Κόσμος δυσανάλογος με το ζόρι που τραβάμε αλλά εμπάς περιπτώσει κάμποσος, αρκετός, άνευρος όμως βουβός, σαν να κήδευαν κάποιο συγγενή του.
Μεταξύ τους άγνωστοι οι περισσότεροι δίχως κοινωνικές ή πολιτικές συγγένειες, ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων που αν παρέμενες λίγο περισσότερο άρχιζαν να σε κοιτάζουν και καχύποπτα.
Οι διοργανωτές αγνώστων λοιπών στοιχείων κάπου εκεί εμπρός στον άγνωστο στρατιώτη χειροκροτούσαν που και που έτσι στα ξεκούδουνα,
για να στρέφεις το κεφάλι να μάθεις την αιτία. Ποιος ξέρει μπορεί κάποιος να διηγήθηκε ένα
ανέκδοτο. Ή άλλος να έκανε την παντομίμα. ¨Όλα είναι πιθανά.
Στα πρόσωπα μόνο διέκρινες οργή που όμως δεν ήξερες εναντίον τίνος απευθυνόταν. Ώσπου ω του θαύματος.. Κάποιος άρχισε να φωνάζει κοιτάζοντας προς την άψυχη βουλή το γνωστό πρωτότυπο σύνθημα. Κλέφτες,,,, Κλέφτες … κλέφτες και οι άλλοι από πίσω ώσπου άρχισε να ξεψυχά και αυτό μαζί με τον κόσμο και να σβήνει..
Εκεί κάπου άρχισε ο κόσμος να αραιώνει. Βουβά. Όπως ακριβώς ήλθε.
Δίχως αν ήσουν σε κάποιο παράθυρο της Μεγάλης Βρετανίας να ξέρεις το γιατί. Τι διεκδικούσε..
Να φύγουν οι κλέφτες. Ποιοι κλέφτες. Αυτοί που ήταν εντός ή εκτός κοινοβουλίου. Ή μήπως εκείνοι των εκτός 320 δις καταθέσεων στην Ελβετία.
Κάτι τέτοια βλέπει το καθεστώς και τρίβει τα χέρια του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου