Ματωμένο μέλλον
Η υπόθεση της «εμφύλιας» σύγκρουσης στη Λιβύη αποτελεί το τρέχον χαρακτηριστικό παράδειγμα των (απεριόριστων) δυνατοτήτων διαμόρφωσης και χειραγώγησης της (παγκόσμιας) κοινής γνώμης.
Η τακτική είναι αποτελεσματική όσο κι αν στηρίζεται σε μια απλούστατη αρχή: τη μάχη του καλού ενάντια στο κακό.
Στην προκειμένη περίπτωση το καλό συντίθεται από τους ντόπιους επαναστάτες (υπό την επιχορηγία των παγκόσμιων τραπεζιτών και την αεροπορική κάλυψη της παγκόσμιας χωροφυλακής του ΝΑΤΟ) και το κακό από τον Καντάφι και το καθεστώς του.
Προφανώς, πίσω από αυτήν την υπεραπλουστευμένη εικόνα που «πουλούν» τα διεθνή ΜΜΕ η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα... Το ενδιαφέρον γύρω από την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στη Λιβύη προκύπτει από τη δυσκολία ή αδυναμία να δοθούν πειστικές απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα:
♦ Γιατί οι αντικαθεστωτικοί στη Λιβύη εμφανίστηκαν από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης ένοπλοι;
♦ Πού βρήκαν τον οπλισμό;
♦ Πώς απλοί πολίτες εμφανίστηκαν (σχετικά) έτοιμοι να αντιμετωπίσουν έναν οργανωμένο στρατό;
♦ Για ποιο λόγο εκφράστηκε τόσο απλόχερα και έμπρακτα στην περίπτωση της Λιβύης η δημοκρατική ευαισθησία του ΝΑΤΟ, το οποίο έσπευσε αμέσως να καλύψει αεροπορικά τις δυνάμεις των αντικαθεστωτικών;
♦ Τι θα αντικαταστήσει το καθεστώς του Καντάφι;
♦ Γιατί έγιναν όλα αυτά;
Ματωμένο μέλλον
Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα είναι τόσο απλή όσο και η τακτική που χρησιμοποιείται για τον έλεγχο της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Η μάχη μεταξύ καλού και κακού (και) στην περίπτωση της Λιβύης συνοψίζεται σε μια και μόνο λέξη: πετρέλαιο. Πίσω από αυτή τη λέξη, βέβαια, εύκολα μπορεί να δει κανείς τη μάχη των μεγάλων δυνάμεων για τον έλεγχο των πόρων αυτής της χώρας.
Προφανές αποτέλεσμα της εκθρόνισης του Καντάφι είναι η ανάσχεση της κινεζικής (40.000 Κινέζοι εκδιώχθηκαν από τους αντικαθεστωτικούς από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης) και της γερμανικής (το Βερολίνο δεν συμμετείχε ούτε συμβολικά στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς) διείσδυσης στη Λιβύη.
Η απάντηση στο ερώτημα τι θα αντικαταστήσει το καθεστώς του Καντάφι μπορεί να φαίνεται απλή, καθώς οι προθέσεις των δυνάμεων που εκστράτευσαν κατά της Λιβύης είναι ξεκάθαρες: Θέλουν ένα καθεστώς - μαριονέτα (τους), το οποίο θα τους διασφαλίσει λεόντεια μερίδια στον φυσικό πλούτο της χώρας. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πως η δημιουργία μαριονετών δεν είναι ούτε εύκολη ούτε οικονομικά φτηνή υπόθεση.
Τα παραδείγματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ αποδεικνύουν ότι είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξει με στρατιωτική επέμβαση ένα καθεστώς από το να στηθούν οι νέες πολιτικές δομές που θα εξασφαλίσουν μια φυσιολογική διακυβέρνηση της χώρας. Τα διδάγματα της Ιστορίας μάς υποχρεώνουν να αναμένουμε στη Λιβύη είτε μια μακρά περίοδο εμφυλίου είτε μια περίοδο αναρχίας που θα κρατήσει χρόνια, μέχρι ένα νέο σύστημα εξουσίας να διαμορφωθεί και να εξασφαλίσει τη συναίνεση του έντονα διαιρεμένου φυλετικά πληθυσμού της Λιβύης.
Ο πόλεμος συνεχίζεται
Η επικράτηση των αντικαθεστωτικών και ειδικότερα η εύκολη, όπως εξελίχθηκε, κατάληψη της Τρίπολης από τους αντικαθεστωτικούς, όπως παραδέχονται και αμερικανικά ινστιτούτα (Stratfor), οδηγεί σε δύο βάσιμες εκτιμήσεις:
1. Oι αντικαθεστωτικοί, εκτός από την αεροπορική κάλυψη του ΝΑΤΟ, είχαν, πριν ακόμη αρχίσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, την καθοδήγηση και βοήθεια ειδικών στρατιωτικών (αμερικανικών, αγγλικών, γαλλικών, ιταλικών) δυνάμεων, οι οποίες τους οργάνωσαν σε τακτικό επίπεδο στο πεδίο της μάχης.
2. Η αποχώρηση του συνταγματάρχη Καντάφι από την Τρίπολη δεν σημαίνει απαραίτητα και την ήττα του. Αυτή θα καταγραφεί είτε με τη σύλληψη είτε με την αποχώρηση από τη χώρα είτε με τον θάνατό του. Σε αυτήν την περίπτωση και μόνο μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτή η φάση της αλλαγής καθεστώτος στη χώρα έλαβε τέλος.
Μέχρι να συμβεί κάποιο από τα παραπάνω ενδεχόμενα, η έξοδος του συνταγματάρχη από την πρωτεύουσα μπορεί να θεωρηθεί ως οδυνηρή μεν, αλλά τακτική επιλογή του, καθώς με τον τρόπο αυτόν άφησε την πολιτική διαχείριση της πρωτεύουσας στους εχθρούς του, οι οποίοι θα πρέπει να φροντίσουν για τον επισιτισμό και τις υπόλοιπες βασικές αλλά διόλου δεδομένες και εύκολα υλοποιήσιμες ανάγκες του πληθυσμού.
Πίσω από την εικόνα...
Από την άποψη των δυτικών ΜΜΕ, το καλό πέτυχε μια ακόμη νίκη. Ωστόσο η πραγματικότητα πολύ απέχει από τα βολικά και υπεραπλουστευμένα προπαγανδιστικά στερεότυπα. Πρόκειται για μια απόσταση η οποία κατά κανόνα καλύπτεται με αίμα...
Η υπόθεση της «εμφύλιας» σύγκρουσης στη Λιβύη αποτελεί το τρέχον χαρακτηριστικό παράδειγμα των (απεριόριστων) δυνατοτήτων διαμόρφωσης και χειραγώγησης της (παγκόσμιας) κοινής γνώμης.
Η τακτική είναι αποτελεσματική όσο κι αν στηρίζεται σε μια απλούστατη αρχή: τη μάχη του καλού ενάντια στο κακό.Στην προκειμένη περίπτωση το καλό συντίθεται από τους ντόπιους επαναστάτες (υπό την επιχορηγία των παγκόσμιων τραπεζιτών και την αεροπορική κάλυψη της παγκόσμιας χωροφυλακής του ΝΑΤΟ) και το κακό από τον Καντάφι και το καθεστώς του.
Προφανώς, πίσω από αυτήν την υπεραπλουστευμένη εικόνα που «πουλούν» τα διεθνή ΜΜΕ η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα... Το ενδιαφέρον γύρω από την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στη Λιβύη προκύπτει από τη δυσκολία ή αδυναμία να δοθούν πειστικές απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα:
♦ Γιατί οι αντικαθεστωτικοί στη Λιβύη εμφανίστηκαν από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης ένοπλοι;
♦ Πού βρήκαν τον οπλισμό;
♦ Πώς απλοί πολίτες εμφανίστηκαν (σχετικά) έτοιμοι να αντιμετωπίσουν έναν οργανωμένο στρατό;
♦ Για ποιο λόγο εκφράστηκε τόσο απλόχερα και έμπρακτα στην περίπτωση της Λιβύης η δημοκρατική ευαισθησία του ΝΑΤΟ, το οποίο έσπευσε αμέσως να καλύψει αεροπορικά τις δυνάμεις των αντικαθεστωτικών;
♦ Τι θα αντικαταστήσει το καθεστώς του Καντάφι;
♦ Γιατί έγιναν όλα αυτά;
Ματωμένο μέλλον
Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα είναι τόσο απλή όσο και η τακτική που χρησιμοποιείται για τον έλεγχο της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Η μάχη μεταξύ καλού και κακού (και) στην περίπτωση της Λιβύης συνοψίζεται σε μια και μόνο λέξη: πετρέλαιο. Πίσω από αυτή τη λέξη, βέβαια, εύκολα μπορεί να δει κανείς τη μάχη των μεγάλων δυνάμεων για τον έλεγχο των πόρων αυτής της χώρας.
Προφανές αποτέλεσμα της εκθρόνισης του Καντάφι είναι η ανάσχεση της κινεζικής (40.000 Κινέζοι εκδιώχθηκαν από τους αντικαθεστωτικούς από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης) και της γερμανικής (το Βερολίνο δεν συμμετείχε ούτε συμβολικά στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς) διείσδυσης στη Λιβύη.
Η απάντηση στο ερώτημα τι θα αντικαταστήσει το καθεστώς του Καντάφι μπορεί να φαίνεται απλή, καθώς οι προθέσεις των δυνάμεων που εκστράτευσαν κατά της Λιβύης είναι ξεκάθαρες: Θέλουν ένα καθεστώς - μαριονέτα (τους), το οποίο θα τους διασφαλίσει λεόντεια μερίδια στον φυσικό πλούτο της χώρας. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πως η δημιουργία μαριονετών δεν είναι ούτε εύκολη ούτε οικονομικά φτηνή υπόθεση.
Τα παραδείγματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ αποδεικνύουν ότι είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξει με στρατιωτική επέμβαση ένα καθεστώς από το να στηθούν οι νέες πολιτικές δομές που θα εξασφαλίσουν μια φυσιολογική διακυβέρνηση της χώρας. Τα διδάγματα της Ιστορίας μάς υποχρεώνουν να αναμένουμε στη Λιβύη είτε μια μακρά περίοδο εμφυλίου είτε μια περίοδο αναρχίας που θα κρατήσει χρόνια, μέχρι ένα νέο σύστημα εξουσίας να διαμορφωθεί και να εξασφαλίσει τη συναίνεση του έντονα διαιρεμένου φυλετικά πληθυσμού της Λιβύης.
Ο πόλεμος συνεχίζεται
Η επικράτηση των αντικαθεστωτικών και ειδικότερα η εύκολη, όπως εξελίχθηκε, κατάληψη της Τρίπολης από τους αντικαθεστωτικούς, όπως παραδέχονται και αμερικανικά ινστιτούτα (Stratfor), οδηγεί σε δύο βάσιμες εκτιμήσεις:
1. Oι αντικαθεστωτικοί, εκτός από την αεροπορική κάλυψη του ΝΑΤΟ, είχαν, πριν ακόμη αρχίσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, την καθοδήγηση και βοήθεια ειδικών στρατιωτικών (αμερικανικών, αγγλικών, γαλλικών, ιταλικών) δυνάμεων, οι οποίες τους οργάνωσαν σε τακτικό επίπεδο στο πεδίο της μάχης.
2. Η αποχώρηση του συνταγματάρχη Καντάφι από την Τρίπολη δεν σημαίνει απαραίτητα και την ήττα του. Αυτή θα καταγραφεί είτε με τη σύλληψη είτε με την αποχώρηση από τη χώρα είτε με τον θάνατό του. Σε αυτήν την περίπτωση και μόνο μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτή η φάση της αλλαγής καθεστώτος στη χώρα έλαβε τέλος.
Μέχρι να συμβεί κάποιο από τα παραπάνω ενδεχόμενα, η έξοδος του συνταγματάρχη από την πρωτεύουσα μπορεί να θεωρηθεί ως οδυνηρή μεν, αλλά τακτική επιλογή του, καθώς με τον τρόπο αυτόν άφησε την πολιτική διαχείριση της πρωτεύουσας στους εχθρούς του, οι οποίοι θα πρέπει να φροντίσουν για τον επισιτισμό και τις υπόλοιπες βασικές αλλά διόλου δεδομένες και εύκολα υλοποιήσιμες ανάγκες του πληθυσμού.
Πίσω από την εικόνα...
Από την άποψη των δυτικών ΜΜΕ, το καλό πέτυχε μια ακόμη νίκη. Ωστόσο η πραγματικότητα πολύ απέχει από τα βολικά και υπεραπλουστευμένα προπαγανδιστικά στερεότυπα. Πρόκειται για μια απόσταση η οποία κατά κανόνα καλύπτεται με αίμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου