ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Σήμερα το βράδυ, στις εσχατιές της Περσίας μαζεύονται κάτι περίεργοι και γιορτάζουν την επικράτηση του φωτός έναντι του σκότους. Γιατί απόψε είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Από αύριο, η μέρα θ' αρχίσει να μεγαλώνει και το φως κερδίζει -μέχρι την 21η Ιουνίου- τη μάχη...
Μαζεύονται λοιπόν στα σπίτια οι περίεργοι -με τη στάμπα του Ζωροάστρη, του Μίθρα και του Μανιχαίου στο μέτωπο- και πίνουν τσάι, τρώγοντας φρούτα και ξηρούς καρπούς μέχρι το πρωί. Οι γεροντότεροι λένε ιστορίες· ίσως για την αιώνια διαμάχη ανάμεσα στον Αχουρα Μάζντα και τον Αριμάν - την πάλη του καλού με το κακό. Αυτός ήταν ο πυρήνας του Ζωροαστρισμού, επίσημης θρησκείας στην Περσία. **** Εδώ σ' εμάς, φαίνεται πως έχει κερδίσει τη μάχη ο Αριμάν, ο άρχων του κακού. Τουλάχιστον πρόσκαιρα... Αλλιώς δεν εξηγείται το πυκνό σκοτάδι που σκεπάζει τη χώρα και σιγά σιγά ολόκληρη την Ευρώπη. Πεθαμένες κουβέντες και αδύναμα μέτρα προσπαθούν ματαίως να συνεφέρουν τη λιπόθυμη Ηπειρο. Εχει εμπλακεί στη μοίρα των αλαζόνων που νόμιζαν πως θα
κρατούν τα σκήπτρα για πάντα *** CUT: Ενδίδουν κάποτε οι άνθρωποι κάτω από την τρομερή πίεση των οδυνηρών εξελίξεων. Και τους βλέπεις αγνώριστους. Είχε δίκιο ο Αγγελος Τερζάκης: «Ξέρω ανθρώπους που θα έμεναν σ' όλη τους τη ζωή απονήρευτοι σαν άγιοι, αν δεν τους εξανάγκαζε ο αμυντικός αγώνας της ζωής να ξυπνήσουν μέσα τους έναν μηχανισμό ελαστικό, χαμόσυρτον, που διαφορετικά θα έμενε να σκουριάζει στο κατώι. Ομολογώ, βέβαια, ότι τους φαντάζομαι ελαχιστότατους» (...Το ξέρουν αυτό οι άθλιοι. Ξέρουν ότι λυγίζουν κάποτε οι άνθρωποι, ότι αναγκάζονται να ενδώσουν στα εκμαυλιστικά ψίχουλα που τους προσφέρει η εξουσία. Γι' αυτό και βγαίνουν ασύστολοι στα μαρμάρινα μπαλκόνια τους και λένε «μαζί τα φάγαμε». Κι έχεις κάτι αβροδίαιτους με γλαφυρές γραβάτες και ασύσπαστα πρόσωπα που κεραυνώνουν τον λαϊκισμό του πλήθους, αφήνοντας στο απυρόβλητο την αθλιότητα της εξουσίας. Μονίμως στην επιφάνεια οι εξοχότατοι. Οι εμβριθείς με τα υψωμένα φρύδια) *** Ο Αριμάν, λοιπόν. Και οι στυφές μέρες μας. Που, αν τις στύψεις, θα βγάλεις μονάχα πίκρα και οργή. Μέρες που έχουν τη σοφία του καημού... Αλλά στο βάθος φως. Ο Αχουρα Μάζντα...
Και επί τη ευκαιρία ας περάσουμε στην άλλη όψη του Ιράν..
Σήμερα το βράδυ, στις εσχατιές της Περσίας μαζεύονται κάτι περίεργοι και γιορτάζουν την επικράτηση του φωτός έναντι του σκότους. Γιατί απόψε είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Από αύριο, η μέρα θ' αρχίσει να μεγαλώνει και το φως κερδίζει -μέχρι την 21η Ιουνίου- τη μάχη...
Μαζεύονται λοιπόν στα σπίτια οι περίεργοι -με τη στάμπα του Ζωροάστρη, του Μίθρα και του Μανιχαίου στο μέτωπο- και πίνουν τσάι, τρώγοντας φρούτα και ξηρούς καρπούς μέχρι το πρωί. Οι γεροντότεροι λένε ιστορίες· ίσως για την αιώνια διαμάχη ανάμεσα στον Αχουρα Μάζντα και τον Αριμάν - την πάλη του καλού με το κακό. Αυτός ήταν ο πυρήνας του Ζωροαστρισμού, επίσημης θρησκείας στην Περσία. **** Εδώ σ' εμάς, φαίνεται πως έχει κερδίσει τη μάχη ο Αριμάν, ο άρχων του κακού. Τουλάχιστον πρόσκαιρα... Αλλιώς δεν εξηγείται το πυκνό σκοτάδι που σκεπάζει τη χώρα και σιγά σιγά ολόκληρη την Ευρώπη. Πεθαμένες κουβέντες και αδύναμα μέτρα προσπαθούν ματαίως να συνεφέρουν τη λιπόθυμη Ηπειρο. Εχει εμπλακεί στη μοίρα των αλαζόνων που νόμιζαν πως θα κρατούν τα σκήπτρα για πάντα *** CUT: Ενδίδουν κάποτε οι άνθρωποι κάτω από την τρομερή πίεση των οδυνηρών εξελίξεων. Και τους βλέπεις αγνώριστους. Είχε δίκιο ο Αγγελος Τερζάκης: «Ξέρω ανθρώπους που θα έμεναν σ' όλη τους τη ζωή απονήρευτοι σαν άγιοι, αν δεν τους εξανάγκαζε ο αμυντικός αγώνας της ζωής να ξυπνήσουν μέσα τους έναν μηχανισμό ελαστικό, χαμόσυρτον, που διαφορετικά θα έμενε να σκουριάζει στο κατώι. Ομολογώ, βέβαια, ότι τους φαντάζομαι ελαχιστότατους» (...Το ξέρουν αυτό οι άθλιοι. Ξέρουν ότι λυγίζουν κάποτε οι άνθρωποι, ότι αναγκάζονται να ενδώσουν στα εκμαυλιστικά ψίχουλα που τους προσφέρει η εξουσία. Γι' αυτό και βγαίνουν ασύστολοι στα μαρμάρινα μπαλκόνια τους και λένε «μαζί τα φάγαμε». Κι έχεις κάτι αβροδίαιτους με γλαφυρές γραβάτες και ασύσπαστα πρόσωπα που κεραυνώνουν τον λαϊκισμό του πλήθους, αφήνοντας στο απυρόβλητο την αθλιότητα της εξουσίας. Μονίμως στην επιφάνεια οι εξοχότατοι. Οι εμβριθείς με τα υψωμένα φρύδια) *** Ο Αριμάν, λοιπόν. Και οι στυφές μέρες μας. Που, αν τις στύψεις, θα βγάλεις μονάχα πίκρα και οργή. Μέρες που έχουν τη σοφία του καημού... Αλλά στο βάθος φως. Ο Αχουρα Μάζντα...
Και επί τη ευκαιρία ας περάσουμε στην άλλη όψη του Ιράν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου