Κάλιο αργά παρά ποτέ.. Μιλώ για το άρθρο του καθηγητή και φίλου Γιώργου Ρούση που απορεί και εξίσταται για μια πρόσφατη δήλωση της κ. Παπαρήγα που κι εγώ πριν από δέκα ημέρες την είχα χαρακτηρίσει ως εξής:
Η εμμονή παραμονής στην ΟΝΕ και το Ευρώ από το ΚΚΕ καθιστά την πολιτική του αν όχι ύποπτη τουλάχιστον ανεξήγητη.
Για να έρθει ο Γιώργος ο Ρούσης και να στριμώξει άγρια τον Περισσό με το εξής κείμενο.
«Να όμως που μια τελευταία δήλωση με οδήγησε, η αλήθεια είναι, κάπως αργά, σε μια
διαφορετική, αυτή τη φορά συνεκτική ερμηνεία.
Πρόκειται για τη δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα (i): "Κατ' αρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική"!!!! Αυτή λοιπόν η δήλωση, η οποία σε τίποτα δε διαφέρει από τη δήλωση Δαμανάκη και η οποία μάλιστα ερμηνεύει για ποιο λόγο, αυτή η τελευταία, χαρακτηρίστηκε και από το ΚΚΕ εκβιασμός, αποτελεί ποιοτικό άλμα.
Και αποτελεί ποιοτικό άλμα διότι είναι η πρώτη φορά που, αναφανδόν τουλάχιστον, δηλώνεται ότι η έξοδος από το ευρώ, πόσω μάλλον από την ΕΕ, δεν είναι της ώρας, αλλά επιπροσθέτως ότι η πρώτη θα ήταν καταστροφική!!! Η συγκεκριμένη ηγεσία μόνιμα ενασχολούμενη επαγγελματικά με την πολιτική σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, έχει μικροαστικοποιηθεί και βολευτεί στο ρόλο της αριστερής αντιπολίτευσης. Ετσι φοβάται ότι η όποια ριζοσπαστική αλλαγή θα ταράξει τα ήρεμα νερά πάνω στα οποία κατορθώνει και συντηρείται ως τέτοια. Για να αναπαράγει λοιπόν αυτήν τη γραφειοκρατική της θέση, από τη μια προβάλλει ένα αριστερό μακροπρόθεσμο σοσιαλιστικό όραμα... και από την άλλη λειτουργεί πυροσβεστικά για το σύστημα κάθε φορά που κάποια επαναστατική σπίθα κινδυνεύει να το πλήξει».
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως η από τον Ριζοσπάστη απάντηση του ΚΚΕ που περιείχε προσωπικές επιθέσεις με ανοίκειους χλευασμούς στο πρόσωπο ενός εκπαιδευτικού ο οποίος ποτέ δεν έχει κατηγορηθεί για πολιτικούς ή οικονομικούς συμβιβασμούς,
μάλλον συσκότισε παρά ξεκαθάρισε τη κατάσταση..
Κανένας δεν δικαιούται να κρύβεται πίσω από ιδεοληψίες όταν καλείται να απαντήσει σε συγκεκριμένα ερωτήματα που θέτει ο ίδιος ο λαός. Ναι ή όχι στο ευρώ. Αναγνώριση ή όχι του χρέους και ποιου; Και μην ακούσω τις γνωστές παπαριές περί συνολικής στρατηγικής και τα τοιαύτα γιατί τώρα τον λαό το επί μέρους τον καίει. Το ψωμί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου