Μοναδικό δείγμα τηλεοπτικής σαπίλας.
Χθες στο δελτίο ειδήσεων του alter εμφανίστηκε αίφνης ένα κατά καθεστωτική εντολή ρεπορτάζ,
δια του οποίου επιχειρήθηκε η στήριξη των κυβερνητικών επιλογών στις επιθέσεις τους κατά των ταξιτζήδων, με αφορμή το «άνοιγμα» των διοδίων, στο οποίο επί δίωρο είχαν οι τελευταίοι προβεί.
Όχι φιλαράκια μου εσφαλμένα υποπτευθήκατε πως το θέμα θα ήταν η φάση του αγώνα τους, ή τα επιχειρήματά τους ως προς τον συμβολισμό της συγκεκριμένης διαδικασίας.
Επί τρία ολόκληρα λεπτά (τεράστιος τηλεοπτικός χρόνος για όσους δεν γνωρίζουν από το συγκεκριμένο άθλημα) παρακολουθούσαμε έναν καθεστωτικό τσάτσο,
να επιμένει
-προσβλητικά για των αγώνα των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου-
στην καταβολή του αντιτίμου των διοδίων και πότε:
Όταν ταυτόχρονα και πλάι του διέρχονταν κατά χιλιάδες οι εκδρομείς συνδράμοντας δια της κόρνας τους στις μάχες επιβίωσης των αυτοκινητιστών.
Εξεπλάγην θετικά, φυσικά όχι από το σαπρόφυτο του καθεστωτικού εσμού,
(αν ψαχτεί είμαι απολύτως βέβαιος πως είναι ως τον λαιμό βουτηγμένος στον βόθρο του αδιαφανούς χρήματος και αν δεν συμβαίνει αυτό τότε πρόκειται περί μητρομανούς μαλάκα)
αλλά από την αξιέπαινη ψυχραιμία των ταξιτζήδων.
Που δεν τον βούτηξαν για να του αντιστρέψουν την φυσική διαδικασία απορροής των κοπράνων του προκειμένου να τον υποχρεώσουν να τα φάει ως το τελευταίο ίχνος τους.
Ψυχραιμία που ομολογουμένως εγώ δεν θα είχα. Όχι από την δημοσιογραφική αντιμετώπιση της συγκεκριμένης σκηνής δεν εξεπλάγην. Γιατί ποτέ ακόμη και ένα άγριο ζώο δεν δαγκώνει το χέρι που το ταΐζει..
Χθες στο δελτίο ειδήσεων του alter εμφανίστηκε αίφνης ένα κατά καθεστωτική εντολή ρεπορτάζ,
δια του οποίου επιχειρήθηκε η στήριξη των κυβερνητικών επιλογών στις επιθέσεις τους κατά των ταξιτζήδων, με αφορμή το «άνοιγμα» των διοδίων, στο οποίο επί δίωρο είχαν οι τελευταίοι προβεί.
Όχι φιλαράκια μου εσφαλμένα υποπτευθήκατε πως το θέμα θα ήταν η φάση του αγώνα τους, ή τα επιχειρήματά τους ως προς τον συμβολισμό της συγκεκριμένης διαδικασίας.
Επί τρία ολόκληρα λεπτά (τεράστιος τηλεοπτικός χρόνος για όσους δεν γνωρίζουν από το συγκεκριμένο άθλημα) παρακολουθούσαμε έναν καθεστωτικό τσάτσο,
να επιμένει
-προσβλητικά για των αγώνα των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου-
στην καταβολή του αντιτίμου των διοδίων και πότε:
Όταν ταυτόχρονα και πλάι του διέρχονταν κατά χιλιάδες οι εκδρομείς συνδράμοντας δια της κόρνας τους στις μάχες επιβίωσης των αυτοκινητιστών.
Εξεπλάγην θετικά, φυσικά όχι από το σαπρόφυτο του καθεστωτικού εσμού,
(αν ψαχτεί είμαι απολύτως βέβαιος πως είναι ως τον λαιμό βουτηγμένος στον βόθρο του αδιαφανούς χρήματος και αν δεν συμβαίνει αυτό τότε πρόκειται περί μητρομανούς μαλάκα)
αλλά από την αξιέπαινη ψυχραιμία των ταξιτζήδων.
Που δεν τον βούτηξαν για να του αντιστρέψουν την φυσική διαδικασία απορροής των κοπράνων του προκειμένου να τον υποχρεώσουν να τα φάει ως το τελευταίο ίχνος τους.
Ψυχραιμία που ομολογουμένως εγώ δεν θα είχα. Όχι από την δημοσιογραφική αντιμετώπιση της συγκεκριμένης σκηνής δεν εξεπλάγην. Γιατί ποτέ ακόμη και ένα άγριο ζώο δεν δαγκώνει το χέρι που το ταΐζει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου