώς με την έννοια της πραγματοποίησης αλλαγών σαν τις προτεινόμενες για το Μέτωπο, αλλά με την έννοια μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας), είναι σαφώς εξωπραγματικός.
Το κρίσιμο επομένως ερώτημα σήμερα είναι πώς θα επιτευχθεί η ενότητα των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία σήμερα παρασύρονται είτε από την γκεμπελική προπαγάνδα περί «μονοδρόμου» των ελίτ και των οργάνων της είτε από την ψηφοθηρική προπαγάνδα των αντιμνημονιακών και της «Αριστεράς», που ανέφερα, είτε από τις ρητορείες για άμεση συστημική αλλαγή, τη στιγμή που συντελείται μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Η μόνη απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα Προγραμματικό Μέτωπο, που θα συνενώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού (τα λαϊκά στρώματα που σήμερα γονατίζουν) γύρω από τους στόχους αυτούς, και όχι γύρω από κάθε λογής μέτωπα, που προϋποθέτουν τη συνέχιση της ενσωμάτωσης της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, η οποία πιθανώς ήδη οδηγείται σε Μεγάλη Υφεση, όπως του '30.
Ενα τέτοιο θεματικό παλλαϊκό Μέτωπο2 θα μπορούσε να γονατίσει τις ντόπιες και ξένες ελίτ, αν οργάνωνε και συντόνιζε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού σε μαζική αντίσταση, που μέσα από μαζικές («άγριες») απεργίες, επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες και, τελικά, γενική απεργία διαρκείας θα επέβαλλε την άμεση διεξαγωγή εκλογών, οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στη νίκη ενός Μετώπου, που θα υλοποιούσε τα πρώτα βήματα της παραπάνω στρατηγικής. Στη συνέχεια, το Μέτωπο θα οδηγούσε σε νέες εκλογές για συντακτική συνέλευση, η οποία θα μπορούσε να θεσμοθετήσει τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας.
1. Οπως αντίστοιχα, στο δήθεν «εναλλακτικό» μέσο πληροφόρησης, το Athens Indymedia, ανώνυμοι «αναρχικοί», δρώντες σαν κουκουλοφόροι, με τη βοήθεια των φίλων τους στην ομάδα που το διαχειρίζεται, όχι μόνο λασπολογούν αλλά ακόμη απειλούν και τη σωματική ακεραιότητα αντισυστημικών ακτιβιστών και αναλυτών όπως ο υπογράφων, με την προφανή ανοχή των υψηλά ισταμένων προστατών τους, που παρέχουν και τον σέρβερ του Πολυτεχνείου που τους στεγάζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου