Από τον Μανταίο
Εως ότου αντιληφθεί η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ιδίως στον πυρήνα της ευρωζώνης, ότι η κρίση,
που παραβιάζει μία προς μία τις ανοιχτές θύρες των ευρωπαϊκών εθνών, είναι πολιτική, και αποφασίσει να γίνει και κατ' ουσίαν πολιτική ηγεσία, στη βάση της προοπτικής που είχαν κατά νου οι πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής ιδέας:
μιας ευρωπαϊκής ενότητας του φωτεινού μέλλοντος και όχι ένα υποχείριο τραπεζιτών, οικονομολόγων και κερδοσκόπων του ζοφερού παρόντος.
Εως ότου αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες ότι είναι πολιτικοί για να σκέφτονται και ηγέτες για να τολμούν, επί του ευρωπαϊκού συνόλου, όχι στα επιμέρους των κρατών-μελών, που άμα τους κάνει ευχαρίστηση (και συμφέρει στα ισχυρά έθνη) συμπράττουν, διαφορετικά βάζουν νάρκη στα
ύφαλα και βουλιάζουν το πλοίο· τόσο ανόητοι που δεν καταλαβαίνουν, όπως στο μύθο του σκορπιού με το βάτραχο, ότι επιβαίνουν στο ίδιο σκάφος.
Εάν οι υποτιθέμενοι καπεταναίοι στο πλεούμενο Ευρώπη
(με ή χωρίς ευρωζώνη)
δεν αντιληφθούν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβαρμενίζουν, και δεν αποφασίσουν να μην είναι υποτιθέμενοι, αλλά να ξαναπάρουν το πηδάλιο από τα χέρια τυχοδιωκτών που το έριξαν σε (πολιτικά) αβαθή και (οικονομικούς) υφάλους.
Εάν δεν λυθούν τα χέρια της πολιτικής κυριαρχίας και δεν δεθούν τα χέρια της οικονομικής απολυταρχίας. Τότε μας βλέπω να μας παίρνει το ποτάμι, που ελάχιστη σημασία έχει αν λέγεται Ρήνος, Ροδανός ή Δούναβης, και να βγαίνουμε, όλοι, ζητιανιά στα ευρωπαϊκά βουλεβάρτα, είτε Ούντερ ντεν Λίντεν ή Σανς Ελιζέ τα λένε είτε Βία Βένετο ή παγκάκια του Ζαππείου.
Τώρα που, πάλι, όλοι οι (ευρωπαϊκοί) δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη
(που ασθένησε, με τη σειρά της, για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο ότι με τέτοιους πολιτικούς οι εξαιρέσεις έγιναν κανόνας!),
καλό είναι να αισιοδοξούμε ότι κάθε σύγχρονος Γράκχος (μεταρρυθμιστής) δεν είναι καταδικασμένος να τον πνίξουν στον Τίβερη οι πατρίκιοι.
Εως ότου αντιληφθεί η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ιδίως στον πυρήνα της ευρωζώνης, ότι η κρίση,
που παραβιάζει μία προς μία τις ανοιχτές θύρες των ευρωπαϊκών εθνών, είναι πολιτική, και αποφασίσει να γίνει και κατ' ουσίαν πολιτική ηγεσία, στη βάση της προοπτικής που είχαν κατά νου οι πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής ιδέας:
μιας ευρωπαϊκής ενότητας του φωτεινού μέλλοντος και όχι ένα υποχείριο τραπεζιτών, οικονομολόγων και κερδοσκόπων του ζοφερού παρόντος.
Εως ότου αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες ότι είναι πολιτικοί για να σκέφτονται και ηγέτες για να τολμούν, επί του ευρωπαϊκού συνόλου, όχι στα επιμέρους των κρατών-μελών, που άμα τους κάνει ευχαρίστηση (και συμφέρει στα ισχυρά έθνη) συμπράττουν, διαφορετικά βάζουν νάρκη στα
ύφαλα και βουλιάζουν το πλοίο· τόσο ανόητοι που δεν καταλαβαίνουν, όπως στο μύθο του σκορπιού με το βάτραχο, ότι επιβαίνουν στο ίδιο σκάφος.
Εάν οι υποτιθέμενοι καπεταναίοι στο πλεούμενο Ευρώπη
(με ή χωρίς ευρωζώνη)
δεν αντιληφθούν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβαρμενίζουν, και δεν αποφασίσουν να μην είναι υποτιθέμενοι, αλλά να ξαναπάρουν το πηδάλιο από τα χέρια τυχοδιωκτών που το έριξαν σε (πολιτικά) αβαθή και (οικονομικούς) υφάλους.
Εάν δεν λυθούν τα χέρια της πολιτικής κυριαρχίας και δεν δεθούν τα χέρια της οικονομικής απολυταρχίας. Τότε μας βλέπω να μας παίρνει το ποτάμι, που ελάχιστη σημασία έχει αν λέγεται Ρήνος, Ροδανός ή Δούναβης, και να βγαίνουμε, όλοι, ζητιανιά στα ευρωπαϊκά βουλεβάρτα, είτε Ούντερ ντεν Λίντεν ή Σανς Ελιζέ τα λένε είτε Βία Βένετο ή παγκάκια του Ζαππείου.
Τώρα που, πάλι, όλοι οι (ευρωπαϊκοί) δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη
(που ασθένησε, με τη σειρά της, για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο ότι με τέτοιους πολιτικούς οι εξαιρέσεις έγιναν κανόνας!),
καλό είναι να αισιοδοξούμε ότι κάθε σύγχρονος Γράκχος (μεταρρυθμιστής) δεν είναι καταδικασμένος να τον πνίξουν στον Τίβερη οι πατρίκιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου