Το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια..
Του Θανάση Λεκάτη
Η επόμενη μέρα της Συνόδου Κορυφής δεν ήταν λαμπερή, παρότι προσπάθησε από το χάραμα να της δώσει τέτοιο χαρακτήρα ο πρωθυπουργός.
Ούτε πανηγύρια, ούτε τίποτα. Μόνο κάτι μισές κουβέντες για ανασκούμπωμα.
[Image]
Ολοι ξέρουν πως η δικτατορία των μονοπωλίων γίνεται πιο ισχυρή.
Ολοι γνωρίζουν. Και ελπίζουν ότι θα μείνουν στο απυρόβλητο της λαϊκής οργής.
***
Οσο κι αν πάσχιζε ο Βενιζέλος να δείξει αντεστραμμένη την πραγματικότητα, καθένας πια μετρά αλλιώς όσα από την ίδια την εμπειρία έχουν συσσωρευτεί.
Το θέμα είναι ότι πια δε φτάνει μόνον η εμπειρία.
Το σύστημα θα προσφέρει πάντα έναν «συνήγορο του πολίτη» για να εκτονώνει την αγανάκτηση.
Ηδη, στήνονται το ένα μετά το άλλο «νέα» πολιτικά σχήματα και δεν κρύβουν λόγια. Η νέα πραγματικότητα, η πιο σκληρή δικτατορία των μονοπωλίων, θέλει και το ανάλογο πολιτικό προσωπικό. Ανθρώπους που έχουν διαπρέψει στο τσάκισμα των εργατών στις επιχειρήσεις και που μπορούν, λόγω πείρας, να αντιμετωπίσουν συνολικά τους απείθαρχους.
***
Στα κύρια άρθρα του αστικού Τύπου η αμηχανία έκδηλη, ανάλογα με τον καπιταλιστή και οι εκτιμήσεις. Το «Εθνος» βλέπει λίγο χρήμα, η «Καθημερινή» λειψούς πολιτικούς. Ολοι μαζί βλέπουν ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.
Η αμηχανία τους πατάει στη γνώση ότι η πορεία προς τη σφαγή είναι αναπόφευκτη, αλλά κι ότι κανείς δε θα κάτσει να τον σφάξουν.
Γνωρίζουν πως είναι, στο σύνολό του, το καπιταλιστικό σύστημα σε πρόβλημα και πως οι ανισομετρίες στην ανάπτυξή του θα γκρεμίζουν κολοσσούς, όπως αναμένεται να συμβεί στη γειτονική Ιταλία.
Οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να ζητήσουν από την εργατική τάξη να γίνει ακόμα περισσότερο «ανταγωνιστική» κι από το πολιτικό προσωπικό να επιβάλει αυτήν την εξέλιξη. Ετσι αρχίζουν οι αναπαλαιώσεις, ώστε το σάπιο να καλύπτεται από «φρου φρου κι αρώματα».
***
Τη λύση θα τη δώσουν και πάλι οι αδούλωτοι. Που επειδή γνωρίζουν πως τίποτα δε χαρίστηκε, πως τα πάντα γύρω μας είναι μέρος του πλούτου που αρπάχτηκε από την εργατική τάξη, γι' αυτό και δεν έχουν ενοχές για καμιά από τις κατακτήσεις, τις υπερασπίζουν για να τις διευρύνουν. Αυτοί οι αδούλωτοι θα επιμείνουν και πάλι να σηκωθούν ψηλά τα κεφάλια, να σφίξουν οι γροθιές, να οργανωθεί ο κόσμος για σκληρές αναμετρήσεις. Εδώ η συμβολή του ΚΚΕ.
***
Γνωστό από χτες τι συμβαίνει όταν χορεύουν τα βουβάλια. Κι αυτά είναι πάλι σε διέγερση. Μια λύση είναι να κάτσεις στην άκρη και να σε πατήσουν. Η άλλη, να τα τελειώσεις.
Καθώς το σύστημα αναπαράγει τον εαυτό του μέσα από νέα σχήματα, η λύση, όπως πάντα, είναι αλλού. Στη λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση από τα κάτω. Στα σωματεία και τα συνδικάτα, στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, στις εργατογειτονιές με εργατικές λαϊκές επιτροπές με τους ατσαλωμένους στο καμίνι της ταξικής πάλης.
Ο πόλεμος που είναι μπροστά τα έχει όλα. Και μάχες στην πρώτη γραμμή, και επιμελητεία για να δοθεί η μάχη, και αναζήτηση νέων δυνάμεων ικανών για το μέτωπο.
Ολα ανοιχτά, όλα μεγάλα καθήκοντα. Ολα δύσκολα. Αλλά κι εντέλει μόνον έτσι κερδίζονται οι πόλεμοι.
Του Θανάση Λεκάτη
Η επόμενη μέρα της Συνόδου Κορυφής δεν ήταν λαμπερή, παρότι προσπάθησε από το χάραμα να της δώσει τέτοιο χαρακτήρα ο πρωθυπουργός.
Ούτε πανηγύρια, ούτε τίποτα. Μόνο κάτι μισές κουβέντες για ανασκούμπωμα.[Image]
Ολοι ξέρουν πως η δικτατορία των μονοπωλίων γίνεται πιο ισχυρή.
Ολοι γνωρίζουν. Και ελπίζουν ότι θα μείνουν στο απυρόβλητο της λαϊκής οργής.
***
Οσο κι αν πάσχιζε ο Βενιζέλος να δείξει αντεστραμμένη την πραγματικότητα, καθένας πια μετρά αλλιώς όσα από την ίδια την εμπειρία έχουν συσσωρευτεί.
Το θέμα είναι ότι πια δε φτάνει μόνον η εμπειρία.
Το σύστημα θα προσφέρει πάντα έναν «συνήγορο του πολίτη» για να εκτονώνει την αγανάκτηση.
Ηδη, στήνονται το ένα μετά το άλλο «νέα» πολιτικά σχήματα και δεν κρύβουν λόγια. Η νέα πραγματικότητα, η πιο σκληρή δικτατορία των μονοπωλίων, θέλει και το ανάλογο πολιτικό προσωπικό. Ανθρώπους που έχουν διαπρέψει στο τσάκισμα των εργατών στις επιχειρήσεις και που μπορούν, λόγω πείρας, να αντιμετωπίσουν συνολικά τους απείθαρχους.
***
Στα κύρια άρθρα του αστικού Τύπου η αμηχανία έκδηλη, ανάλογα με τον καπιταλιστή και οι εκτιμήσεις. Το «Εθνος» βλέπει λίγο χρήμα, η «Καθημερινή» λειψούς πολιτικούς. Ολοι μαζί βλέπουν ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.
Η αμηχανία τους πατάει στη γνώση ότι η πορεία προς τη σφαγή είναι αναπόφευκτη, αλλά κι ότι κανείς δε θα κάτσει να τον σφάξουν.
Γνωρίζουν πως είναι, στο σύνολό του, το καπιταλιστικό σύστημα σε πρόβλημα και πως οι ανισομετρίες στην ανάπτυξή του θα γκρεμίζουν κολοσσούς, όπως αναμένεται να συμβεί στη γειτονική Ιταλία.
Οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να ζητήσουν από την εργατική τάξη να γίνει ακόμα περισσότερο «ανταγωνιστική» κι από το πολιτικό προσωπικό να επιβάλει αυτήν την εξέλιξη. Ετσι αρχίζουν οι αναπαλαιώσεις, ώστε το σάπιο να καλύπτεται από «φρου φρου κι αρώματα».
***
Τη λύση θα τη δώσουν και πάλι οι αδούλωτοι. Που επειδή γνωρίζουν πως τίποτα δε χαρίστηκε, πως τα πάντα γύρω μας είναι μέρος του πλούτου που αρπάχτηκε από την εργατική τάξη, γι' αυτό και δεν έχουν ενοχές για καμιά από τις κατακτήσεις, τις υπερασπίζουν για να τις διευρύνουν. Αυτοί οι αδούλωτοι θα επιμείνουν και πάλι να σηκωθούν ψηλά τα κεφάλια, να σφίξουν οι γροθιές, να οργανωθεί ο κόσμος για σκληρές αναμετρήσεις. Εδώ η συμβολή του ΚΚΕ.
***
Γνωστό από χτες τι συμβαίνει όταν χορεύουν τα βουβάλια. Κι αυτά είναι πάλι σε διέγερση. Μια λύση είναι να κάτσεις στην άκρη και να σε πατήσουν. Η άλλη, να τα τελειώσεις.
Καθώς το σύστημα αναπαράγει τον εαυτό του μέσα από νέα σχήματα, η λύση, όπως πάντα, είναι αλλού. Στη λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση από τα κάτω. Στα σωματεία και τα συνδικάτα, στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, στις εργατογειτονιές με εργατικές λαϊκές επιτροπές με τους ατσαλωμένους στο καμίνι της ταξικής πάλης.
Ο πόλεμος που είναι μπροστά τα έχει όλα. Και μάχες στην πρώτη γραμμή, και επιμελητεία για να δοθεί η μάχη, και αναζήτηση νέων δυνάμεων ικανών για το μέτωπο.
Ολα ανοιχτά, όλα μεγάλα καθήκοντα. Ολα δύσκολα. Αλλά κι εντέλει μόνον έτσι κερδίζονται οι πόλεμοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου