Το άλλο με το Ιράκ το ξέρετε;
Αν και ο Μπαράκ Ομπάμα μιλάει για «μέγα επίτευγμα», κανείς δεν πιστεύει ότι το Ιράκ θα κυβερνηθεί τα επόμενα χρόνια μόνο του και με ασφάλεια
Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ
Σε μια σεμνή τελετή όπου δύσκολα ξεχώριζε ο νικητής από τον ηττημένο, κηρύχτηκε επίσημα, την περασμένη Πέμπτη, το τέλος του εννιάχρονου πολέμου στο Ιράκ και η πλήρης αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ. «Επειτα από τους ποταμούς αίματος που έχυσαν Ιρακινοί και αμερικανοί στρατιώτες, η δημιουργία ενός Ιράκ που θα μπορεί να κυβερνάται μόνο του και να είναι ασφαλές, πραγματοποιήθηκε» δήλωσε ο αμερικανός υπουργός Αμυνας Λέον Πανέτα, από το βήμα των επισήμων της τελετής, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο έξω από το αεροδρόμιο της Βαγδάτης.
Οι στρατιώτες φεύγουν, αλλά ένας «αόρατος» αμερικανικός στρατός μισθοφόρων θα μείνει στο Ιράκ. Οι στρατιώτες φεύγουν, αλλά ένας «αόρατος» αμερικανικός στρατός μισθοφόρων θα μείνει στο Ιράκ. Μια δήλωση το ίδιο ανεδαφική και ψευδής, όσο και το μνημειώδες διάγγελμα του πρώην προέδρου Μπους «mission accomplished» λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη της εισβολής το 2003.
Τότε, χρειάστηκαν άλλα οκτώ χρόνια πολέμου, που κόστισαν τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινούς (οπλίτες και πολίτες) και σε σχεδόν 5.000 στρατιώτες των ΗΠΑ και των άλλων χωρών που συνέδραμαν την αμερικανική εισβολή μέχρις ότου «επιτευχθεί η αποστολή». Τώρα, με τον σημερινό πρόεδρο Ομπάμα να χαρακτηρίζει -σε μια έξαρση προεκλογικού λαϊκισμού- την ιρακινή περιπέτεια «μέγα επίτευγμα», κανείς δεν πιστεύει ότι πράγματι το Ιράκ θα κυβερνηθεί μόνο του και με ασφάλεια, καθώς το λογικά αναμενόμενο είναι έξαρση της εθνοτικής και θρησκευτικής βίας και νέοι ποταμοί αίματος.
Αναγγέλλοντας την αποχώρηση των τελευταίων 5.500 αμερικανών πεζοναυτών από το Ιράκ μέχρι το τέλος του μήνα, ο πρόεδρος Ομπάμα «επανέλαβε τις αυταπάτες που είχε εξαγγείλει προεκλογικά το 2008», ήτοι τερματισμό των εγκληματικών πολέμων του Μπους και των αντιδημοκρατικών του μεθοδεύσεων. Σήμερα, με τις ΗΠΑ να πολεμούν σε περισσότερα μέτωπα από εκείνα που πολεμούσαν επί Μπους, με το Γκουαντάναμο και τα στρατοδικεία ανεμπόδιστα στη δράση τους, με τη θεσμοθέτηση των «εξωδικαστικών δολοφονιών» και των συλλήψεων υπόπτων τρομοκρατών, έρχεται να προστεθεί και η «αποχώρηση» των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ, ως τελευταίο στάδιο μιας επιτυχούς στρατιωτικής αποστολής.
Ομως οι περισσότεροι αναλυτές επισημαίνουν ότι αυτή η αποχώρηση δεν αποτελεί επιλογή του Ομπάμα, «αλλά μάλλον αποτέλεσμα της αποτυχίας να συναφθεί συμφωνία με την ιρακινή κυβέρνηση για παραμονή 20.000 αμερικανών στρατιωτών στη χώρα και την εξαίρεσή τους από τους ιρακινούς ποινικούς νόμους».
Θα ήταν ακριβέστερο λοιπόν να περιγραφεί η αποχώρηση αυτή ως μια ανακατανομή των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή και επανασχεδιασμός της αμερικανικής παρουσίας στο Ιράκ. Αποκαλυπτική εδώ είναι η δήλωση του Δημοκρατικού γερουσιαστή Τζον Κέρι, προέδρου της γερουσιαστικής Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων ότι η Ουάσιγκτον «αντικαθιστά τη στρατιωτική της παρουσία με μια παρουσία μισθοφορικού ιδιωτικού προσωπικού».
Πράγματι, καθώς οι πεζοναύτες τα μαζεύουν από το Ιράκ, άλλοι αποστέλλονται σε γειτονικές χώρες, όπως οι 25.000 στο Κουβέιτ, και οι δεκάδες χιλιάδες στο Μπαχρέιν, στο Κατάρ, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο Ομάν και τη Σαουδική Αραβία, ενώ ολοκληρώνονται τα σχέδια μετατροπής του Συμβουλίου Συνεργασίας του Περσικού Κόλπου σε υποχείριο του ΝΑΤΟ όσο κλιμακώνεται η πίεση προς το Ιράν.
Στο ίδιο το Ιράκ, οι ΗΠΑ διατηρούν την ασφυκτική στρατιωτική παρουσία τους, αντικαθιστώντας τους ένστολους οπλίτες με έναν «αόρατο» στρατό 17.000 μισθοφόρων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τυπικά υπό τον έλεγχο του υπουργείου Εξωτερικών. Ανάμεσά τους προσμετρώνται 5.500 (ακριβώς όσοι πεζοναύτες αποχωρούν αυτό το μήνα) μισθοφόροι ειδικών αποστολών, ένας σταθμός-μαμούθ της CIA, μια πρεσβεία-φρούριο στη Βαγδάτη που είναι σε έκταση μεγαλύτερη από το Βατικανό και άλλα δύο αντίγραφά της -ως προξενεία- στη Βασόρα και την κουρδική πρωτεύουσα Αρμπίλ στο Βορρά.
Με την -τυπική- αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράκ, η χώρα αυτή των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων αφήνεται με 4,5 εκατομμύρια ορφανά, με 600.000 άστεγα παιδιά, 1,5 εκατ. χήρες -το 10% του γυναικείου πληθυσμού-, με επίσημη ανεργία 28%, με κατεστραμμένη την υποδομή της και με ακατάπαυστα περιστατικά βίας, καθώς, ακόμη και την ημέρα που ο πρόεδρος Ομπάμα κήρυσσε τη λήξη του πολέμου μιλώντας στη στρατιωτική βάση του Φορτ Μπραγκ της Β. Καρολίνας, 11 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους σε βομβιστικές επιθέσεις στη Βαγδάτη, στο Ισακί, τη Μοσούλη και τη Φαλούτζα.
Στην τελευταία μάλιστα, οι κάτοικοι πανηγύρισαν την αποχώρηση των Αμερικανών καίγοντας σημαίες των ΗΠΑ, γιορτάζοντας την ήττα των εισβολέων. Το πιθανότερο είναι ότι οι δηλώσεις Ομπάμα για «μέγα επίτευγμα» γρήγορα θα αποδειχθούν, στην καλύτερη περίπτωση, πρόωρες και στην χειρότερη φρούδες.
Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ
Σε μια σεμνή τελετή όπου δύσκολα ξεχώριζε ο νικητής από τον ηττημένο, κηρύχτηκε επίσημα, την περασμένη Πέμπτη, το τέλος του εννιάχρονου πολέμου στο Ιράκ και η πλήρης αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ. «Επειτα από τους ποταμούς αίματος που έχυσαν Ιρακινοί και αμερικανοί στρατιώτες, η δημιουργία ενός Ιράκ που θα μπορεί να κυβερνάται μόνο του και να είναι ασφαλές, πραγματοποιήθηκε» δήλωσε ο αμερικανός υπουργός Αμυνας Λέον Πανέτα, από το βήμα των επισήμων της τελετής, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο έξω από το αεροδρόμιο της Βαγδάτης.
Οι στρατιώτες φεύγουν, αλλά ένας «αόρατος» αμερικανικός στρατός μισθοφόρων θα μείνει στο Ιράκ. Οι στρατιώτες φεύγουν, αλλά ένας «αόρατος» αμερικανικός στρατός μισθοφόρων θα μείνει στο Ιράκ. Μια δήλωση το ίδιο ανεδαφική και ψευδής, όσο και το μνημειώδες διάγγελμα του πρώην προέδρου Μπους «mission accomplished» λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη της εισβολής το 2003.
Τότε, χρειάστηκαν άλλα οκτώ χρόνια πολέμου, που κόστισαν τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινούς (οπλίτες και πολίτες) και σε σχεδόν 5.000 στρατιώτες των ΗΠΑ και των άλλων χωρών που συνέδραμαν την αμερικανική εισβολή μέχρις ότου «επιτευχθεί η αποστολή». Τώρα, με τον σημερινό πρόεδρο Ομπάμα να χαρακτηρίζει -σε μια έξαρση προεκλογικού λαϊκισμού- την ιρακινή περιπέτεια «μέγα επίτευγμα», κανείς δεν πιστεύει ότι πράγματι το Ιράκ θα κυβερνηθεί μόνο του και με ασφάλεια, καθώς το λογικά αναμενόμενο είναι έξαρση της εθνοτικής και θρησκευτικής βίας και νέοι ποταμοί αίματος.
Αναγγέλλοντας την αποχώρηση των τελευταίων 5.500 αμερικανών πεζοναυτών από το Ιράκ μέχρι το τέλος του μήνα, ο πρόεδρος Ομπάμα «επανέλαβε τις αυταπάτες που είχε εξαγγείλει προεκλογικά το 2008», ήτοι τερματισμό των εγκληματικών πολέμων του Μπους και των αντιδημοκρατικών του μεθοδεύσεων. Σήμερα, με τις ΗΠΑ να πολεμούν σε περισσότερα μέτωπα από εκείνα που πολεμούσαν επί Μπους, με το Γκουαντάναμο και τα στρατοδικεία ανεμπόδιστα στη δράση τους, με τη θεσμοθέτηση των «εξωδικαστικών δολοφονιών» και των συλλήψεων υπόπτων τρομοκρατών, έρχεται να προστεθεί και η «αποχώρηση» των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ, ως τελευταίο στάδιο μιας επιτυχούς στρατιωτικής αποστολής.
Ομως οι περισσότεροι αναλυτές επισημαίνουν ότι αυτή η αποχώρηση δεν αποτελεί επιλογή του Ομπάμα, «αλλά μάλλον αποτέλεσμα της αποτυχίας να συναφθεί συμφωνία με την ιρακινή κυβέρνηση για παραμονή 20.000 αμερικανών στρατιωτών στη χώρα και την εξαίρεσή τους από τους ιρακινούς ποινικούς νόμους».
Θα ήταν ακριβέστερο λοιπόν να περιγραφεί η αποχώρηση αυτή ως μια ανακατανομή των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή και επανασχεδιασμός της αμερικανικής παρουσίας στο Ιράκ. Αποκαλυπτική εδώ είναι η δήλωση του Δημοκρατικού γερουσιαστή Τζον Κέρι, προέδρου της γερουσιαστικής Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων ότι η Ουάσιγκτον «αντικαθιστά τη στρατιωτική της παρουσία με μια παρουσία μισθοφορικού ιδιωτικού προσωπικού».
Πράγματι, καθώς οι πεζοναύτες τα μαζεύουν από το Ιράκ, άλλοι αποστέλλονται σε γειτονικές χώρες, όπως οι 25.000 στο Κουβέιτ, και οι δεκάδες χιλιάδες στο Μπαχρέιν, στο Κατάρ, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο Ομάν και τη Σαουδική Αραβία, ενώ ολοκληρώνονται τα σχέδια μετατροπής του Συμβουλίου Συνεργασίας του Περσικού Κόλπου σε υποχείριο του ΝΑΤΟ όσο κλιμακώνεται η πίεση προς το Ιράν.
Στο ίδιο το Ιράκ, οι ΗΠΑ διατηρούν την ασφυκτική στρατιωτική παρουσία τους, αντικαθιστώντας τους ένστολους οπλίτες με έναν «αόρατο» στρατό 17.000 μισθοφόρων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τυπικά υπό τον έλεγχο του υπουργείου Εξωτερικών. Ανάμεσά τους προσμετρώνται 5.500 (ακριβώς όσοι πεζοναύτες αποχωρούν αυτό το μήνα) μισθοφόροι ειδικών αποστολών, ένας σταθμός-μαμούθ της CIA, μια πρεσβεία-φρούριο στη Βαγδάτη που είναι σε έκταση μεγαλύτερη από το Βατικανό και άλλα δύο αντίγραφά της -ως προξενεία- στη Βασόρα και την κουρδική πρωτεύουσα Αρμπίλ στο Βορρά.
Με την -τυπική- αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράκ, η χώρα αυτή των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων αφήνεται με 4,5 εκατομμύρια ορφανά, με 600.000 άστεγα παιδιά, 1,5 εκατ. χήρες -το 10% του γυναικείου πληθυσμού-, με επίσημη ανεργία 28%, με κατεστραμμένη την υποδομή της και με ακατάπαυστα περιστατικά βίας, καθώς, ακόμη και την ημέρα που ο πρόεδρος Ομπάμα κήρυσσε τη λήξη του πολέμου μιλώντας στη στρατιωτική βάση του Φορτ Μπραγκ της Β. Καρολίνας, 11 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους σε βομβιστικές επιθέσεις στη Βαγδάτη, στο Ισακί, τη Μοσούλη και τη Φαλούτζα.
Στην τελευταία μάλιστα, οι κάτοικοι πανηγύρισαν την αποχώρηση των Αμερικανών καίγοντας σημαίες των ΗΠΑ, γιορτάζοντας την ήττα των εισβολέων. Το πιθανότερο είναι ότι οι δηλώσεις Ομπάμα για «μέγα επίτευγμα» γρήγορα θα αποδειχθούν, στην καλύτερη περίπτωση, πρόωρες και στην χειρότερη φρούδες.
1 σχόλιο:
Φεύγουν οι αμερικανοί στρατιώτες αλλά τη δουλειά τους τη συνεχίζουν αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες μισθοφόρων. Αυτό θα είναι και το μελλοντικό μοντέλο επεμβάσεων.
Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Δημοσίευση σχολίου