Ήταν κι η ώρα δύσκολη, σούρουπο, τα πάντα έπαιρναν ένα κιτρινοκόκκινο χρώμα του δύοντος ηλίου, και κυρίως τα πρόσωπα.
Κάτω από άλλες συνθήκες, σε άλλους καιρούς, υπό άλλη σύνθεση και αν τα πρόσωπα δεν ήταν σκυθρωπά, μπορούσε κανείς να το βαφτίσει γιορτή αποχαιρετισμού της μέρας. Μιας μέρας που φεύγει.
Τώρα έμοιαζε με αποχαιρετισμό στα όπλα.
Λες και τα είχαν καταθέσει μαζί με την φωνή τους στην τράπεζα του μίσους. Για ν’ αυγατίσει η οργή που θα τους οπλίσει το χέρι και θα τεντώσει την φωνή.
Ίσως τότε να ξέρουν και τι ακριβώς ζητούν..
Επειδή χθες δεν απουσίαζε μόνο η πρόταση αλλά και η καταγγελία. Ένιωθες ότι βιώνουν μια κατάσταση πέρα και έξω από την κατανόησή τους. Λες και οι νέοι της συγχρονης τεχνογνωσίας και του νέου υπολογιστικού υπεραλφάβητου στερούνταν γνώσεων βασικών.
Της πολιτικής αριθμητικής της οποίας η πρώτη πράξη ο πρώτος κανόνας είναι πως όλα διαιρούνται αφαιρούνται πολλαπλασιάζονται και προστίθενται πολιτικά. Τίποτα δεν ζει πέρα και έξω από αυτή.
Ούτε η ανάσα μας.
Αυτό το αυτονόητο, αυτόν το βασικό κανόνα των ανθρώπινων σχέσεων οι χθεσινοβραδυνοί νέοι οι τηλεοπτικά γαλουχηθέντες επί του απέραντου τίποτα, τον αγνοούσαν.
Ήταν πλήθος μεμονωμένων ατόμων.
Όπως ακριβώς επιδιώκουν να γίνει ο άνθρωπος τα χρηματιστηριακά αρπακτικά.
Αν εισέβαλε κάποιος εκεί καταμεσής του πλήθους αυτού και απήγαγε δυο τρείς, ουδείς θα τους υπερασπιζόταν επειδή ουδείς είχε σφυρηλατήσει με τον διπλανό του τις σχέσεις του,
στην δυνατή φωτιά μιας πολιτικής, κοινωνικής ή συναδελφικής φιλίας.
Να γιατί το καλλιτερο γεύμα των λιονταριών είναι τα τριπλάσια σε όγκο και δύναμη ίσιως γκνού.
Επειδή ζουν κατά μόνας αν και μέσα πολυπληθείς ομάδες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου