Δεν ξέρω εντός ποιας ομήγυρης ήταν ο Τζέφρυ Τσαντ, όταν αποφάσισε ή του παρήγγειλαν πως οφείλει να χαρεί για το χρυσό μετάλλιο των πριγκιπισσών μας στην Σαγκάη.
Και δεν το ξέρω γιατί ο ζόφος από τα βοθρολύμματα των τηλεοπτικών καναλιών μου προκαλεί αποπνιγμό. Και ως εκ τούτου δεν τα παρακολουθώ.
Μου το σφύριξε όμως ένας αναγνώστης μου, προφανώς για να με τσιτώσει και να το απολαύσει.
Έτοιμος είμαι μάγκα μου από καιρό.
Θα ήθελα έτσι να μάθω ποιος ήταν ο λόγος της ψυχικής ευφορίας του Τζέφρυ Τσαντ αφού:
Πρώτον δεν νίκησε η πατρίδα του αλλά η εξ αιτίας του πτωχευθείσα Ελλάδα, εκτός και αν την νίκη του αυτή γιορτάζει..
Δεύτερον αυτός είναι ποδηλάτης και όχι πολίστας χώρια που και ως ποδηλάτης εύκολα μπερδεύει
την αλυσίδα του διτρόχου του με την θηλιά που μας έχει περάσει στον λαιμό. Γκρεμίζεται έτσι συχνά από τις λαϊκές κατάρες αλλά δυστυχώς κατά έναν ανεξήγητο για μένα λόγο επιβιώνει.
Τρίτον τις πριγκιπέσσες μας προ της τεράστιας επιτυχίας τους ούτε σε καρποστάλ δεν έχει δει,
αφήστε που αγνοεί και το κατά που πέφτει η Σαγκάη γεωγραφικά.
Τέταρτον και τελευταίο,
πανηγυρίζει γιατί στην χειρότερη θα έχει παίξει επί του διεθνούς πρακτορείου του μικρού του αδελφού ασφάλιστρα στην αποτυχία των κοριτσιών,
άρα κερδισμένος είναι,
ή στην καλλίτερη θα έχει στοιχηματίσει επί της νίκης τους, δεδομένης της μητρώας του λογικής πως αν θες να δεις ποιος θα κερδίσει,
ψάξε ποιου το μάτι είναι νηστικό.
Εκ του ασφαλούς ο καθεστωτικός αλήτης δηλαδή.
Σε στημένο αγώνα στοιχημάτισε. Αφαίμαξε το εισόδημα των γονιών τους και στην συνέχεια τα έπαιξε όλα στην νίκη τους γιατί το μάτι των πριγκιπισσών μας θα ήταν νηστικό!
Πράγματι ήταν. Από το χρυσάφι των μεταλλείων όμως που θα επέστρεφαν στην χώρα τους λεχρίτη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου