Οι παιδονόμοι βγήκαν στο σεργιάνι.
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Ως άλλοι χωροφύλακες της τάξης και του νόμου (σ.σ.: εκείνου του «ωραίου» νόμου περί «τεντιμποϊσμού») κατακρίνουν γονείς, δασκάλους, σπίτια και σχολεία και κυρίως τα παιδιά που «εγκλημάτησαν».
*
Το έγκλημα των παιδιών (όπως και των γονέων και των δασκάλων που «βγάζουν τέτοια παιδιά»)
ήτο ειδεχθές:
Αντί να αποτίσουν φόρο τιμής στους επισήμους στις παρελάσεις, άλλα παιδιά απέστρεψαν το βλέμμα τους και άλλα τους «μούντζωσαν».
*
Πράξη ήκιστα καθωσπρέπει. Χωρίς «τακτ». Χωρίς το απαιτούμενο «σέβας» προς το κράτος των επισήμων.
Πράξη η οποία τάραξε τους παιδονόμους. Διότι, όπως μας εξήγησαν, ήταν «αποκρουστική»...
*
Βέβαια, οι κύριοι αυτοί - οι παιδονόμοι - ποτέ δεν έγραψαν ή δε μίλησαν για το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά ανήκουν ήδη στις ηλικίες όπου το ένα στα δύο έχουν μάθει (και το έχουν μάθει πριν μάθουν οτιδήποτε άλλο στη ζωή τους) τι σημαίνει ανεργία.
Τα στοιχεία του δικού τους κράτους - του κράτους των επισήμων - λένε ότι στις ηλικίες από 15 μέχρι 24 ετών η ανεργία έχει εκτιναχτεί πάνω από το 42%.
*
Οτι τα υπόλοιπα παιδιά, όσα έχουν ήδη βιώσει τη γαλέρα στα εργασιακά κάτεργα, δουλεύουν για 200 και 300 ευρώ το μήνα.
Οσα, δηλαδή, χαλάνε μόνο για τα πούρα της βδομάδας οι καπιταλιστές του κράτους των επισήμων.
*
Οτι τα άλλα παιδιά, όσα δεν έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν το σχολείο ή να συνεχίσουν τις σπουδές τους,
βιώνουν το «μάθε παιδί μου γράμματα» μέσα από... φωτοτυπίες.
*
Και, βέβαια, μιλάμε για εκείνα τα παιδιά που τα όνειρά τους πρέπει - σύμφωνα με τους παιδονόμους - να χωρέσουν στον εξής πρωθυπουργικό στόχο:
«Ενας εργαζόμενος ανά οικογένεια»!
***
Αυτά τα παιδιά, μαζί με τους γονείς τους, μαζί με τα αδέρφια και τους φίλους τους, δεν έχουν να απολογηθούν τίποτα στους παιδονόμους.
*
Κι αν έχουν ένα χρέος δεν είναι απέναντι στο κράτος των επισήμων, δηλαδή στο κράτος των μονοπωλίων και των πολιτικών εκπροσώπων της πλουτοκρατίας.
*
Αν έχουν ένα χρέος είναι απέναντι στον εαυτό τους και είναι τούτο:
Η οργή τους να μην ξεστρατίσει.
Να μην την αφήσουν να αξιοποιηθεί από διάφορους «φίλους» και χαθεί.
Να μην επιτρέψουν να «χυθεί» και εξατμιστεί ανάμεσα από τα ανοιχτά δάχτυλα του προτεταμένου χεριού.
*
Και αυτό γίνεται με έναν και μόνο τρόπο:
Αν το χέρι σηκωθεί,
τα δάχτυλα ενωθούν,
κλείσουν δυνατά και αποφασιστικά
και - μαζί με μια λαοθάλασσα από χέρια - σχηματίσουν τη «γροθιά» του αγώνα.
Του Νίκου ΜπογιόπουλουΩς άλλοι χωροφύλακες της τάξης και του νόμου (σ.σ.: εκείνου του «ωραίου» νόμου περί «τεντιμποϊσμού») κατακρίνουν γονείς, δασκάλους, σπίτια και σχολεία και κυρίως τα παιδιά που «εγκλημάτησαν».
*
Το έγκλημα των παιδιών (όπως και των γονέων και των δασκάλων που «βγάζουν τέτοια παιδιά»)
ήτο ειδεχθές:
Αντί να αποτίσουν φόρο τιμής στους επισήμους στις παρελάσεις, άλλα παιδιά απέστρεψαν το βλέμμα τους και άλλα τους «μούντζωσαν».
*
Πράξη ήκιστα καθωσπρέπει. Χωρίς «τακτ». Χωρίς το απαιτούμενο «σέβας» προς το κράτος των επισήμων.
Πράξη η οποία τάραξε τους παιδονόμους. Διότι, όπως μας εξήγησαν, ήταν «αποκρουστική»...
*
Βέβαια, οι κύριοι αυτοί - οι παιδονόμοι - ποτέ δεν έγραψαν ή δε μίλησαν για το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά ανήκουν ήδη στις ηλικίες όπου το ένα στα δύο έχουν μάθει (και το έχουν μάθει πριν μάθουν οτιδήποτε άλλο στη ζωή τους) τι σημαίνει ανεργία.
Τα στοιχεία του δικού τους κράτους - του κράτους των επισήμων - λένε ότι στις ηλικίες από 15 μέχρι 24 ετών η ανεργία έχει εκτιναχτεί πάνω από το 42%.
*
Οτι τα υπόλοιπα παιδιά, όσα έχουν ήδη βιώσει τη γαλέρα στα εργασιακά κάτεργα, δουλεύουν για 200 και 300 ευρώ το μήνα.
Οσα, δηλαδή, χαλάνε μόνο για τα πούρα της βδομάδας οι καπιταλιστές του κράτους των επισήμων.
*
Οτι τα άλλα παιδιά, όσα δεν έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν το σχολείο ή να συνεχίσουν τις σπουδές τους,
βιώνουν το «μάθε παιδί μου γράμματα» μέσα από... φωτοτυπίες.
*
Και, βέβαια, μιλάμε για εκείνα τα παιδιά που τα όνειρά τους πρέπει - σύμφωνα με τους παιδονόμους - να χωρέσουν στον εξής πρωθυπουργικό στόχο:
«Ενας εργαζόμενος ανά οικογένεια»!
***
Αυτά τα παιδιά, μαζί με τους γονείς τους, μαζί με τα αδέρφια και τους φίλους τους, δεν έχουν να απολογηθούν τίποτα στους παιδονόμους.
*
Κι αν έχουν ένα χρέος δεν είναι απέναντι στο κράτος των επισήμων, δηλαδή στο κράτος των μονοπωλίων και των πολιτικών εκπροσώπων της πλουτοκρατίας.
*
Αν έχουν ένα χρέος είναι απέναντι στον εαυτό τους και είναι τούτο:
Η οργή τους να μην ξεστρατίσει.
Να μην την αφήσουν να αξιοποιηθεί από διάφορους «φίλους» και χαθεί.
Να μην επιτρέψουν να «χυθεί» και εξατμιστεί ανάμεσα από τα ανοιχτά δάχτυλα του προτεταμένου χεριού.
*
Και αυτό γίνεται με έναν και μόνο τρόπο:
Αν το χέρι σηκωθεί,
τα δάχτυλα ενωθούν,
κλείσουν δυνατά και αποφασιστικά
και - μαζί με μια λαοθάλασσα από χέρια - σχηματίσουν τη «γροθιά» του αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου